Eén van de dingen die ik het fijnste vind aan de zuidelijke levensstijl is de onvoorspelbaarheid die het leven hier kent. Elk jaar weer koop ik een agenda met de intentie deze het komende jaar ècht te gaan gebruiken, maar elk jaar belandt deze opnieuw ergens onder in een la. Ondanks mijn oprechte pogingen wat planmatiger te leven word ik er in werkelijkheid heel rebels van. In mijn eerste blog beschrijf ik hoe Rome vanaf de allereerste minuut als thuiskomen voelde. Eén van de belangrijkste verklaringen hiervoor is precies die onvoorspelbaarheid van het leven. Wanneer je ‘s ochtends wakker wordt kan letterlijk alles gebeuren en plannen lijken nooit helemaal vast te liggen: het ultieme gevoel van vrijheid voor mij.
Niks persoonlijks, en zo moet je het ook echt niet opvatten, is één van de eerste dingen die je hier leert
Toch moet ook ik af en toe nog wennen aan deze lossere stijl van leven. Want natuurlijk heeft dat ‘alles onder voorbehoud’ ook een schaduwkant. Het komt namelijk regelmatig voor dat plannen met vrienden last-minute worden gecanceld doordat zaken tòch even anders lopen dan verwacht. Niks persoonlijks, en zo moet je het ook echt niet opvatten, is één van de eerste dingen die je hier leert. Maar wanneer je in je eentje net naar een nieuwe stad in een nieuw land bent verhuisd waar je je sociale kring nog grotendeels moet opbouwen, is het natuurlijk niet leuk als je plannen op het laatste moment niet doorgaan. Want daar zit je dan op zaterdagavond in je eentje op de bank, terwijl men in Italië toch tot diep in de nacht eet, drinkt en lacht met vrienden en familie aan eindeloos lange eettafels? Het zoete cliché waar we met z’n allen over mijmeren maar stiekem lang niet altijd de werkelijheid vormt.
Tot hij na bijna vier weken weer van zich liet horen terwijl ik weer in mijn caféetje zat te werken, zich verontschuldigend voor zijn verdwijning en hij me verzekerde dat we natúúrlijk nog gingen samenwerken, dat hadden we immers toch afgesproken?
Ongeveer vergelijkbaar was wat er gebeurde met het baantje dat ik mezelf in mijn eerste dagen in Rome had bezorgd. Ik zou een zakenman gaan ondersteunen met zijn boekenbedrijf en na onze bijzondere eerste ontmoeting zou hij mij onze afspraken per mail toesturen. Maar weken gingen voorbij en ondanks dat ik hem verschillende keren bezorgd appte en mailde of alles goed was, hoorde ik he-le-maal niks meer van hem en had ik het in feite al als een ‘mooi verhaal’ beschouwd dat geen vervolg meer zou krijgen. Tot hij na bijna vier weken weer van zich liet horen terwijl ik weer in mijn caféetje zat te werken, zich verontschuldigend voor zijn verdwijning (die alles te maken had met een familieaangelegenheid) en hij me verzekerde dat we natúúrlijk nog gingen samenwerken, dat hadden we immers toch afgesproken? Blij dat ik weer wat van Mister Books gehoord had liep ik die avond van het caféetje terug naar de bushalte, maar het kwam opeens dusdanig met bakken uit de lucht dat ik besloot een winkelportiek in te duiken om te schuilen. Nog wapperend met mijn paraplu botste ik vol tegen iemand op en ik keek dan ook omhoog om me te verontschuldigen. Guess what? Recht in het gezicht van: jawel, meneer de boekenman! Weet je nog wat ik zei over hoe toeval niet bestaat? Spontaan nodigde hij mij uit voor een lunch de volgende dag om onze plannen verder te bespreken, wat natuurlijk voor beiden geen probleem was aangezien er geen volgeplande agenda’s omgegooid hoefden te worden.
Voor ik het wist kwam de manager van de band voorgereden in het zwarte bandbusje met geblindeerde ramen en zaten we luttele minuten later front-row bij een geweldig live-optreden
En natuurlijk kent die impulsievere manier van leven ook een, voor mij zwaarder wegende, positieve kant. Zo nam ik een paar weken geleden deel aan een promotie-fotoshoot voor een food-and-wine-tour in Rome (niet bepaald een straf!) De andere vijf ‘modellen voor een dag’ leerde ik pas ter plekke kennen, maar het klikte zo goed dat we na de shoot van drie-en-een-half uur besloten nog een fles wijn te doen. Het was na zevenen toen ik op de bus naar huis stond te wachten en een vriend, de café-eigenaar, me appte of ik even langs wilde komen. Aangezien de osteria slechts 200 meter verderop was besloot ik om te keren voor – wat ik dacht – een snelle caffè. Maar aan de bar ontmoette ik Angelo, een hele vriendelijke Australiër met Italiaanse roots en we bleven kletsten tot het moment dat die vriend, die toevallig ook zanger is in een band, moest vertrekken naar een optreden. Waarom we niet meegingen? Zo gezegd, zo gedaan en voor ik het wist kwam de manager van de band voorgereden in het zwarte bandbusje met geblindeerde ramen en zaten we luttele minuten later front-row bij een geweldig live-optreden. Waar ik me in Nederland alweer zorgen zou gaan maken hoe ik in godsnaam weer veilig thuis zou moeten komen midden in de nacht, voldoen de Italianen wat dat betreft wel aan het vooroordeel echte gentlemen te zijn: hoogstpersoonlijk werd ik in het geblindeerde bandbusje afgeleverd thuis.
En opeens begin ik dat melodietje te neuriën dat gewoon niet meer uit mijn hoofd gaat. Want wat zong die Doris Day nou ook alweer?
Mijn ervaring is dat die onvoorspelbaarheid van het leven erg aanstekelijk werkt als iets waarmee je vanzelf geïnfecteerd wordt als je maar lang genoeg in Italië verblijft. Natuurlijk ben ik af en toe teleurgesteld als mijn plannen weer eens last-minute afgeblazen worden, want dat meisje dat deze zaterdagavond alleen thuis zou zijn omdat een veelbelovend feest in een strandhuis voor de dertigste verjaardag van een vriendin van een vriendin toch gecanceld werd (drama, drama..)? Sì, dat was ik. Maar toen bleek dat die Italiaanse levens-spontaniteit inderdaad ook een Franse vriend – we hebben elkaar vier jaar geleden ontmoet in Rome toen we aan dezelfde universiteit studeerden – heeft geïnfecteerd want nadat we afgelopen woensdag een beetje op en neer geappt hadden dat we allebei niet echt onze dag hadden en hoe leuk het zou zijn om weer samen op pad te gaan, kreeg ik een uur later een berichtje van hem: BOOKED! Arriving tomorrow! Met een grote glimlach zit ik nu dan ook, zondagavond, deze blog te typen, terugkijkend op een geweldig weekend. En opeens begin ik dat melodietje te neuriën dat gewoon niet meer uit mijn hoofd gaat. Want wat zong die Doris Day nou ook alweer? Que sera, sera, whatever will be, will be…
Ik ben benieuwd hoe vaak je Mister Books nog onverwachts tegen het lijf gaat lopen.
Heerlijk al die spontane dingen, krijg je nieuwe energie van! Dikke kus
Leuk verhaal.
En de verschillen in cultuur tussen Nederland en Italië zijn blijkbaar (op onderdelen) nog behoorlijk groot!
Groetjes.