Alweer zes jaar geleden woonde en werkte ik een half jaar in Brussel, midden in het hart van de Europese politiek. Ik maakte deel uit van een heel bijzonder team: vanuit elk EU-land kwam namelijk één iemand. Vanaf zes januari gingen we van start, althans, het hele team behàlve de afgevaardigden van Nederland (ik dus) en Denemarken, want hier hadden ze de deadline even gemist. Tot zover de vooroordelen over de Zuid-Europese landen die hun zaken minder strak geregeld zouden hebben.
Op een koude maandagochtend in februari deed ik mijn intrede. Een fantastisch warm welkom volgde, letterlijk en figuurlijk
Nadat het team – allemaal jonge mensen in de leeftijd van 19 tot 35 jaar die stuk voor stuk naar Brussel waren afgereisd voor een nieuw avontuur – al ruim vier weken vol op stoom was, deed ik op een koude maandagochtend in februari mijn intrede. Een fantastisch warm welkom volgde, letterlijk en figuurlijk. Want – zo ontdekte ik – het grote voordeel van met vijfentwintig collega’s, waarvan een groot gedeelte uit landen kwam waar het aanzienlijk warmer is dan in België, in één ruimte werken is dat de verwarming standaard op drie-en-twintig graden stond. Een walhalla voor een koukleum als ik. Al gauw merkte ik dat er – zoals bijna altijd het geval is met grote groepen – twee sub-groepjes ontstaan waren in die eerste periode. Of het toeval was weet ik niet, maar bij het ene groepje viel het mij meteen op dat de zuidelijke karakters zich goed samenpakten: twee meiden uit Spanje en Portugal, een Siciliaan, een Kroaat, een Cyprioot, een Sloveen, een Roemeen, en zo waren er nog ettelijke. Het verbaast je vast niet dat dit het gedeelte van het team was waar ik het uitermate goed mee kon vinden en ik me moeiteloos mee inmengde. Het hoogtepunt van de dag was zonder twijfel de lunch. We kregen van onze werkgever ruimschoots vouchers om te besteden in de omliggende restaurants, een normaal onderdeel van je salaris in het gastronomische België, en maakten daar dankbaar gebruik van. Pasta Carbonara bij de Italiaan op hoek en standaard warme chocolade souffles met zo’n vloeibare zijdezachte binnenkant als dessert. Brussel blijft per slot van rekening behalve de hoofdstad van Europa ook de hoofdstad van chocolade. Pauzes van bijna twee uur waren doodnormaal en voordat we weer achter onze laptop kropen moest er nog een espressootje gedronken worden. Om de lunch even na te bespreken natuurlijk. Voor mij was dit een hemel die zich oneindig voor ons uit leek te strekken.
Toen we op dinsdag weer allemaal terug op kantoor waren en ik iedereen tegen enen al wapperend met mijn restaurantvouchers begon op te trommelen voor de lunch, keken een aantal collega’s me verschrikt aan
Pasen viel laat dat jaar, pas in de tweede helft van April, en iedereen vloog (of in mijn geval: nam de trein) weer even terug naar zijn of haar thuisland voor een paar dagen met familie. Toen we op dinsdag weer allemaal terug op kantoor waren en ik iedereen tegen enen al wapperend met mijn restaurantvouchers begon op te trommelen voor de lunch, keken een aantal collega’s me verschrikt aan. De bakjes Tupperware gevuld met tomaten, komkommers en worteltjes werden tevoorschijn gehaald en voortaan werd er door een heel aantal collega’s in de doorgaans lege kantine beneden geluncht. Die dag hoorde ik voor het eerst over dit in Zuid-Europa wijdverspreide fenomeen dat Pasen – met al zijn overdadige maaltijden – zo ongeveer als startsein kent. Operazione Bikini was begonnen…
De Siciliaan en ik werden een setje en dat betekende dat ik het heerlijke vooruitzicht had van een augustus onder de Siciliaanse zon
Ook in Italië bestaat dit fenomeen, zo leerde ik. De Siciliaan en ik werden een setje en dat betekende dat ik het heerlijke vooruitzicht had van een augustus onder de Siciliaanse zon. Zomer op Sicilië betekent dat je standaard kloffie een bikini is – wat op zich toch al mijn favoriete outfit is getuige het feit dat ik er 24 heb – maar toegegeven, de allereerste keer van het seizoen is altijd weer even wennen. Op een warme junidag maakten de Siciliaan en ik als soort van voorbereiding een uitstapje naar het strand van Oostende. Dit was overigens de eerste keer in zijn leven dat hij een duik nam in de grijze, schuimende, maar vooral ijskoude kolkende massa van de Noordzee en dat is al een hele overwinning op zich voor een Zuid-Europeaan. Ons dagje aan zee viel ongeveer samen met het moment dat de Siciliaan het plan introduceerde om te gaan hardlopen, de eerste en enige zomer in mijn leven dat ik zo fanatiek gesport heb. We hanteerden dan ook uiterst gedisciplineerd een door hem bedacht schema: om de dag bonden we onze hardloopschoenen onder en trokken we naar het park om hier vervolgens rondjes te rennen waar voor mij geen einde aan leek te komen. De allereerste keer moet voor de andere parkgasten behoorlijk amusant zijn geweest aangezien ik al na tien minuten naar adem snakte en het gevoel had acuut aan de zuurstof te moeten. Maar zoals al zo vaak gezegd, gold ook hier dat de aanhouder wint, en het is een ware openbaring voor me geweest hoe snel je met een beetje doorzettingsvermogen en wilskracht conditie opbouwt. Binnen een maand rende ik tien kilometer in minder dan een uur tijd (of 10K zoals al die hippe sport-apps tegenwoordig zeggen) en was ik fitter dan ooit. Operazione Bikini was voltooid, en we waren klaar voor de Siciliaanse stranden.
Ik lijk er zelf het levende bewijs van: na twee maanden in Napels waar ik geen dag gekookt heb en letterlijk elke dag pizza at (dat zou jij ook doen als je in Napels woonde), keerde ik alsnog twee kilo lichter terug naar Nederland
Het is één van de dingen waar Italianen vaak om bewonderd worden, maar wat tegelijkertijd het grootste mysterie vormt voor velen: hoe kan het dat zij zo slank blijven als er standaard pasta, pizze en gelati op het menu staat? Nu ben ik geen voedingsdeskundige, maar menig onderzoek wijst uit dat de verse en simpele ingrediënten uit de Italiaanse keuken zorgen voor een van de meest gezonde voedingspatronen. Niet voor niets is het Mediterraanse dieet wereldwijd beroemd. Ik lijk er zelf het levende bewijs van: na twee maanden in Napels waar ik geen dag gekookt heb en letterlijk elke dag pizza at (dat zou jij ook doen als je in Napels woonde), keerde ik alsnog twee kilo lichter terug naar Nederland. Maar bestaat het dan echt? Alleen maar pizza eten en alsnog afvallen? Het is slechts de halve waarheid. Want het is wel zo eerlijk om te vermelden dat ik meer dan anderhalf uur per dag heuvels op en af liep en bijna dagelijks in zee zwom. Plus, het feit dat het er tegen de veertig graden was, stikbenauwd, en ik geen ventilator – laat staan airconditioning – had, hielp waarschijnlijk ook.
Ondertussen weet ik ook dat de zorgvuldige en met ijzeren discipline nageleefde Operazione Bikini het ware geheim is achter veel van die prachtige lijven op de zomerse stranden
Dus de gezonde en pure ingrediënten van de pizza’s ten spijt, ondertussen weet ik ook dat de zorgvuldige en met ijzeren discipline nageleefde Operazione Bikini het ware geheim is achter veel van die prachtige lijven op de zomerse stranden. Een belangrijk – en waarschijnlijk het meest plezierige – element van de Operazione Bikini is de passeggiata, de Italiaanse traditie om na het avondeten nog een blokje om te gaan. Ogenschijnlijk nonchalant flaneren, maar ondertussen stiekem de helft van je avondeten alweer verbranden. Er hoeft geen wetenschapper aan te pas te komen om te begrijpen dat een uurtje intensief wandelen gezonder is dan je van de eettafel rechtstreeks naar de bank te verplaatsen. Echter, met de huidige lock-down in Italië is de door hen zo geliefde passeggiata niet meer mogelijk. Deze ontbrekende lichaamsbeweging en de vlijtige amateurkoks die nu in deze quarantainetijd ook in Italië dolenthousiast aan het koken en bakken zijn geslagen, vormen natuurlijk een dodelijke combinatie voor het bikinilijf in wording. Ik heb dan ook al menig grapje hierover op social media voorbij zien komen.
Gisteravond ben ik namelijk op een afstudeerfeestje geweest. Geen zorgen, volledig online natuurlijk
Maar gelukkig geldt, zo redeneert men, dat zolang Italië in deze lock-down zit, er toch niet naar het strand gegaan kan worden, dus wellicht is het helemaal niet zo erg dat de Operazione Bikini dit jaar wat versloft. Niemand die je ziet, toch? Nou, dat bleek dus niet helemaal waar. Gisteravond ben ik namelijk op een afstudeerfeestje geweest. Geen zorgen, volledig online natuurlijk. Echter kwam het tot mijn aangename verrassing behoorlijk in de buurt van een fysiek feestje. Met tientallen mensen zaten we tegelijk in een videocall, een DJ draaide plaatjes, een gitarist speelde verzoekplaatjes en er werd om de haverklap een toast gedaan. De afgestudeerde is een dame met een behoorlijk temperament dus toen zij ons via het scherm commandeerde om te gaan dansen op de opzwepende reggaeton nummers, gaven we daar massaal gehoor aan. Het allerleukste aan dit video-belsysteem was echter dat de organisator van het feestje om de beurt iemand in de spotlight kon zetten. Oftewel: jij met je swingende heupen in je korte pyjamabroek dertig seconden vol in beeld bij de tientallen anderen deelnemers aan het feest waarvan ik het gros niet kende. Het is dan ook dankzij al deze videocalls (of het nu om een saaie vergadering of swingend afstudeerfeestje gaat doet er niet toe), Instagram foto’s – en stories, en Tiktok dansjes dat we elkaar wel nog uitgebreid via het scherm kunnen bewonderen. Sterker nog, waarschijnlijk doen we dit in deze quarantainetijd nog meer dan ooit tevoren. Dus die Operazione Bikini? Die sla ik toch nog maar niet helemaal in de wind, niet in de laatste plaats omdat ik mijn hardnekkige vertrouwen dat we over drie maanden gewoon weer met z’n allen op een strand liggen, weiger op te geven. Op Sicilië, als het even kan.
Zo Leuk en herkenbaar weer Anne 🙂
Ciao x Lindsey