In de vorige blog vertelde ik jullie dat ik inmiddels mijn eigen huisje heb in Milaan, en hoe dat allemaal zo snel heeft uitgepakt. De blog had alleen nogal een open einde: ik stond op het punt om voor het eerst voet over de drempel te zetten in het huis en ging jullie vertellen wat ik toen allemaal zag. De foto’s van de advertentie hadden me namelijk allerminst weten te overtuigen…
Maar toen zwaaide de deur open. En dat veranderde eigenlijk alles!
Maar toen zwaaide de deur open. En dat veranderde eigenlijk alles! Ik zag een prachtige, ruime hal, met antieke meubelstukken waar ik gelijk verliefd op was: een mahoniehouten bank en kist ineen met prachtige versieringen, een garderobe met zo’n ouderwetse ovalen spiegel en gietijzeren hangers waarin oldtimers uit 1908 (het jaartal staat erbij, vandaar) afgebeeld zijn, en nóg een grote spiegel. De eigenaar moet de aangename verrassing op mijn gezicht gezien hebben, want hij realiseerde zich meteen dat hij de hal helemaal niet op de foto’s had vastgelegd. Ook de vloer viel me meteen op, een soort van marmeren, grove mozaïekvloer met accenten van terracotta. Een vloer zo typisch voor Italiaanse huizen, die ik tot nu toe dan ook nog nooit buiten Italië ben tegengekomen.
Eindelijk zou ik de ruimte hebben om al mijn kleren en schoenen op één plek kwijt te kunnen
De slaapkamer was een balzaal in mijn ogen. Een heerlijk kingsize bed en een kast van maar liefst twee meter hoog en wel zes (!) kastdeuren breed. Eindelijk zou ik de ruimte hebben om al mijn kleren en schoenen op één plek kwijt te kunnen. Ook in de slaapkamer weer dat vleugje antiek, zonder dat het pompeus is: twee nachtkastjes op van die elegante, gekromde pootjes met een zwarte marmeren blad; en een grote commode met hetzelfde zwarte marmer, sierlijke, gewelfde lades, koperen handgrepen en een prachtige vintage spiegel die net zo breed is als het meubelstuk zelf.
Mooi roze is niet lelijk, en in dit geval vind ik het zelfs prachtig!
En toen moest ik de badkamer nog zien. Want die is roze, helemaal roze. Maar mooi roze is niet lelijk, en in dit geval vind ik het zelfs prachtig! Het is een hele prettige tint roze, niet te schreeuwerig, maar ook niet te flets. Het zorgt ervoor dat ik elke ochtend – hoe grijs het buiten ook is – spontaan vrolijk word als ik de badkamer instap. En na nog een rondje door het huis te hebben gemaakt, constateerde ik dat je vanuit alle ramen uitzicht hebt over de Naviglio Grande, het grootste kanaal van de twee kanalen van Milaan, waar deze buurt haar naam aan te danken heeft (Navigli).
Onder het genot van een cappuccino (what else?) liet ik het even bezinken, en belde ik wat mensen voor wat goede raad. Maar diep vanbinnen wist ik het al
Maar het was nog iets anders dat me meteen beviel. Iets dat me eigenlijk meteen thuis deed voelen. Het was de energie van het huis. Het voelde prettig en fijn, en die klik voelde ik ook gelijk met de buurt. Want die ging ik na de bezichtiging natuurlijk onmiddellijk verkennen. Het was zaterdag, en dus had ik geluk. Elke zaterdag is er hier namelijk een markt, vol vintage kleren, platen en antiek. Het is dé plek in Milaan om een schat te scoren, dus ik kon mijn geluk niet op. Op een terrasje dat er wel heel uitnodigend uitzag, streek ik even neer. Onder het genot van een cappuccino (what else?) liet ik het even bezinken, en belde ik wat mensen voor wat goede raad. Maar diep vanbinnen wist ik het al. Als het zo mocht zijn, zou ik hier absoluut gaan wonen.
Afgelopen weekend mocht ik mijn eerste gast al verwelkomen. Zijn reactie was heel belangrijk voor me, maar die was duidelijk
En nu zijn we vier weken verder sinds die eerste bezichtiging. Afgelopen weekend mocht ik mijn eerste gast – mijn beste vriend Lucas – al verwelkomen. Zijn reactie was heel belangrijk voor me, maar die was duidelijk: “it’s a really nice but also very comfortable flat”. Comfortabel dus. Er is overal ruimte genoeg, het kingsize bed ligt heerlijk, het is er altijd lekker warm door de gecentraliseerde verwarming (waar ik zelf overigens geen invloed op heb), en alles is binnen handbereik. Mijn eigen casetta milanese. Overigens, nog voordat Lucas goed en wel binnen was, had ik hem al op de hoogte gebracht van onze belangrijkste activiteit van het weekend: het vinden en opzetten van een kerstboom. Die staat dus sinds zaterdag hier in de hal te pronken. En dat het bij lange na niet de mooiste boom is die er is, kan me niet schelen. Want door zijn strategische positie in de hal, heb ik zelfs vanuit mijn bed uitzicht op de boom. En zo zorgt hij ervoor dat ik elke dat met een glimlach wakker word.