Ik wil deze blog beginnen met zeggen hoe overweldigd ik was door alle reacties – voornamelijk op Instagram, maar ik kreeg ook lieve WhatsApp-berichtjes uit onverwachte hoek – op mijn blog van vorige week, waarin ik vertelde dat ik niet meer in Rome woon. Iets dat ik zelf natuurlijk al langer weet, net als de mensen om me heen. Tegelijkertijd drong de volle impact ervan nog niet helemaal tot me door. Tot ik al jullie berichtjes las. Want al deze tijd dat ik weg ben uit Rome was ik eigenlijk alleen maar bezig met het nieuwe hoofdstuk dat komen gaat, waar ik afgelopen tijd haast al mijn energie aan heb besteed. Zónder er eigenlijk bij stil te staan wat ik achterlaat.
Vandaag had namelijk de eerste dag moeten zijn van dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven. De eerste dag in mijn nieuwe thuisstad. Maar ik ben er nog niet
Tegelijkertijd bracht het me geen moment aan het twijfelen, een goed teken. Daar had ik bovendien helemaal geen tijd en energie voor, want er moest nog van alles geregeld worden voor mijn nieuwe avontuur kon beginnen. Maar dat liep even heel anders dan gedacht… Vandaag had namelijk de eerste dag moeten zijn van dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven. De eerste dag in mijn nieuwe thuisstad. Maar ik ben er nog niet. Wat is er gebeurd?
Essentiële dingen – zoals wáár ik zou gaan verblijven; ik had de huizenmarkt in deze stad lichtelijk onderschat – waren nog niet eens geregeld. En dat een paar dagen voor vertrek
Welnu, ik moest dealen met een uiterst vervelend en behoorlijk hardnekkig probleem. In de blog van vorige week vertelde ik al dat ik een aantal dagen eerder twee verstandskiezen had laten trekken. Het herstel leek niet helemaal goed te gaan. Ook na een tweede bezoek aan de tandarts bleef de pijn overweldigend. Het sloeg me eigenlijk compleet uit het veld. Ik leefde op zware pijnstillers, en de enige manier waarop ik het te verdragen vond, was als ik afleiding zocht. Zo zat ik met vriendinnen op een modeshow hier in de stad en ging ik met mijn moeder een dag naar Maastricht kleding kopen voor mijn nieuwe avontuur, maar eigenlijk was dat ook al te veel. Ondertussen waren er behoorlijk essentiële dingen – zoals wáár ik zou gaan verblijven; ik had de huizenmarkt in deze stad lichtelijk onderschat – nog niet eens geregeld. En dat een paar dagen voor vertrek. Het geeft aan dat ik alleen maar bezig was met de pijn overleven en mezelf afleiden.
Ik zou never nooit op maandag, vandaag dus, kunnen vertrekken
Donderdagochtend – na weer twee keer rechtop van de pijn gezeten te hebben die nacht – besefte ik dat dit niet meer zo kon, en dat de pijn niet zomaar uit zichzelf zou weggaan. Ik zou wéér terug naar de tandarts moeten. Maar dat betekende ook dat ik never nooit op maandag, vandaag dus, zou kunnen vertrekken. Hoewel niet makkelijk, besefte ik dat ik geen keus had, en dus pakte ik de telefoon om dat ene hele noodzakelijke belletje te plegen.
Ik heb nu vijf extra dagen om te herstellen, en alle dingen die ik nog moet regelen voor vertrek in orde te maken
Tot mijn grote opluchting werd er heel begripvol gereageerd. Onmiddellijk viel er een gigantische last van mijn schouders. Ik vertrek nu zaterdag in plaats van vandaag, en heb dus vijf extra dagen om te herstellen, en alle dingen die ik nog moet regelen voor vertrek in orde te maken. Ik slik nu inmiddels vier keer per dag antibiotica, en hoewel ik me er een beetje gek door voel (hoort erbij, las ik), is de pijn met tenminste negentig procent afgezwakt en gaat het herstel de goede kant op. Ik slaap weer normaal. Halleluja.
Één ding weet ik heel zeker: die andere twee blijven lekker zitten
De cliffhanger waarmee ik vorige week mijn blog afsloot, is daarmee – geheel onbedoeld – dus nóg wat groter geworden. Maar zaterdag gaat het dan echt gebeuren, en ik kan nu echt niet meer wachten! Natúúrlijk ga ik jullie meenemen op social media en in deze blog. In plaats van grote onthullingen deze week daarom een wijze tip van mij: sta je nu ook op het punt om aan zo’n beetje het grootste avontuur van je leven te beginnen, kom dan niet op het grandioze idee, zoals ik, om nog ‘even’ je verstandskiezen te laten trekken. En al helemaal niet als je, net zoals ik, nog nooit ook maar een gaatje hebt gehad. Want één ding weet ik heel zeker: die andere twee, nog achtergebleven verstandskiezen gaan lekker met me mee op avontuur.