Het is september, alweer de negende maand van het jaar, oftewel: il nono mese. Maar hoe ziet die maand eruit in Italië? Wat typeert september hier doorgaans? En hoe is dat dit jaar?
Een maand van schoonheid, bellezza, een frisse wind door je haren (letterlijk) en nieuwe energie. Oftewel, een maand van verandering…
September is de maand waarin het leven weer accelereert en op stoom komt, na vrijwel compleet tot stilstand te zijn gekomen in augustus. Het is het gevoel van de grote stad na een flinke dosis aan natuur en kleine dorpjes in de zomer.
Het is die heerlijke en broodnodige kappersbeurt waarin ze je lange, maar oh, zo uitgedroogde lokken weer een flinke opfrisbeurt geven na een zomer vol genadeloze zonneschijn en heel veel zout water.
September is de maand van die eerste zware onweersbuien die je rechtop doen zitten in bed van de schrik, maar het is ook de maand van nog even doorbijten met de hitte. Van Italianen die tijdens hun lunchpauze de kantoren met airconditioning even verlaten en zich hardop tegen elkaar beklagen; gaat het ooit nog een keer afkoelen?!
Het is de maand van de verjaardag van mijn lieve vriendin Julia, op 8 september. Elk jaar bel ik haar op om haar te feliciteren en elk jaar denken we terug aan die achtste september 2015, de dag waarop we allebei aankwamen in Rome voor ons uitwisselingsjaar aan de Luiss universiteit. Zij vanuit Brazilië, en ik vanuit Nederland. Het zou voor ons allebei de koers van ons leven voor altijd veranderen.
Het is de maand waarin je elke avond opnieuw moet wennen aan hoe ongelofelijk vroeg het alweer donker is.
September is de maand waarin Italië rood kleurt: Ferrari-rood. Het is namelijk de maand van de Grand Prix van Italië, op het circuit van Monza. Inmiddels weten we dat het Ferrari dit jaar (weer) niet gelukt is de overwinning te grijpen in Monza… Het was niemand minder dan ‘onze’ Max Verstappen die de Italianen het nakijken gaf.
Het is de maand van verse vijgen die je zo van de boom plukt.
Het is de maand van verlangend naar je gloednieuwe laarzen kijken waar je zo graag de stad mee rond wil paraderen, maar waar het (nog stééds) te warm voor is, terwijl je zuchtend maar weer dat ene zomerjurkje uit de kast trekt.
September betekent ook alweer grotendeels lege stranden in het uiterste zuiden van Italië, terwijl de stranden vlakbij Rome nog elk weekend bomvol liggen.
Het is de maand van ontelbare festivals en evenementen en daarmee ook van zien en gezien worden. Zeker nu je dat zongebruinde kleurtje nog op je snoet hebt. Het is de maand van het filmfestival in Venetië waar tout Italië weer reikhalzend naar uitkijkt. En dan vooral vanwege de meest prachtige creaties op de rode loper, natuurlijk het liefst van de hand van de Italiaanse designers.
September is het voor het eerst in máánden weer onder een dekbed slapen. Halleluja.
En september is dit jaar ook de maand waarin de Italianen naar de stembus gaan en hun nieuwe premier kiezen. Het daarmee is het een maand van verhitte discussies, links versus rechts, conservatief versus progressief, eindeloze talkshows en verkiezingsgekte op straat.
En hoewel er voor mij niks boven de zomer gaat, is september denk ik wel mijn favoriete maand in de stad. Een maand van schoonheid, bellezza, een frisse wind door je haren (letterlijk) en nieuwe energie. Oftewel, een maand van verandering…