Het is dan toch gebeurd. Voor het eerst in drie jaar heb ik een maandagblog overgeslagen. En hoewel ik stiekem nog steeds een beetje moeite heb met het idee, weet ik ook wel dat het óóit een keer moest gebeuren, toch? Want als er een week is geweest waarin het onmogelijk was ook maar een uurtje tijd te vinden, was het vorige week wel.
Toen ik op donderdag weer terug in Milaan was, stond me iets héél speciaals te wachten: het tekenen van het contract van mijn nieuwe huis
Nadat ik op vrijdagavond laat uit Madrid was teruggekomen, vertrok ik die zondag in de ochtend richting Bologna waar we gedurende twee avonden de première beleefden van een prachtig Einaudi pianoconcert. Op dinsdag reisde ik door naar Florence – waar de foto boven deze blog is genomen – waar we ook een prachtige première meemaakten. En toen ik vervolgens op donderdag weer terug in Milaan was, stond me iets héél speciaals te wachten: het tekenen van het contract van mijn nieuwe huis. Mijn eigen casetta milanese. Nog geen vijf weken nadat ik op die zaterdag 29 oktober in Milaan landde, zette ik mijn handtekening. Maar hoe is dit eigenlijk allemaal zo gelopen? En had ik jullie niet beloofd dat ik jullie mee zou nemen op mijn huizenjacht in Milaan? Ja!
Het is het beste scenario dat is uitgekomen dat ik zelf nooit had kunnen dromen
De reden waarom ik jullie uiteindelijk niet heb meegenomen op mijn huizenjacht, is een hele goede. Het is het beste scenario dat is uitgekomen dat ik zelf nooit had kunnen dromen: er is in feite nooit echt een huizenjacht geweest. En toch heb ik mijn eigen plekje gevonden. Ik vertel jullie heel graag hoe het is gegaan, niet in de laatste plaats omdat ik ook hoop dat het een inspiratie mag zijn voor iedereen die zich op de drempel bevindt van een nieuw avontuur en nog een beetje twijfelt om te springen of niet.
Voor ik naar Milaan vertrok, had ik nog geen enkele poging gedaan een huis te zoeken
Voor ik naar Milaan vertrok, had ik nog geen enkele poging gedaan een huis te zoeken, ondanks de vele vragen van vrienden en familie, die veel nerveuzer leken dan ik. Mijn redenering was echter: een huis moet je bezoeken voor je het huurt, en de markt in Milaan gaat zó snel dat het helemaal geen zin heeft nu al ergens op te reageren. Met het volste vertrouwen stapte ik daarom in het vliegtuig, maar eenmaal hier aangekomen werd dat vertrouwen sterk aan het wankelen gebracht. “Impossibile!”, hoorde ik van alle Italianen om me heen over het vinden van een huis hier, “het duurt makkelijk een paar maanden voor je iets vindt”. Eh, die tijd had ik helemaal niet. Sterker nog, ik had slechts vier weken.
Het was in mijn tweede weekend in Milaan dat ik mezelf er toch maar toe zette die gevreesde huizenpagina’s te bekijken, vol oplichters en verborgen kosten
Daar kwam bovenop dat, hoe tof ook, mijn nieuwe baan me het wel héél moeilijk maakte om veel tijd te investeren in het zoeken van huizen, laat staan ze te bezoeken. Ik zou naar Genova gaan, dan een week naar Madrid, en dan door naar Bologna en Florence. Ohja, en in het weekend ging ik naar Rome, waar mijn spullen nog steeds keurig opgeborgen liggen. Het was pas in mijn tweede weekend in Milaan dat ik mezelf er toch maar toe zette die gevreesde huizenpagina’s te bekijken, vol oplichters en verborgen kosten, als ik de Italianen mocht geloven. Na er één blik op geworpen te hebben, concludeerde ik dan ook: in deze markt ligt alle macht bij de verhuurders.
En dus besloot ik, zonder enige rationele reden, er gewoon in te geloven dat het ‘vanzelf’ wel goed zou komen, en ging ik buiten koffie drinken in de zon
Basta, dacht ik bij mezelf, en snel klikte ik de pagina weer weg. Dit was niet de energie waarmee ik een huis wilde zoeken. En dus besloot ik, zonder enige rationele reden, er maar gewoon in te geloven dat het ‘vanzelf’ wel goed zou komen, en ging ik buiten koffie drinken in de zon. Die avond zag ik op Facebook een berichtje voorbijkomen over een huis dat al per 1 december vrij zou zijn. De foto’s maakten geen verpletterende indruk, maar ik besloot toch maar te reageren. De volgende ochtend, op maandag, had ik al een reactie, of ik aanstaande zaterdag kon komen kijken? Eh, nee, eigenlijk niet, want dan zou ik in Rome zijn. En dit huis overtuigde me niet genoeg om er mijn reisje voor te cancelen. Of het huis na het weekend nog beschikbaar zou zijn, betwijfelde de verhuurder ten zeerste: hij was voornemens één weekend vol bezichtigingen te doen, en dan iemand te kiezen. En dat snapte ik volledig.
Even na half elf zette ik voet over de drempel van dit huisje
Maar de week vorderde, en op donderdag werd ik ziek. En terwijl mijn koorts steeg, rees ook het besef dat ik dat weekend niet naar Rome kon gaan. Op vrijdagochtend, slechts enkele uren voor ik de trein zou nemen, cancelde ik mijn trip, met pijn in mijn hart. Opeens schoot me het huis weer te binnen, dat ik nu wél zou kunnen bezichtigen. En zo geschiedde. Op zaterdagochtend sleepte ik me uit bed, kleedde me heel warm aan, nam 2 paracetamol bij mijn ontbijt en zette koers richting de Navigli, de gezellige buurt die nu mijn thuis is. Even na half elf zette ik voet over de drempel van dit huisje. En wat ik toen allemaal zag, ga ik jullie volgende week vertellen…