Ciao! Het is nergens anders dan de prachtige stad Turijn van waaruit ik deze blog nu schrijf. Gisteren in de namiddag kwam ik hier aan, klaar voor de tweede Eurovisie-ervaring van mijn leven. Soms kan ik het niet geloven dat het al bijna een jaar geleden is dat Mäneskin in Rotterdam de overwinning pakte. Maar toch is het zo. Eurovisie is opnieuw losgebarsten. Van Rotterdam naar Turijn. Van Chantal Janzen naar Laura Pausini. Van “Open Up” naar “The Sound of Beauty”. Van Douwe Egberts naar Lavazza. Want het mag gezegd worden, de koffie is hier gewoonweg fantastisch. En dat is geen overbodige luxe om half acht ’s ochtends. Maar wat staat er allemaal te gebeuren?
Elk camerashot is afgesproken, en elke blik gepland
Welnu, heel veel! Want hoewel je op televisie alleen de twee halve finales en de finales te zien krijgt, gebeurt er achter de schermen natuurlijk waanzinnig veel meer. Die shows zijn immers live, en moeten in één keer goed gaan. Er is maar één kans op succes. Dat geldt natuurlijk voor de artiesten, maar zeker ook voor alle mensen van de productie. Het is en blijft een wedstrijd waarbij het showelement haast nog belangrijker is dan het liedje op zich. Aan de cameramensen, geluidsmensen en de rest van de productie de gigantisch verantwoordelijke taak om de act precies zoals het deelnemende land dat graag wil in beeld te brengen. Elk camerashot is afgesproken, en elke blik gepland. En dat moet natuurlijk geoefend worden.
Van elke halve finale zullen er tien landen doorgaan naar de Grote Finale, waar “the big five” al automatisch voor geplaatst zijn
Die eerste repetities zijn nu in volle gang. Nu kunnen er nog verzoeken om dingen aan te passen worden doorgeven. Dan volgt er een tweede ronde aan repetities, en oefenshows. Daags voor de halve finales en finale vinden de juryshows plaats. Op basis van het optreden in deze show worden de deelnemers beoordeeld door de vakjury’s. Dat zijn die puntenlijstjes – inclusief de beroemde douze points – die een vertegenwoordiger, de ene nog charmanter dan de ander, van elk land overbrengt gedurende de live-uitzending. Volgende week dinsdag vindt de eerste halve finale plaats, en op donderdag de tweede. Van elke halve finale zullen er tien landen doorgaan naar de Grote Finale, waar “the big five” al automatisch voor geplaatst zijn. Dit zijn Italië, Spanje, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, stromen er van alle kanten interview-aanvragen en andere verzoeken binnen bij de artiesten, de één soms nog gekker dan de ander
En hoewel alles natuurlijk draait om dat ene optreden tijdens de grote finale op zaterdag 14 mei, dat voor het merendeel van de landen nog niet gegarandeerd is, gebeurt er nog zo veel meer. Zo zijn er persconferenties, haar-en make-up try-outs, is er een officiële openingsceremonie met rode loper aankomend weekend, is er een Eurovision Village opgebouwd in een park hier in Turijn waar duizenden fans zich zullen verzamelen, en ondernemen de delegaties van de landen ook sociale activiteiten in de regio. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, stromen er van alle kanten interview-aanvragen en andere verzoeken binnen bij de artiesten, de één soms nog gekker dan de ander. Tegelijkertijd blijven het ook maar mensen die last-minute toch nog moeten plassen en hun toegangsbadge of zelfs een hele outfit vergeten.
Daarmee is het Eurovisie Songfestival het op één-na-grootste televisie-event ter wereld, na de Amerikaanse Superbowl
Kortom, deze twee weken zijn een snelkookpan, en iedere minuut is nodig om ervoor te zorgen dat er op zaterdagavond 14 mei een vlekkeloze show wordt uitgezonden die door bijna tweehonderd miljoen mensen live zal worden aanschouwd in huiskamers in heel Europa en inmiddels ook ver daarbuiten. Daarmee is het Eurovisie Songfestival het op één-na-grootste televisie-event ter wereld, na de Amerikaanse Superbowl. Het is daarom niet zo gek dat de overwinning van de wedstrijd je leven voor altijd kan veranderen. Kijk maar wat er gebeurde met Damiano, Victoria, Ethan en Thomas, de 4 bandleden van Mäneskin, nadat ze op 22 mei 2021 in de Ahoy in Rotterdam dat felbegeerde beeldje in handen namen onder een regen van gouden confetti. Ik zal het in elk geval nooit meer vergeten, en zij al helemaal niet.