Afgelopen week kwam mijn tijd in het diepe zuiden van Italië tot een einde. In mijn blog van vorige week vertelde ik al dat ik even daarvoor in Brindisi was aangekomen, de allerlaatste etappe van mijn reis. Ook beschreef ik waar ik precies allemaal was geweest in de week ervoor. Zo’n beetje heel Puglia hadden we namelijk doorkruist, de ene plek nog mooier dan de andere. En omdat ik deze keer maar heel weinig van mijn avonturen had gedeeld via Instagram, beloofde ik dat ik dat alsnog zou gaan doen, in de aankomende weken.
Hoewel ik doorgaans heel erg visueel ben ingesteld, zijn de meest tastbare herinneringen aan deze zomer die nu voor me opdoemen niet enkel beelden
En zo ging ik afgelopen week meermaals door alle foto’s en video’s heen. Ik besefte me dat ik eigenlijk niet wist waar te beginnen. Deze weken had ik namelijk zo intens beleefd. Want hoewel ik doorgaans heel erg visueel ben ingesteld, zijn de meest tastbare herinneringen aan deze zomer die nu voor me opdoemen niet enkel beelden. Het zijn ook de smaken, geuren en geluiden.
Toegegeven: bij de eerste hap dacht ik wel even: “wat is dit?!”, maar natuurlijk stel je een echte Pugliese amateurkok die je vol verwachting aankijkt niet zomaar teleur
Ik heb er tartare di tonno, rauwe tonijn en mijn absolute lievelingsgerecht, gegeten op alle mogelijke manieren. Op een panino bij de visboer, gewoon simpel thuisbereid, in een chic restaurant met een Aziatisch krokantje, en zelfs op een pizza (in Gallipoli ontdekte ik een restaurant met een pizza met tonijntartaar op de kaart: halleluja!). Nog steeds proef ik de zilte smaak van de tagliata di mare: volledig rauwe seppia (zeekat) waarvan de buitenkant in eerste instantie merkwaardig wegsmelt op je tong als een slok zeewater om dan bij een redelijk kauwgom-achtige binnenkant uit te komen. Toegegeven: bij de eerste hap dacht ik wel even: “wat is dit?!”, maar natuurlijk stel je een echte Pugliese amateurkok die je vol verwachting aankijkt niet zomaar teleur. Toen ik de tweede hap samen met een tarallo nam – een typisch knapperig zoutje uit Puglia – begon ik de smakelijkheid van deze typische antipasto te snappen. Diezelfde Pugliese chef bereidde friselle con pomodorini voor me, waarschijnlijk het meest eenvoudige gerecht uit Puglia dat er bestaat, en perfect voor een lichte zomerlunch-of diner: een soort harde beschuit die je zacht maakt met water en belegd met tomaatjes en besprenkelt met olijfolie en oregano. In Matera mocht ik vervolgens de typische pasta met peperoni cruschi (krokante paprika) proeven, en bij nonna thuis natuurlijk de orecchiette al pomodoro, de oh, zo typische pasta. In Lecce bestond de lunch standaard uit een puccia – een soort van panino die blijkbaar toch geen panino is – en natuurlijk ontbrak de burratamaar zelden. Je bent immers niet voor niets in Puglia…
De typische geur van het schoonmaakmiddel met een vleugje citroen bij nonna thuis
En dan waren er nog de geuren. Het zal je niet verbazen dat die héél vaak samengingen met al die hierboven beschreven smaken. Maar ook: de zilte geur van de zee die in de badkamer bleef hangen nadat ik mijn bikini en strandhanddoek had uitgehangen om te drogen. De geur van vers gebrande koffiebonen en zoet gebak in de ochtend, alom vertegenwoordigd in heel Italië. De typische geur van het schoonmaakmiddel met een vleugje citroen bij nonna thuis. Maar ook de geur van regen die met bakken uit de lucht kwam na maanden van droogte.
Wist je dat ze in Matera spreken zonder klinkers?!
Maar wat me deze keer nog het meest van alles is bijgebleven zijn de geluiden. Geluiden die ik door middel van filmpjes natuurlijk wél kan delen. Van sing-a-longs in de auto, tot een onverstaanbaar dialect (wist je dat ze in Matera spreken zonder klinkers?!), en van de warme klanken van een akoestische gitaar en meisjes (wij) die zingen onder het licht van de vollemaan tot een dorpsfeest met de allerbekendste Italiaanse hits. Mijn eigen sounds of summer, zoals ik ze noem, en de allermooiste herinneringen. Te mooi om niet te delen, en dat ga ik dan ook doen. Beloofd.