Waar ik vorige week maandag nog schreef dat ik afgelopen week elke avond in mijn agenda geblokt had om naar de vijf (!) liveshows van Sanremo te kijken, kwam er geheel onverwacht toch iets tussendoor dat mijn planning totaal veranderde. Maandagavond laat kreeg ik een telefoontje of ik niet naar Turijn kon gaan, dinsdag schakelde ik razendsnel om het mogelijk te maken en woensdag ging ik aan boord van het vliegtuig. Dat zorgde ervoor dat ik het grootste gedeelte van de “Sanremo-week” in Italië beleefde. In Turijn liever gezegd, waar over minder dan honderd dagen de winnaar van Sanremo zijn opwachting maakt op het Songfestival. En dat was voelbaar in de lucht. Het songfestival leeft al in de stad, ook al was het er nu nog rustig, als de stilte voor een hele grote storm die straks met veel glitter en glamour over de meest elegante stad van Italië zal razen.
Nu raken Italianen überhaupt niet zo snel uitgepraat, maar als het over Sanremo gaat, durf ik wel te zeggen: nooit
Welke bar ik ook binnenliep voor een vluchtige koffie tussen afspraken door, overal stonden de tv’s aan, en op elke zender werd er over niks anders gepraat dan het Sanremo festival. Over de liedjes natuurlijk, en over wie zo ongelofelijk goed had gezonden. Maar wellicht ging het nog meer over de outfits, de co-presentatrices van Amadeus, presentator en dé man van Sanremo en de meest opmerkelijke reacties op social media. Kandidaten verschenen met videoverbindingen in de vele ochtend- en middagshows en werden het hemd van het lijf gevraagd. Hoe voelden ze zich? Hoe bereidden ze zich voor op de show van die avond? Was er nog iets dat ze aan de Italianen wilden meegeven? Wat gingen ze aantrekken? Het ging de hele dag door. Nu raken Italianen überhaupt niet zo snel uitgepraat, maar als het over Sanremo gaat, durf ik wel te zeggen: nooit. En ik? Ik kreeg er ook geen genoeg van.
Ik wil ervoor pleiten dat elk land haar eigen Sanremo festival zou moeten hebben
Want het is iets unieks, dat festival van Sanremo. Een week lang verbindt het noord met zuid, en gaat het in elke bar over hetzelfde, van Palermo tot Turijn. Ik wil ervoor pleiten dat elk land haar eigen Sanremo festival zou moeten hebben. Als je nu denkt dat het een simpele liedjeswedstrijd is – zoiets als de Voice of Holland – waarin de kandidaten strijden om de eerste plek, heb je maar een gedeelte van het festival gevangen. Het is namelijk zoveel meer. Het is die ene week in het jaar waarop er vijf avonden lang liveshows zijn die aanvangen rond kwart voor negen en tot ver – en ik bedoel héél ver – na middernacht duren. Tot half twee, soms zelfs half drie, en social media staat dan ook vol met grappen over hoe het een ware sport is elke avond wakker te blijven. En geloof me, wakker blijven wil je. Maar wat gebeurt er dan allemaal in zo’n show?
Terwijl Martina haar verhaal vertelde op het podium van Sanremo, zat een heel land met tranen in de ogen te luisteren
Het antwoord? Eigenlijk alles. Het is een soort jaaroverzicht van Italië waarin alles samenkomt. Eén van mijn favoriete onderdelen van de show is wanneer een gewone Italiaan als eregast het podium betreedt vanwege een buitengewone daad die is verricht in het afgelopen jaar. Vorig jaar was dat de verpleegster uit Bergamo die met haar selfie, genomen in het ziekenhuis tijdens de eerste coronagolf, viraal ging. Op de foto waren de gemene wonden in haar gezicht die veroorzaakt waren door het urenlang dragen van beschermende mondmaskers duidelijk zichtbaar. Ze kon rekenen op een staande ovatie van het hele land. Dit jaar had Amadeus de 26-jarige politieagente Martina Pigliapoco uitgenodigd. Het lot zorgde ervoor dat zij op 4 oktober 2021 ter plaatse kwam bij een vrouw die op het punt stond zichzelf van het leven te beroven door van een tachtig meter hoge brug te springen. Martina ging naast haar zitten en begon rustig tegen haar te praten in een poging haar op andere gedachten te brengen. Het gesprek zou meer dan drie uur duren waarin Martina de ergste gedachten van zich af probeerde te zetten. De vrouw had drie kinderen, en nadat de jonge carabiniera de woorden uitsprak dat ze liever een mamma had met veel problemen dan helemaal geen mamma en dat ze zeker wist dat dat voor haar eigen kinderen ook gold, besloot de vrouw af te zien van wat ze van plan was. En terwijl Martina haar verhaal vertelde op het podium van Sanremo, zat een heel land met tranen in de ogen te luisteren.
Daar was Drusilla Foer, het vrouwelijke alter ego van de acteur Gianluca Gori, die zich onsterfelijk heeft gemaakt. Niet alleen met haar continue veranderende outfits en haar hilarische Zorro-vertolking maar vooral vanwege haar speech aan het einde van de avond die de ochtend erna woord voor woord geciteerd werd in iedere Italiaanse krant
Voor iedere Italiaanse artiest, nog maar net doorgebroken of met al een succesvolle carrière op zak, blijft het een eer om deel te nemen aan Sanremo. Nieuw, aanstormend talent werd dan ook dit jaar afgewisseld met gevestigde namen als Gianni Morandi (77) en Donatella Rettore (66) die met een nieuw lied ook meedongen naar de winst. Op vrijdagavond, de avond van de covers, is het één groot feest, als alle kandidaten niet hun eigen liedje maar een grote hit uit de jaren zestig, zeventig, tachtig of negentig zingen, al dan niet in duet met de allergrootste sterren. Ieder jaar is het weer een verassing wie hen op het podium vergezelt, met Jovanotti dit jaar als allergrootste verrassing. Geen Italiaan die dan nog op de bank kan blijven zitten. Dan zijn er nog de co-presentatoren die door Amadeus zelf zorgvuldig worden geselecteerd en uitgenodigd. Op donderdag was daar Drusilla Foer, het vrouwelijke alter ego van de acteur Gianluca Gori, die zich onsterfelijk heeft gemaakt. Niet alleen met haar continue veranderende outfits en haar hilarische Zorro-vertolking maar vooral vanwege haar speech aan het einde van de avond die de ochtend erna woord voor woord geciteerd werd in zo’n beetje iedere Italiaanse krant. Haar boodschap? “Diversiteit is een woord dat me niet bevalt, omdat het een idee van afstand schept. Ik heb het liever ook uniciteit”. En zo is Sanremo zoveel meer dan 25 kandidaten die even een liedje komen zingen.
Mijn eigen top drie kwam dit jaar overeen met het drietal dat op het erepodium belandde. Mijn tip? Voeg alle drie de liedjes toe aan je Spotify-lijstje
Zaterdag was het dan eindelijk tijd voor het moment waarop iedereen al avonden zat de wachten: de grote finale, en die was nog best spannend. Het was gedurende de week wel duidelijk geworden wie de grote favorieten waren, maar wie zou er uiteindelijk als winnaar gekroond worden? Mijn eigen top drie kwam dit jaar overeen met het drietal dat op het erepodium belandde. Gianni Morandi werd met zijn aanstekelijke nummer “Apri tutte le porte” uiteindelijk derde, Elisa – met haar fluwelen stem en rake tekst – werd met het prachtige “Ma forse sei tu” tweede, en Mahmood & Blanco gingen er met het nummer “Brividi” met de winst vandoor. Mijn tip? Voeg alle drie de liedjes toe aan je Spotify-lijstje.
Gaat het Italiaanse Eurovisie-sprookje dan nog even voortduren en gaat het songfestival voor het tweede achtereenvolgende jaar naar Italië?
En het beste nieuws van allemaal? Nadat het officieel bevestigd werd dat Mahmood en Blanco Italië zouden gaan vertegenwoordigen op het songfestival in Turijn, daalde in de rest van Europa onmiddellijk het besef in dat er een hele geduchte tegenstander was opgestaan. Terecht, want “Brividi” is bij de beruchte bookmakers onmiddellijk naar de eerste plaats gestegen. Gaat het Italiaanse Eurovisie-sprookje dan nog even voortduren en gaat het songfestival voor het tweede achtereenvolgende jaar naar Italië? We zullen het weten op zaterdag 14 mei. Maar één ding is zeker: ook als dat niet zo is, zullen de Italianen niet lang treuren want volgend jaar, bij de allereerste tekenen van de lente, zal het Sanremo festival het hele land weer een week lang in haar greep houden.