En we zijn los! Vandaag, maandag 10 mei, ben ik naar Rotterdam vertrokken voor wat hoogstwaarschijnlijk de twee meest hectische en tegelijkertijd onvergetelijke weken van mijn leven gaan worden. Ik ga namelijk als Delegation Host voor Italië aan de slag op het Eurovisiesongfestival dat dit jaar in Nederland wordt gehouden. De foto boven deze blog is de foto die op mijn accreditatiepas staat, de heilige toegangspas om de streng beveiligde Ahoy binnen te komen. Delegation Host dus, al bleek dat niet voor iedereen altijd even makkelijk te onthouden…
In één adem werd er aan alle aanwezigen medegedeeld “Dit is Anne, de presentatrice van het Eurovisiesongfestival in Nederland!”. Iedereen keek me aandachtig aan
Elke keer dat ik ‘mijn’ koffiebar instapte afgelopen twee maanden in Rome, werd er namelijk weer een ander verhaal vertelt. De laatste keer dat ik er kwam, werd ik door de twee Romeinse uitbaters – type harde stem, in trainingspak, overtuigd voetbalsupporters en een tikkeltje macho – begroet met een luid “Eccola, la nostra olandesina!” – Daar heb je ons Nederlands meisje” – en in één adem werd er aan alle aanwezigen medegedeeld “Dit is Anne, de presentatrice van het Eurovisiesongfestival in Nederland!”. Iedereen keek me aandachtig aan. “Ehh, nou eigenlijk…”, probeerde ik er nog tegenin te brengen, maar inmiddels wist ik uit ervaring dat dat weinig zin had.
En zo geschiedde. De beste man werd onmiddellijk (en met veel kabaal) opgebeld en even later dronk ik koffie met de vader van één van de grootste Italiaanse rocksterren van dit moment
Het begon allemaal zo’n kleine twee maanden geleden. Ik liep in mijn straat eens een andere koffiebar in dan gewoonlijk, en raakte er met de twee heren achter de bar aan de praat. Het ging over van alles: waar ik vandaan kwam, waarom ik in Rome woonde, en wat ik dan deed voor de kost. Opeens viel mijn oog op een gesigneerde foto die achter de bar hing. Een foto van Måneskin, de Italiaanse vertegenwoordiging op het Eurovisiesongfestival dit jaar. Enthousiast vertelde ik dat ik hun host mag zijn wanneer ze zouden afreizen naar Rotterdam voor het grootse liedjesspektakel. Hier reageerde zij op hun beurt weer heel enthousiast op met de mededeling dat de vader van de bassiste van de band elke ochtend zijn koffie komt drinken in de bar en dat 3 van de 4 bandleden uit onze buurt komen. Onmiddellijk sommeerde ze mij om de volgende ochtend vroeg terug te komen zodat ik de bewuste vader alvast kon ontmoeten. En zo geschiedde. De beste man werd onmiddellijk (en met veel kabaal) opgebeld en even later dronk ik koffie met de vader van één van de grootste Italiaanse rocksterren van dit moment.
Het enige feit dat er voor deze Romeinse barista’s toe deed was dat hun olandesina “iets héél belangrijks” gaat doen op het grootste muziekevenement van Europa
Sindsdien leek ik een bijzonder status in de koffiebar verworven te hebben. Iedere keer dat ik er kwam werd er weer een ander verhaal verteld, en elke keer werd het nog een tikkeltje meer overdreven. De keer voordat ik tot presentatrice werd bestempeld was het nog “dit is Anne, zij is de manager van het Eurovisiesongfestival en ze organiseert allemaal supergrote en belangrijke evenementen”. Meermaals heb ik luid protesterend proberen uit te leggen wat ik werkelijk zal doen als Delegation Host, maar ik had al gauw door dat dat de heren niet eens bijster veel interesseerden. Het enige feit dat er voor deze Romeinse barista’s toe deed was dat hun olandesina “iets héél belangrijks” gaat doen op het grootste muziekevenement van Europa en dat de band die inmiddels een supersterrenstatus heeft verworven in Italië uit hùn buurt komt en dat de vader van de bassiste óók nog eens hun stamgast is. Want ook al hadden ze in hun hele leven nog nooit naar het songfestival gekeken, dit jaar konden ze het voor geen goud missen nu hun eigen buurt, hùn straat, de eer voor Italië zou gaan hooghouden. Twee Italiaanse macho’s die 22 mei naar een show vol glitter, wapperende haren en overdadig hysterische uithalen gaan kijken. Ik kan nu al niet wachten hun ongezouten mening te horen als ik straks terug in Rome ben.