#28 Open Up (Nederlands)

Afgelopen week vond ik tijdens het opruimen de brief terug die ik vijf jaar geleden ter sollicitatie naar de universiteit in Rome stuurde. Er was slechts één uitwisselingsplek beschikbaar en het was zo te lezen nou niet bepaald de bedoeling van de vijf-jaar-jongere-ik dat die aan mijn neus voorbij zou gaan. 

Vastbesloten, nieuwsgierig, heel open, leergierig en ongeduldig, lees ik. Hoewel daar (nog steeds) geen woord aan gelogen is, schieten me nu heel andere woorden als eerst te binnen

De brief begint dan ook haast gelijk met de zin “hoe mijn vrienden mij zouden omschrijven”. Vastbesloten, nieuwsgierig, heel open, leergierig en ongeduldig, lees ik. Hoewel daar (nog steeds) geen woord aan gelogen is, schieten me nu heel andere woorden als eerst te binnen. Creatief, gevoelig, loyaal, wispelturig, communicatief, gepassioneerd (een vreselijke cliché-term, maar toch), trots… De karakteromschrijving in de brief is echter niet onlogisch na jaren rondgelopen te hebben op een economische universiteit waar ratio het allerhoogste goed was en aan een wiskundige vergelijking meer waarde werd ontleend dan een op emotie gebaseerd inzicht. Je liep hopeloos uit de pas als je niet net als je studiegenoten alle businessdagen van de grote glazen kantoren op de Zuidas afliep voor een jump start van je carrière, dus dat is precies wat ik deed. 

Op dinsdagavond keerde ik terug uit Rome, en op woensdagochtend was ik aangenomen voor een traineeship voor zogenoemde high potentials bij Rabobank

Toen ik eindelijk antwoord kreeg, kon ik mijn geluk niet op. I got in! Dat fantastische jaar aan een van de meest prestigieuze business universiteiten van Italië, en tevens het laatste jaar van mijn studie, legde mij geen windeieren. Op dinsdagavond keerde ik terug uit Rome, en op woensdagochtend was ik aangenomen voor een traineeship voor zogenoemde high potentials bij Rabobank. In de drie jaar dat ik als bankier werkte en eindeloos financiële stukken analyseerde, werd het steeds duidelijker dat dit niet was wat ik echt wilde. Meermaals zeiden collega’s dat ik als een soort van vlinder door de dagen fladderde, het was alsof ik nooit ècht geland was in de bankierswereld. Ik wilde organiseren in plaats van analyseren, schrijven in plaats van berekenen, en presenteren in plaats van beredeneren. En opeens kwam er een prachtige kans, waar die vlinder in volle vaart opdook. 

Ik besefte gelijk dat dit een once-in-a-life time kans was, het had immers meer dan veertig jaar geduurd voordat het songfestival naar Nederland terugkeerde. Weken liep ik rond met ideeën over wat ik in de sollicitatiebrief zou zetten

Het was een regenachtige middag in Rome, november vorig jaar, toen ik op een berichtje in de media stuitte waarin aangekondigd werd dat het Eurovisie Songfestival op zoek was naar Delegation Hosts voor alle deelnemende songfestival-landen. Ik besefte gelijk dat dit een once-in-a-life time kans was, het had immers meer dan veertig jaar geduurd voordat het songfestival naar Nederland terugkeerde. Weken liep ik rond met ideeën over wat ik in de sollicitatiebrief zou zetten om op vrijdagmiddag – slechts enkele uren voor de deadline – mijn sollicitatie eindelijk te versturen vanuit een airbnb appartementje in Napels met slechte wifi, terwijl mijn zus al naar me onderweg was in een taxi vanuit het vliegveld voor een gezellig weekend. De maandag erop had ik gelijk bericht: ik was door! Nu was de opdracht om in een korte video van anderhalve minuut een Engelstalige pitch te houden waarin je vertelde waarom jij de perfecte Delegation Host zou zijn. Wederom stuurde ik deze video (van twee-en-een-halve minuut weliswaar, maar ik kon gewoon niet korter van stof zijn) slechts enkele uren voor het verstrijken van de deadline op, terwijl er beneden een feestje aan de gang was ter ere van mijn eigen verjaardag. 

Door het oorverdovende lawaai van de bus op de kinderkoppen van Rome en het feit dat er altijd twee Italianen naast je in de bus staan te bellen die je qua stemvolume nooit kunt evenaren, verstond ik helemaal niks van wat er aan de andere kant van de lijn werd gezegd. “Sorry, wie is dit?” riep ik dan ook met een lichte irritatie in mijn stem

Na een laatste fysieke selectieronde, waarvoor ik in februari al even vanuit Rome terugvloog naar Nederland, ontving ik op een vrijdagochtend een telefoontje terwijl ik in een Romeinse bus tussen de mensen gepakt stond, toen nog doodnormaal maar nu haast niet meer voor te stellen. Al enige tijd werd ik platgebeld door gladde energieverkopers, die blijkbaar van tactiek veranderd zijn en tegenwoordig niet meer anoniem bellen, dus toen ik een Nederlands telefoonnummer zag dat ik niet kende, nam ik dan ook enigszins kortaf de telefoon op. Door het oorverdovende lawaai van de bus op de kinderkoppen van Rome en het feit dat er altijd twee Italianen naast je in de bus staan te bellen die je qua stemvolume nooit kunt evenaren, verstond ik helemaal niks van wat er aan de andere kant van de lijn werd gezegd. “Sorry, wie is dit?” riep ik dan ook met een lichte irritatie in mijn stem tot ik opeens de woorden “..van de NOS” hoorde. Enkele seconden later volgde er dan ook een volmondig JA op de vraag of ik, samen met een partner die voor mij nog even geheim moest blijven, Delegation Host voor Italië wilde zijn op het aankomende songfestival. Het thema dit jaar? Open Up!

In een chique bar in Rotterdam proostten we die zondagavond acht maart met champagne op het begin van waarschijnlijk één van de meest bijzondere avonturen van ons leven

Anderhalve week na dit telefoontje, op donderdag vijf maart, stapte ik in het vliegtuig naar Nederland voor een songfestivaltraining die dat weekend zou plaatsvinden. En nog spannender, ik zou erachter komen wie mijn duo-partner zou zijn. In een chique bar in Rotterdam proostten we die zondagavond acht maart met champagne op het begin van waarschijnlijk één van de meest bijzondere avonturen van ons leven. Het feit dat ons meermaals die avond de vraag werd gesteld of mijn collega Delegation Host van Italië en ik elkaar al voor die dag kenden en of we al langer vriendinnen waren, zegt genoeg over hoe goed het vanaf de eerste seconde tussen ons klikte. 

Ondanks dat ik me in deze gekke coronatijd totaal niet bezig heb gehouden met ‘wat er nu zou zijn geweest’, kon ik er afgelopen zaterdag toch niet om heen

Inmiddels is natuurlijk al heel lang bekend dat het 65^e Eurovisie Songfestival -met Rotterdam als trotse gaststad voor deelnemers uit meer dan veertig Europese landen (en Israël en Australië) – niet is doorgegaan dit jaar vanwege de coronacrisis. Afgelopen weekend zou ons ons grote avontuur, na wekenlang onafgebroken op pad te zijn geweest, ongetwijfeld tot een spectaculair einde zijn gekomen. Ondanks dat ik me in deze gekke coronatijd totaal niet bezig heb gehouden met ‘wat er nu zou zijn geweest’, kon ik er afgelopen zaterdag toch niet om heen. Niet in de laatste plaats omdat er een alternatieve songfestivalshow werd uitgezonden waarin dan toch eindelijk het verlossende woord kwam dat het grootste muziekevenement ter wereld volgend jaar gewoon weer naar Rotterdam komt. En geen onbelangrijk detail: het thema blijft Open Up.

Tijdens het schrijven van deze blog ben ik nieuwsgierig geworden en heb ik mijn vriendinnen geappt. Hoe zouden ze me nu – vijf jaar later – omschrijven? Het antwoord komt al snel in de vorm van meer dan vijf woorden

Open Up. Die woorden blijven resoneren omdat ze de kern raken van wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Open Up voor andere keuzes dan het volgen van het gebaande carrièrepad als bankier, Open Up voor een nieuwe cultuur en nieuwe taal, Open Up voor nieuwe vriendschappen met mensen die uit een totaal andere wereld komen dan ik. Open Up zoals een rups een vlinder wordt. Maar ben ik zelf veranderd? Tijdens het schrijven van deze blog ben ik nieuwsgierig geworden en heb ik mijn vriendinnen geappt. Hoe zouden ze me nu – vijf jaar later – omschrijven? Het antwoord komt al snel in de vorm van meer dan vijf woorden: sensitief, enthousiast, creatief, ruimdenkend, expressief, energiek, doortastend en ambitieus. Wellicht niet precies de meest treffende karaktereigenschappen voor een bankier, maar als host voor een temperamentvolle Italiaanse artiestendelegatie op een Europees miljoenenbal dat bij vlagen regelrecht hysterisch te noemen is, waren ze goed van pas gekomen. Het kan niet anders dan dat dat volgend jaar helemaal goedkomt. Ik kan niet wachten. Open Up!