Gelukkig Nieuwjaar! Het is wellicht alweer negen januari, maar ik heb gewoon nog geen kans gehad het eerder te zeggen op deze plek. Want misschien had je het al opgemerkt: afgelopen maandag is er geen blog verschenen. Het was mijn verjaardag die volgde op een kerstperiode die wellicht dit jaar drukker was dan ooit. Ik nam daardoor, na drie jaar van onafgebroken iedere maandag bloggen, een beslissing: dit jaar blijf ik blogs schrijven, maar zal ik ook af en toe wat makkelijker een maandag overslaan. Misschien wordt het nieuwe ritme wel eens per twee weken, maar dat weet ik nu nog niet.
Ik zag er best wel een beetje tegenop ‘m te schrijven: het grote jaaroverzicht van 2022
Een andere reden waarom deze blog niet vorige week al verscheen, is dat ik er best wel een beetje tegenop zag ‘m te schrijven: het grote jaaroverzicht van 2022. Niet dat het een vreselijk jaar was. Integendeel zelfs! Het was een geweldig jaar waarin de hoogtepunten de dieptepunten ruim overschaduwden. Maar er zijn in het afgelopen jaar zóveel dingen gebeurd dat ik gewoon al wist dat dit geen blog zou worden die ik even in een half uurtje getypt zou hebben. Maar toch wil ik ‘m schrijven, en wel om een paar redenen. Allereerst natuurlijk om de herinneringen en mijn gevoel nu vast te leggen. Het blijft leuk om dit over een paar jaar terug te lezen. Ook is het schrijven van een jaaroverzicht een hele fijne manier voor mij om het ene jaar af te sluiten en het nieuwe jaar te beginnen. Het doet me stilstaan bij wat er allemaal goed ging, en wat ik mee wil nemen in het nieuwe jaar. Ook laat het me inzien hoeveel ik heb geleerd, en hoe sterk ik weer ben gegroeid. Tot slot wil ik dit jaaroverzicht schrijven omdat er ook dingen gebeurd zijn die ik nooit hier op de blog of op sociale media gedeeld heb. Ik focus me altijd graag op het positieve, en blijf niet lang hangen in de negatieve dingen die gebeuren. Maar achteraf blijken dat juist vaak onze grootste lessen te zij. En weet je? Die mogen ook verteld mogen worden. Dus, here we go!
Als je volledig opgaat in het moment zonder je zorgen te maken over de toekomst, komen er ‘als vanzelf’ mooie dingen naar je toe. Een les die ik hier mocht leren. De dag nadat ik terug was uit Parijs ging namelijk de telefoon…
Het jaar begon zoals altijd in Nederland met veel familie en vrienden, een warm gevoel dat ik langer wilde vasthouden. Halverwege januari ging ik daarom met beste vriendinnen H. en M. voor een winters weekend naar Parijs. Het was er heel koud maar zonovergoten. Met z’n drietjes deelden we een hotelkamer met uitzicht op de Notre Dame. We lachten we veel, wandelden de hele stad rond, en dronken wijn. Het zette de toon voor 2022: als je volledig opgaat in het moment zonder je zorgen te maken over de toekomst, komen er ‘als vanzelf’ mooie dingen naar je toe. Een les die ik hier mocht leren. De dag nadat ik terug was uit Parijs ging namelijk de telefoon. Het was de Nederlandse delegatie van het Eurovisie Songfestival: of ik voor hen aan de slag wilde? Ja, natuurlijk! Weer een paar dagen later bleek dat ik ongemerkt een vervelend souviniertje had meegenomen uit Parijs: na bijna twee jaar de dans ontsprongen te zijn, had ik nu toch echt een positieve covid-test in mijn handen. Die week baalde ik heel erg en was ik even niet mijn vrolijke zelf. Maar uiteindelijk bleek het een zegen: nu covid hebben betekende namelijk dat ik gespaard zou blijven op momenten dat het er écht toe zou doen (lees: het Songfestival later dat jaar).
In de auto op weg naar vliegveld beleefde ik met stipt het meest bizarre moment van het jaar: de nieuwslezer deed mededeling van het ongeluk en hoe “een jonge vrouw gewond geraakt was en haar toestand onbekend was”
Op de laatste dag van januari bleek dat de songfestival-opdracht ook een tripje naar Turijn behelsde, en wel al twee dagen later. Mijn allereerste businesstrip als freelancer! Het voelde heel speciaal, en zo last-minute te moeten gaan, vond ik helemaal niet erg. Maar slechts enkele uren voor ik naar het vliegveld moest vertrekken, kreeg ik, op nog geen vijf minuten van huis, een auto-ongeluk. Het leek alsof ik in een slechte film was beland. Beiden auto’s waren total-loss en de ambulance was snel ter plaatse. Ondanks dat ik zelf uit de auto was gekropen en ik lichamelijk nergens last van leek te hebben, was het voor mij wel duidelijk dat ik die avond niet in een vliegtuig kon stappen. Toch? Terwijl ik onderzocht werd in de ambulance bleek dat het ambulancepersoneel maar weinig gerust was op de impact van de klap die met 80 km per uur was gegaan. Maar wonder boven wonder was iedereen ongedeerd gebleven en voorzichtig bracht ik het dan ook ter sprake: “Ehm, ik moet eigenlijk naar Turijn, denken jullie dat dat kan?”. “Oké, wanneer?”. “Eh, over een paar uur”, bracht ik schaapachtig uit. De ambulancebroeder liet van schrik de bloeddrukmeter uit zijn handen vallen: “Pardon, wanneer?!” Je raadt het al, ondanks de sterke bedenkingen van het ambulancepersoneel, ging ik toch. Gewapend met heel veel paracetamol “voor als de adrenaline zakt en je de klap gaat voelen in je spieren” ging ik op weg. In de auto op weg naar vliegveld Brussel Charleroi beleefde ik met stipt het meest bizarre moment van het jaar: de nieuwslezer deed mededeling van het ongeluk en hoe “een jonge vrouw gewond geraakt was en haar toestand onbekend was”. Ik wist niet of ik moest huilen of lachen om de absurditeit van het moment.
Later die maand werd wat zo lang onmogelijk leek dan toch echt werkelijkheid: de covid-maatregelen werden losgelaten
In Turijn rende ik van afspraak naar afspraak terwijl ik ’s avonds in het hotel de liveshows van het San Remo-festival op de voet volgde. Wie zou Italië dit jaar gaan vertegenwoordigen op het Songfestival? Het bleek het beste medicijn om niet te blijven hangen in het ongeluk. Ik ben oprecht heel blij en dankbaar te zeggen dat het ongeluk geen gevolgen heeft gehad – behalve de auto die helaas een enkeltje naar de sloop kreeg – en dat ik er nooit meer last van heb gehad. Later die maand werd wat zo lang onmogelijk leek dan toch echt werkelijkheid: de covid-maatregelen werden losgelaten en er kon carnaval worden gevierd! Het zou één van de allerleukste carnavals allertijden worden. Misschien genoot ik er nog wel extra van dit jaar omdat ik inmiddels zelf had ondervonden dat een zorgeloos leven niet altijd vanzelfsprekend is. Met vrienden en familie was het vijf dagen lang één groot feest.
Ondertussen kwam het Songfestival steeds dichterbij, en lag er het aanbod om deel uit te maken van het Italiaanse showteam. Nu kan ik het bijna niet geloven, maar tot halverwege april heb ik getwijfeld of ik wel moest gaan
Maart en april was ik thuis in Rome. Het waren twee maanden waarin ik veel tijd besteedde aan persoonlijke groei. Mijn Schots-Italiaanse vriendin kwam me een paar dagen opzoeken in maart, en 2 Nederlandse vriendinnen een weekend in april. Ondertussen kwam het Songfestival steeds dichterbij, en lag er het aanbod om deel uit te maken van het Italiaanse showteam. Nu kan ik het bijna niet geloven, maar tot halverwege april heb ik getwijfeld of ik wel moest gaan, me afvragend of dit wel was wat ik wilde. Maar na een aantal gesprekken met vrienden en familie realiseerde ik me dat ik wel gek zou zijn deze kans niet te grijpen. En zo vertrok ik op zondag 1 mei richting Turijn, geen idee van wat me te wachten stond.
In Turijn realiseerde ik me dan ook: deze wereld, de wereld van muziek en entertainment, is waar ik gelukkig van word. Een zaadje werd geplant…
Het zou één van de beste ervaringen van mijn leven worden waarover ik al eerder – in mei – een uitgebreide blog schreef. In Turijn realiseerde ik me dan ook: deze wereld, de wereld van muziek en entertainment, is waar ik gelukkig van word. Een zaadje werd geplant… Ik ging een paar dagen uitrusten in Nederland waar het al volop zomer was, en vloog toen weer terug naar Rome. In de groene heuvels had ik de eer een prachtige, Italiaanse doopceremonie mee te maken. Drie dagen later was het alweer tijd mijn ouders op te halen van het vliegveld. Voor het eerst sinds ik in 2019 naar Rome was vertrokken, kwamen ze me nu eindelijk opzoeken. We beleefden drukke dagen in Rome, en genoten vervolgens in de Castelli Romani van de rust, heel veel eten, nog meer wijn, en schitterende uitzichten.
Ik pakte al mijn spullen in om deze vervolgens op te slaan op de zolder van de Amerikaanse ambassade (zo blijkt maar weer: met de juiste connecties krijg je in Italië zelfs het meest onwaarschijnlijke voor elkaar)
Inmiddels wist ik dat ik ‘iets anders’ wilde, al had ik toen nog geen idee wat dat dan precies zou zijn. Wat ik wel wist, is dat ik de hele zomer wou doen waar ik zin in had. Veel op reis, en leven in het moment, precies zoals ik deed op die allereerste stranddag van het jaar op drie juni, in een schitterende afgelegen baai in Sperlonga, waar je alleen per scooter kon komen. Nog geen week later vloog ik naar Alicante voor de bruiloft van een Spaanse vriendin. Ik verbleef er vijf dagen, waarin een bijzondere ontmoeting me meer deed leren over mezelf. Terug in Rome ging het snel. Terwijl het inmiddels al veertig graden was (en daarmee eigenlijk niet meer uit te houden), pakte ik al mijn spullen in om deze vervolgens op te slaan op de zolder van de Amerikaanse ambassade (zo blijkt maar weer: met de juiste connecties krijg je in Italië zelfs het meest onwaarschijnlijke voor elkaar). Een dag later zat ik in het vliegtuig naar Nederland. Ik had er niet het minste idee van dat het tot december zou duren voor ik weer terug in Rome zou zijn.
Op een terras in Lecce nam ik dan ook een heel belangrijk besluit gevoed door slechts een onderbuikgevoel: ik zou naar Milaan verhuizen
De zomer was nu officieel begonnen. Er volgde een hele bijzondere vriendinnenvakantie (met z’n zessen!) in Kroatië en een lang weekend met vrienden in de champagnestreek. Na bijna zes jaar ging ik weer een paar dagen naar Brussel, de stad waar ik jaren geleden woonde en voor altijd een bijzondere plek in mijn hart heeft. Maar een zomer zonder Italië is voor mij niet compleet, en dus boekte ik eind juli een ticket naar Bari, Puglia, gelegen in het diepe zuiden. Tien dagen later zou ik al vertrekken. Eenmaal hier nam ik een geheel ongeplande, maar heel welkome pauze van social media, mijn email, en zelfs Whatsapp. Ik beleefde er een hele bijzondere tijd waarin mijn intuïtie zich sterker liet horen dan ooit. Op een terras in Lecce nam ik dan ook een heel belangrijk besluit gevoed door slechts een onderbuikgevoel: ik zou naar Milaan verhuizen.
Het moment dat ik met jullie deelde niet meer in Rome te wonen, staat me nu juist nog kristalhelder voor de geest. Ik was zó overweldigd
Vanaf het moment dat de zomer ten einde liep, was Milaan dan ook mijn enige focus, en in oktober was het zover, al werd mijn nieuwe avontuur nog even uitgesteld door mijn twee getrokken verstandskiezen. Het was één van de meest heftige pijnen die ik ooit heb moeten ervaren en ik baalde natuurlijk enorm van de slechte timing. Des te gekker is het om te beseffen dat ik dat nu eigenlijk al haast weer vergeten ben. In tegenstelling, het moment dat ik met jullie deelde niet meer in Rome te wonen, staat me nu juist nog kristalhelder voor de geest. Ik was zó overweldigd door alle reacties!
Ondanks dat ik nu alweer ruim twee maanden in Milaan ‘woon’, ben ik er nog maar weinig geweest
En toen begon mijn avontuur in Milaan. Zoals jullie weten moest ik op huizenjacht. Dat pakte veel beter (en sneller!) uit dan verwacht en ook dat avontuur heb ik nog niet zo lang geleden hier met jullie gedeeld. Ondanks dat ik nu alweer ruim twee maanden in Milaan ‘woon’, ben ik er nog maar weinig geweest. In november was ik in Genova, Madrid, Bologna en Florence voor werk, en in December ging ik een weekend naar Rome. Om na bijna zes maanden mijn vrienden weer te zien, maar ook om mijn spullen eindelijk op te halen. Die lagen nog op de Amerikaanse ambassade, weet je nog? Na een heerlijk kerstdiner hier in Milaan, vloog ik op 21 december naar Nederland. Naar huis voor de feestdagen, die net als altijd weer heerlijk druk en gezellig waren. Het schrijven van dit jaaroverzicht zat de hele tijd in mijn hoofd, maar aangezien ik honderd procent in het moment wilde leven, schoof ik het nog even voor me uit.
Precies een jaar geleden had ik werkelijk niet het minste idee van wat me allemaal te wachten stond
Maar nu ben ik weer terug in Milaan en heb ik eindelijk de tijd gevonden dit te schrijven. Ik besef me dat ik precies een jaar geleden – in januari 2022; toen de wereld nog grotendeels op slot zat – werkelijk niet het minste idee had van wat me allemaal te wachten stond. Ik had, na twee pandemie-jaren waarin alles van het ene op het andere moment kon veranderen, dan ook geen hele concrete plannen gesmeed. Maar ik had wel een hele vurige wens, en die kan ik me nog levendig herinneren. Namelijk dat het maar alles behálve een saai jaar zou worden. Dat was eigenlijk alles dat ik wou. Welnu, ik geloof dat ik wel mag zeggen dat die wens is uitgekomen. Meer dan een beetje zelfs!
Ik hoop dat al je dromen en wensen, groot en klein, mogen uitkomen dit jaar. Felice anno nuovo!