Ik geloof dat ik mijn vorige blog afsloot met mijn drukke reisschema van deze tweede helft van november. Van Genova tot Madrid en van Bologna tot Florence. Dat is ook gelijk de reden waarom jullie deze blog niet op maandag al konden lezen. Ik had maandagavond een late avondvlucht naar Madrid en was dan ook voornemens mijn weekblog in het vliegtuig te schrijven. Maar de wieltjes van het toestel waren nog niet ingeklapt of ik viel al in een diepe slaap. En zoals mijn moeder het altijd zegt “dan heb je je slaap ook hard nodig gehad”. Want als ik één ding heb geleerd over de afgelopen jaren, is het wel dat als je goed slaapt, je de hele wereld aankunt.
Ik heb me daarom de vraag gesteld of ik wel elke maandag moet blijven bloggen
Maar natuurlijk is het niet niks; de hele tijd onderweg zijn, allerlei dingen voor de allereerste keer doen, tientallen – zo niet honderd – nieuwe mensen ontmoeten, en ondertussen ook nog een nieuw leven opbouwen in Milaan. Ik heb me daarom zeker al eens de vraag gesteld of ik wel elke maandag moet blijven bloggen, of dat het misschien toch eens in de twee weken wordt. Tegelijkertijd kan ik moeilijk afstand doen van dit wekelijkse ritueel. Ik doe dit namelijk al meer dan drie jaar élke maandag, zonder ook maar ooit een week overgeslagen te hebben. En ook al lezen jullie allemaal mee, het is ergens ook een soort van dagboek voor mezelf.
Het zijn precies die aller-kortste blogs waar de meest uitgebreide herinnering achter schuil gaat
Want juist die blogs die ik in het heetst van de strijd publiceerde, zijn me misschien nog wel het meest dierbaar. Het zijn precies die aller-kortste blogs waar de meest uitgebreide herinnering achter schuil gaat. Neem die blog die ik schreef tijdens het Eurovisie Songfestival, niet meer dan een alinea lang, geloof ik. Terwijl de juryshow van de Eerste Halve finale op het punt stond te beginnen, had ik mezelf met mijn laptop op de enige paar vrije centimeters van de bar gepropt in een propvolle en dampende backstage-lounge waar de artiesten om me heen de longen uit hun lijf zongen in een poging hun stembanden op te warmen terwijl hun managers en delegaties zenuwachtig alle kanten opstoven. Het was dankzij het publiceren van die blog dat ik zelf twee minuten uit die gekte stapte en het allemaal als een buitenstaander als het ware kon aanschouwen. En precies dáárdoor realiseerde ik me in welke wondere wereld ik nu weer was beland.
Ik zit hier nu op mijn bed in dit hotel in hartje Madrid deze blog te typen terwijl de herinneringen van de afgelopen week door mijn hoofd schieten
En hoewel natuurlijk niks zo wonderlijk en prettig gestoord is als het songfestival, geldt dat nu in bepaalde mate weer. Ik zit hier nu op mijn bed in dit hotel in hartje Madrid deze blog te typen terwijl de herinneringen van de afgelopen week door mijn hoofd schieten. De eerste weken in Milaan, de première-concerten in Genova vorige week donderdag en vrijdag en deze volle dag in Madrid die we eindigden bij een pizzeria. Het is zóveel dat het onmogelijk is om het allemaal voor altijd te onthouden. En dat hoeft ook helemaal niet. Het zijn dan ook al die honderden kleine details die ik over een tijdje vergeten ben. Echter, er is één ding dat me altijd bijblijft: mijn gevoel op dit specifieke moment en gedurende deze weken. En met het schrijven, en het over een tijd ook het teruglezen van deze blog, veranker ik dat gevoel en komt het weer allemaal weer naar boven. Misschien is dat wel de allergrootste reden waarom ik elke week weer de inspiratie vind om een uurtje achter mijn laptop te kruipen. Dus vanuit Madrid: hasta luego!