In mijn vorige blog beschreef ik al hoe ik, nadat ik vandaag precies twee weken geleden in Puglia in het diepe zuiden van Italië aankwam, een pauze nam van social media, de eindeloze stroom berichten op WhatsApp en zelfs mijn email. Een digitale detox dus. En ondanks dat ik afgelopen week wel af en toe van me liet horen, zette ik dat grotendeels door. Maar ondertussen zat ik allesbehalve stil.
Hele families hadden zich op de ruige rotsen geïnstalleerd, en elke tien seconden sprongen kinderen onder luide aanmoediging van ouders en vriendjes, van de kliffen – die toch zeker een meter of vijf hoog zijn – in het water
Aan het begin van de week bevonden we ons in Lecce, een prachtig barok stadje in Salento, de zuidelijkste regio van Puglia met de mooiste stranden van Italië die ik tot nu toe heb gezien. Op zondag, daags voor Ferragosto en de nacht waarin iedereen tot ver na middernacht opblijft, waren we in Gallipoli, een kustplaatsje met een prachtige oude haven, smalle, kronkelende straatjes en lange zandstranden. Na twee jaar van afstand moeten houden, was het nu volgepakt en stond je letterlijk tegen onbekenden aangedrukt terwijl de processie met het loodzware Mariabeeld door de straten trok. Het was overweldigend druk, maar ik genoot. Daags erna, maandag en Ferragosto zelf, is het hele land gesloten. Letterlijk. Er valt dan ook maar één ding te doen: naar het strand! Deze keer gingen we naar de andere kust, waar je in het kristalheldere water onder de Grotta della Poesia kunt zwemmen. Hele families hadden zich op de ruige rotsen geïnstalleerd, en elke tien seconden sprongen kinderen onder luide aanmoediging van ouders en vriendjes, van de kliffen – die toch zeker een meter of vijf hoog zijn – in het water. En toen was de week nog maar net begonnen.
Er is geen plek ter wereld waar ik meer tot rust kom
Wellicht heb je het meegekregen dat het weer een tikkeltje onstabiel is geweest in Zuid-Italië, en zo trokken er op dinsdagmiddag hele donkere wolken over Lecce. Het was een dag die we daarom besteden om een beetje uit te rusten. Tijdens de zwoele zomeravond die toch nog volgde, hielden we een apericena (een aperitivo die zo goedgevuld is dat het als diner dienstdoet) op ons prachtige dakterras. Op woensdag gingen we langs de kust omhoog en bezochten we Polignano al Mare, één van de hotspots die door alle toeristen aangedaan wordt en vooral is bekend van het prachtige, smalle strand aan de voet van de klif waarop de witte huizen heel lang geleden gebouwd zijn. Daags erna, op donderdag, was het tijd voor nog zo’n prachtig plaatsje: Monopoli. Ook dit was voor mij de perfecte combinatie: overdag relaxen op het strand en tegen de avond, op het moment dat de zon ondergaat, omhooglopen het prachtige dorp in. Inmiddels was onze ‘thuisbasis’ Bari, de hoofdstad van Puglia en een stuk naar het noorden, dus toen er vrijdag weer de hele dag onweersbuien over de stad trokken, besloot ik lekker een beetje te gaan winkelen op de prachtige boulevard. Zaterdag en zondag was het weer echt zonovergoten, en dat kan maar één ding betekenen: ondergetekende lag in haar gloednieuwe bikini op de rotsen van het royale stadsstrand van Bari. Er is geen plek ter wereld waar ik meer tot rust kom dan wanneer ik in de zee zwem en ik, zo’n vijftig meter van de kust, het drukke schouwspel op het strand gadesla. Elk jaar ervaar ik precies hetzelfde gevoel: in het water krijg ik mijn beste ingevingen, en wordt mijn chaotische hoofd opeens kristalhelder. Een zomer zonder zee zou daarom hopeloos incompleet voelen voor mij.
Tot twee dagen geleden had ik nog geen terugvlucht had geboekt
En nu is het weer maandag. Gisteravond ben ik in Brindisi aangekomen, nog zo’n prachtig Italiaans stadje en de allerlaatste etappe. Dat was niet gepland, aangezien ik tot twee dagen geleden nog geen terugvlucht had geboekt. Maar het is de hoogste tijd, en dat voel je overal om je heen. De Italianen keren terug van vakantie, de luiken van koffiebars en winkels zijn vanochtend luid krakend weer open gezwierd, en dat bitterzoete, collectieve besef dat de zomer nu snel ten einde loopt hangt in de lucht. Dat geldt ook voor mij. Na nog een laatste dag genieten van Brindisi, neem ik afscheid van Puglia. Een regio waar ik mijn hart nu voor de tweede keer aan verloren heb.