Inmiddels zijn mijn eerste twee weken in Milaan alweer voorbij. Met vlagen leken het wel twee maanden. En dat bedoel ik in positieve zin. Er was een elegante première, mijn eerste Candlelight-concert, het weerzien met drie vrienden en vriendinnen die me met open armen hebben ontvangen, Halloween, een avond in het theater en een verjaardagsetentje in een restaurant met wel heel bijzondere gerechten (lees: een tiramisu in de vorm van een Cubaanse sigaar geserveerd in een sigarendoosje met een koptelefoon met Cubaanse muziek). Typisch Milanees durf ik dat wel te noemen, de stad waar klassiekers trendy worden.
Het was mijn lichaam dat op de rem trapte
Maar in de afgelopen dagen kwamen daar ook koorts en flinke griepverschijnselen bij. Onmiddellijk wist ik dat ik me hieraan over moest geven: het was mijn lichaam dat op de rem trapte. Zo zag ik mij genoodzaakt om mijn geplande weekend in Rome – met pijn in mijn hart weliswaar – te cancelen zodat ik even mijn rust kon pakken. Want die rust zal niet zo heel lang duren…
Ik beloofde jullie dat ik deze week dieper zou ingaan op de elementen die ik zocht in het creëren van dit nieuwe leven in Milaan
Voor ik ga vertellen hoe het schema er voor de komende tijd uitziet, neem ik jullie nog even mee terug naar mijn blog van vorige week, waarin ik jullie beloofde dat ik deze week dieper zou ingaan op de elementen die ik zocht in het creëren van dit nieuwe leven in Milaan. Ik vertelde al dat de Italiaanse taal een grote rol heeft gespeeld. Maar dat was natuurlijk niet alles.
Het vergt een flinke portie lef om al die gevoelens in de eerste plaats te erkennen, en er dan ook nog eens naar te durven luisteren
Want het allermooiste van ouder worden en steeds meer ervaringen opdoen, is dat je steeds beter weet wat je wil, en daarom ook weet wat je niet wil. Echter, het vergt een flinke portie lef om al die gevoelens in de eerste plaats te erkennen, en er dan ook nog eens naar te durven luisteren, vooral als het in je hoofd helemáál niet logisch lijkt. Maar dat is juist het mooie: je intuïtie heeft helemaal niks met logica of het afwegen van voor – of nadelen te maken.
Bij mij zijn dingen groots en meeslepend, en meestal weinig praktisch, of het nu om mijn schoenkeuze gaat of het vooruitplannen van een vakantie
En zo ontdekte ik dat ik altijd dáár wil zijn “waar het te doen is”. Ik ben daarmee een extrovert bij uitstek: iemand die oplaadt van sociale prikkels in plaats van andersom. Ik kan slecht tegen “gewoon” en middelmatigheid, en bij mij komt er zelfs bij het meest simpele diner standaard een linnen tafellaken met bijbehorende servetten op tafel. Bij mij zijn dingen groots en meeslepend, en meestal weinig praktisch, of het nu om mijn schoenkeuze gaat of het vooruitplannen van een vakantie. Ik ben een dromer, maar droom wel altijd groot. Zo groot dat ik mijn dromen vroeger afdeed als te groot, en ik ze niet eens hardop durfde uit te spreken. Want hoe normaal het nu misschien ook lijkt, in mijn eentje op de bonnefooi naar een ander land verhuizen en vloeiend Italiaans kunnen spreken, waren ook ooit dromen die onbereikbaar leken.
Ik wil me diepverbonden voelen met al het Italiaanse om me heen. Met het Italië dat veel verder rijkt dan Milaan
In mijn geplande verhuizing naar Milaan realiseerde ik me dat ik me met mensen wil omringen die ook groot dromen en durven uitpakken. Wat voor type werk ik er ook zou gaan doen, ik wil “terplekke zijn waar het ook maar te doen is”. Veel op pad zijn, en heel veel mensen ontmoeten. Mensen welkom heten, presenteren en een fijne tijd bezorgen. Niet in mijn eentje werken, niet de hele week op een kantoor moeten slijten, en al helemaal niet lange dagen thuiswerken (saai!). Ik wil creativiteit gecombineerd met ambitie en ben het gelukkigst wanner ik omringd word door muziek en schoonheid, bellezza. Een internationale omgeving vind ik fantastisch, maar ik wil me vooral diepverbonden voelen met al het Italiaanse om me heen. Met het Italië dat veel verder rijkt dan Milaan.
Dan zal ik het publiek vooral mee willen geven zich compleet over te geven aan de muziek
De baan waaraan ik twee weken geleden ben begonnen, brengt ontzettend veel samen van wat ik zocht. We organiseren concerten in heel Italië: van Bologna tot Palermo, van Florence tot Napels, en alles ertussenin. De concerten vinden plaats op de allermooiste en kleinschalige locaties – denk aan schitterende barokke villa’s en rijkelijk versierde palazzi – en met de meest getalenteerde Italiaanse artiesten. Ik zal dan ook veel op pad zijn in heel Italië, en binnenkort zal ik zo’n concert hosten. Dan zal ik het publiek vooral mee willen geven zich compleet over te geven aan de muziek. Want het is juist wanneer je jezelf compleet verliest in de melodieën, dat je eigenlijk dichter tot jezelf komt dan ooit. Dichterbij je eigen verlangens en dromen, die liggen te wachten om vervuld te worden. En zo kan het dan zomaar eens gebeuren dat je pad je geheel onverwacht naar Milaan leidt, zoals in mijn geval. Naar Milaan dus, maar óók naar Genova, Madrid en Bologna. En dat allemaal in de komende twee weken! Ik zei toch dat het met de rust snel gedaan zou zijn? Maar inmiddels weet je dat ik dat helemáál zo erg nog niet vind.
👍👏