Ieder jaar weer, als de meeste mensen nog met rond gegeten buiken (en soms een lichtelijke kater) aan het bijkomen zijn van alle feestdagen, begint mijn feestje eigenlijk pas. Want twee januari is mijn verjaardag. Zoals mijn familie en vrienden inmiddels wel weten, ben ik nou niet zo iemand die haar verjaardag het liefst zonder al te veel toeters en bellen voorbij laat gaan, bang om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Meer het tegenovergestelde. En zo moet mijn hele omgeving er ieder jaar weer aan geloven en sneuvelen de eerste goede voornemens al op twee januari. De mooiste dag van het jaar!
Dertig! Of zoals de Italianen zeggen: “Trent’anni e non sentirli!”
Dit jaar was het een hele bijzondere verjaardag. In 1991 zag ik namelijk het levenslicht dus dat betekent dat ik dit jaar dertig kaarsjes mocht uitblazen. Dertig! Of zoals de Italianen zeggen: “Trent’anni e non sentirli!” Vrij vertaald betekent dit dat je dan wel dertig jaar mag zijn maar dat je de jaren niet voelt. Toch is dat in mijn geval niet helemaal waar. Nu voel ik me nog steeds hartstikke jong, maar tegelijkertijd kijk ik terug op dertig prachtige jaren. Natuurlijk waren er echt niet alleen maar hoogtepunten, maar ik had er geen jaar van willen overslaan. Want mijn hoofd loopt inmiddels over van de mooie herinneringen.
Achterop de taxi-scooters bij piepjonge Vietnamezen heb ik heel Ho Chi Minh doorkruist
Al liggend op mijn rug in het gras op de kraterrand van de nu verdwenen Alban vulkaan heb ik naar de spectaculaire sterrenhemel gekeken in een warme zomernacht. Achterop de taxi-scooters bij piepjonge Vietnamezen heb ik heel Ho Chi Minh doorkruist. Het zou voor mij geen Nieuwjaar zijn als ik het niet met mijn beste vrienden in een verkleedoutfit vier, en zo ben ik het jaar al begonnen als Moulin Rouge danseres, een Romeinse, tante Annie uit de Jordaan, een echte Engelse Duchess, Bondgirl, een gemaskerde Venetiaanse schone en dit jaar als de Russische Anastasia. Toen ik, nog maar net afgestudeerd, bij een grote bank in de vlotte zakenwereld ging werken vond ik wellicht niet mijn droombaan maar wel vrienden voor het leven. Ik heb altijd eindeloos muziek geluisterd, ook zelf gemaakt, en nog steeds kan ik geen dag zonder.
In Barcelona sliepen mijn vriendinnen en ik – zeventien jaar oud – op een bankje nadat we de laatste trein hadden gemist en gingen we de dag erna zonder veel geslapen te hebben bungeejumpen
In Dublin heb ik de hele nacht gedanst, in Parijs scooterden we rondjes om de Eiffeltoren totdat haar glitterende lichtjes doofden en in Barcelona sliepen mijn vriendinnen en ik – zeventien jaar oud – op een bankje nadat we de laatste trein hadden gemist en gingen we de dag erna zonder veel geslapen te hebben bungeejumpen. In Londen voerden een vriendin en ik als ware actrices een heel toneelstuk op om ons uit de voeten te maken in een heel klein en chique restaurantje nadat we een blik op de menukaart hadden geworpen, in Napels nam ik opera-les en at ik twee maanden lang elke dag pizza en in Bangkok dronken we cocktails op het dak van een wolkenkrabber. Toen ik naar Italië verhuisde gaf ik een afscheidsdiner waarvoor ik mijn 42 (!) beste vriendinnen uitnodigden en drie mannelijke vrienden, die natuurlijk de avond van hun leven hadden.
De keren dat ik als jong meisje heb opgetreden – op songfestivals, met zelfbedachte toneelstukjes of al dansend en playbackend – zijn niet op een hand te tellen (en ook niet op twee of drie)
Ik ben opgegroeid met dieren en oneindig veel buitenspelen en zei vroeger altijd dat ik iets wilde worden waarvoor je geen computer nodig had. Met mijn nichtjes en neefjes bouwden we hutten van lakens en wasknijpers en bedachten we onze eigen spelregels. Carnaval was zonder twijfel een van de hoogtepunten van het jaar. De keren dat ik als jong meisje heb opgetreden – op songfestivals, met zelfbedachte toneelstukjes of al dansend en playbackend – zijn niet op een hand te tellen (en ook niet op twee of drie). Op mijn vijftiende besloot ik te willen leren skiën en spaarde ik al mijn salaris van mijn baantje als serveerster voor ski-kamp. Toen we hoorden dat we geslaagd waren voor ons VWO-diploma sprongen we in het busje van één van onze vader’s voor een weekend op de camping aan zee. Slechts één van ons had (nog maar heel kort) haar rijbewijs en het reisje eindigde dan ook met een botsing tegen de auto van de buurman tijdens het uitparkeren. Oeps.
Zo nodigde de voorzitter van de Europese Commissie me op een piazza in Florence uit naast hem te zitten tijdens de lunch terwijl we omringd werden door een batterij aan internationale journalisten
Amsterdam was de stad waar ik als tienermeisje arriveerde en als jonge vrouw met nog veel meer dromen en ambities vertrok vijf jaar later. In Brussel werkte ik als 23-jarige in het hart van de Europese politiek en zo nodigde de voorzitter van de Europese Commissie me op een piazza in Florence uit naast hem te zitten tijdens de lunch terwijl we omringd werden door een batterij aan internationale journalisten. Frankfurt blijft voor mij altijd die kille zakelijke stad waar ik drie maanden werkte en voor het eerst echt in mijn eentje woonde. Napels leerde me pas echt hoe te leven zonder de garantie van morgen en in Rome kwam ik thuis.
Er zijn altijd momenten aan te wijzen waarvan je nu weet, dat is een belangrijk punt geweest in mijn leven. Een beslissing die je nam die ervoor zorgde dat er opeens een nieuwe wind door je leven blies
Wanneer je terugblikt op je leven tot nu toe zijn er altijd momenten aan te wijzen waarvan je nu weet, dat is een belangrijk punt geweest in mijn leven. Een beslissing die je nam die ervoor zorgde dat er opeens een nieuwe wind door je leven blies. Een keerpunt, een nieuw begin. Voor mij is dat zonder twijfel het moment dat ik in 2015 in het vliegtuig stapte naar Rome. Was het logisch dat ik nog verder ging studeren in Italië terwijl ik mijn mastertitel in feite al op zak had? Eigenlijk niet. Inmiddels is het geen geheim meer dat die keuze niet bepaald werd voortgedreven uit een diepe wens om me intellectueel nog verder te ontwikkelen. Maar wel vanuit een verlangen naar avontuur, de zuiderzon en het leren van een prachtige nieuwe taal. Dat ik vier jaar later voor de tweede keer verhuisde naar Italië was eigenlijk gewoon een logisch gevolg hiervan, als een niet te voorkomen volgende stap op dit prachtige pad dat zich elke dag opnieuw voor me blijft ontvouwen.
Trent’anni e sentirli tutti
En nu ben ik dertig en kijk ik met een grote glimlach en een hart vol dankbaarheid terug op al die prachtige jaren. Ik had er geen seconde van willen missen. Trent’anni e sentirli tutti. Alle dertig!
❤️❤️ mooi! Happy 30!
Mooi Anne! Dat doe je allemaal goed!
Nu bijkomen van je big party!