Het is alweer één mei. De Dag van de Arbeid, en een nationale feestdag hier in Italië. Twee weken geleden – in mijn vorige blog – gaf ik jullie een heel uitgebreide update van wat er allemaal gebeurd is in mijn leven de laatste tijd. Een aantal van jullie trouwe lezers stelde me de vraag of ik toch niet weer wat vaker kon schrijven. Daar was ik het eigenlijk wel mee eens, en zo nam ik me voor om twee weken later weer een blog te publiceren. En dat is nu!
Nu pas begrijp ik wat de Romeinen bedoelden wanneer ze, een beetje gefrustreerd, uitriepen dat “Milaan alles wat er maar een beetje toedoet in Italië naar zich toe heeft getrokken”
Eén ding is me wel duidelijk geworden na mijn eerste half jaar in Milaan: ik hoef nooit bang te zijn dat het me aan inspiratie zal ontbreken. Nu pas begrijp ik wat de Romeinen bedoelden wanneer ze, een beetje gefrustreerd, uitriepen dat “Milaan alles wat er maar een beetje toedoet in Italië naar zich toe heeft getrokken”. Want daar konden ze best wel eens gelijk in hebben. Hier is altijd iets te doen. Vorige week vond de Salone del Mobile plaats, oftewel de grote internationale design beurs voor interieur, en hét evenement van het jaar. Hoewel de hele stad volstroomt met iedereen die er ook maar enigszins toedoet in de designwereld, inclusief koningin Maxima, komt het gros van de Milanezen niet op de beurs zelf. En dat hoeft ook helemaal niet. Want inmiddels is de zogenoemde Fuori Salone, vertaald: buiten de beurs, nog belangrijker geworden. Wat die “fuori salone” dan precies inhoudt? Ik kon me er van tevoren, ondanks de enthousiaste verhalen van vrienden hier, niet echt een voorstelling van maken.
Dankzij een vriendin met connecties stonden we op de gastenlijst voor het feestje bij BMW op vrijdagavond (waar het tot mijn grote teleurstelling niet de bedoeling was om lekker te gaan dansen)
Maar Milaan bleek inderdaad geweldig die week. Er zijn overal chique feestjes en fascinerende tentoonstellingen, er worden de meest bizarre installaties opgebouwd – ook midden op straat – alle winkels organiseren speciale designweek events inclusief extravagante aperitivi, de meest prachtige gebouwen die normaal voor het publiek gesloten blijven hebben Open Huis, en ga zo maar door. We bezochten de tentoonstelling van Dior – een indrukwekkende installatie met tientallen vliegende stoelen, spectaculaire lichteffecten en meeslepende muziek – stonden dankzij een vriendin met connecties op de gastenlijst voor het feestje bij BMW op vrijdagavond (waar het tot mijn grote teleurstelling niet de bedoeling was om lekker te gaan dansen), en hingen dagen rond in Brera, de charmante buurt die dezer dagen het epicentrum van de Fuori Salone is. Aan het eind van de week was ik het er roerend mee eens: tijdens de Milaan Design Week is de stad op haar best. Want zoals mijn Pugliese vriendin zei: het is dé reden die haar er elk jaar weer aan doet herinneren waarom ze ook alweer in Milaan woont.
Is het niet gek om te beseffen hoe je van sommige momenten in je leven pas (veel) later kunt weten hoe bepalend ze zouden blijken te zijn?
Maar op deze 1 mei – overigens ook de trouwdag van mijn ouders – kan ik het niet helpen dat mijn gedachten afglijden naar 1 mei een jaar geleden. De dag dat ik de hogesnelheidstrein van Rome naar Turijn nam. Zevenhonderd kilometer in vier uur en vijfenveertig minuten, zoevend door het prachtige Italiaanse landschap. Op weg naar de hoofdstad van de noordelijke regio Piemonte voor het Eurovisie Songfestival, waar ik weer deel van uit zou maken. Nog enigszins vertwijfeld of ik er wel goed aandeed, stapte ik die ochtend in de trein. Nu, precies een jaar later, ben ik zo ontzettend dankbaar dat ik, ondanks die twijfel (die overigens puur en alleen door mijn hoofd werd veroorzaakt, in mijn hart wist ik allang dat ik er naartoe moest), toch ben gegaan. Het zou namelijk een keerpunt in mijn leven blijken. Alsof ik al een poosje op een kruispunt stond, en het opeens duidelijk werd welke straat ik moest nemen. Is het niet gek om te beseffen hoe je van sommige momenten in je leven pas (veel) later kunt weten hoe bepalend ze zouden blijken te zijn? Het was namelijk hier dat dat zaadje voor Milaan, en de wereld van muziek, artiesten en concerten, werd gepland. En als je eenmaal een duidelijke visie hebt, kan het opeens snel gaan. Want exact een half jaar later, op 1 november 2022, zou die wereld mijn nieuwe werkelijkheid zijn.
En Eurovisie dit jaar dan? Ben ik erbij? Een vraag die me al door een aantal van jullie is gesteld
En Eurovisie dit jaar dan? Ben ik erbij? Een vraag die me al door een aantal van jullie is gesteld. Ik ben er niet bij helaas, en dat voelt toch wel een beetje gek. De eerste repetitiedagen vinden namelijk nu plaats, as we speak, en dat brengt alle herinneringen boven. Die unieke emotie van de artiesten, van hun managers, van hun nationale delegatie én van ons, om voor het allereerst op het grote Eurovisie podium te staan. Dit jaar moet ik het helaas allemaal missen, niet in de laatste plaats omdat het songfestival deze keer letterlijk én figuurlijk op een eiland plaatsvindt. Buiten de EU. En daarmee was het voor iedereen zonder geldige werkvergunning in het Verenigd Koninkrijk vrijwel onmogelijk deel uit te maken van de organisatie, die dit jaar in de handen is van de BBC. Tegelijkertijd vind ik het niet heel erg. Mijn leven in Milaan is op dit moment namelijk drukker dan ooit, en eigenlijk had het niet eens in de agenda gepast, die alweer overloopt van leuke dingen. Maar dat neemt niet weg dat ik er in de toekomst wel degelijk weer eens bij wil zijn. En dus koester ik de niet-zo-stiekeme hoop dat ofwel Nederland, ofwel Italië, er weer met de overwinning vandoor gaat en het Eurovisie Songfestival zo “thuisbrengt”. Maar na de eerste berichten uit Nederland gelezen te hebben, denk ik dat de Italiaanse Marco Mengoni de veiligere keuze is om mijn geld op in te zetten. En je snapt het, dat is een geheel onbevooroordeelde mening van ondergetekende. Knipoog, natuurlijk.