#1 Operation La Dolce Vita (Nederlands)

Operation La Dolce Vita. Hoor je de koffiemachine al sissen, de kopjes en schoteltjes al rammelen als ze met een indrukwekkende behendigheid en in hoog tempo door de barista op de bar worden gezet en ruik je het aroma van de verse espresso al? Juist. Want dromen we niet allemaal stiekem weg bij ‘la dolce vita’? De wereldberoemde filmklassieker van Fellini uit de jaren zestig die deze drie woordjes voor eeuwig en altijd in ons hoofd heeft geprent en we associëren met een heerlijk, dolce leven onder de zon. De dag piano piano beginnen met een cappuccino op een idyllisch pleintje waar de nonno’s zitten te kaarten onder de pijnbomen en waar de nonna’s vanuit hun balkons de laatste nieuwtjes uitwisselen. La bella Italia gevangen in een mierzoet cliché. Maar hoe dicht ligt deze associatie tegenwoordig nog bij de werkelijkheid? Wanneer we de kranten openslaan schetsen deze namelijk een heel wat minder rooskleurig beeld. Salvini (die van het anti-immigranten en anti-Europa beleid ja…) die op ramkoers blijft liggen met iedereen die niet naar zijn pijpen danst, een wankele regering (pas recentelijk geïnstalleerd..), al 10 jaar nauwelijks economische groei en de hoogopgeleide jongeren die massaal wegtrekken naar het buitenland voor betere carrièreperspectieven. 

La bella Italia gevangen in een mierzoet cliché. Maar hoe dicht ligt deze associatie tegenwoordig nog bij de werkelijkheid?

Operation La Dolce Vita is mijn verhaal. Want in tegenstelling tot veel van mijn Italiaanse leeftijdsgenoten heb ik de reis in precies de tegenovergestelde richting gemaakt: richting het zuiden dus! Ruim een week geleden ben ik naar Rome vertrekken, de stad waar ik vier jaar geleden al een jaar heb gewoond en die vanaf de allereerste minuut als thuis voelde. De stad die diep in mij een vlammetje heeft ontstoken – al die allereerste keer 12 jaar geleden toen we met de 5VWO klas iedere kerk en ieder monument hebben afgesjouwd onder de bezielende leiding van een overenthousiaste Latijn docent – dat nooit meer is gedoofd en de afgelopen drie jaar in Nederland steeds heviger is begonnen op te laaien. Tijdens mijn studie heb ik ruim vijf jaar in Amsterdam gewoond en gekscherend (maar eigenlijk heel serieus) roep ik altijd dat mijn verhuizing van Limburg naar Amsterdam een grotere cultuurschok teweegbracht dan mijn verhuizing van Limburg naar Rome. Zonder vastomlijnd plan, maar met een hoofd vol dromen en de vastberadenheid om deze dromen mijn nieuwe werkelijkheid te laten worden ben ik naar de eeuwige stad vertrokken. Mijn vaste baan heb ik opgezegd in Nederland, en geloof me, dat was geen besluit genomen over één nacht ijs. In een van de lange telefoongesprekken met mijn nichtje – die Limburg alweer drie jaar geleden heeft ingeruild voor het bruisende Londen – hebben we mijn grote plan tot ‘Operation La Dolce Vita’ omgedoopt. Heel toepasselijk vond ik later, want een operatie, dat belooft het te worden! Na reeds in Rome en Napels gewoond te hebben weet ik allang dat dat zoete Italiaanse clichébeeld slechts de ‘toeristenwerkelijkheid’ is dat maar een klein gedeelte van het hele plaatje vormt. De werkelijkheid is met al haar diepe lagen zoveel gecompliceerder, maar ook zoveel interessanter. Middels dit blog ga ik jou meenemen op mijn avontuur en ik kan dan ook niet wachten je mee te laten genieten van alle hoogtepunten, maar ongetwijfeld ook moeilijkere momenten, die op mijn ongeplaveide Romeinse pad gaan komen. Een flinke portie humor en relativeringsvermogen kunnen hierbij niet ontbreken, want hoe donker de wolken zich soms ook samenpakken boven de piazza, de gebakjes in de pasticceria, en daarmee het leven in Italië, blijven altijd dolce door het ongeëvenaarde en ongelofelijk inspirerende talent van de Italianen om van elke dag opnieuw te genieten. Een talent dat ik mij na mijn tijd in Italië en dankzij een grote kring Italiaanse vrienden en kennissen inmiddels aardig eigen heb gemaakt en ik dolgraag overbreng. Dus, zet jij de koffie vast op?