#8 Vandaag (vannacht ?) is rood… (Nederlands)

Kerst is weer voorbij gevlógen en hoewel het samenzijn met familie en vrienden het meest waardevol van alles is, is het elk jaar stiekem toch weer heel leuk om de cadeautjes met jouw naam – die al dagen naar je lonkten – te mogen uitpakken. Heb je toevallig rood ondergoed gekregen? Eh, rood ondergoed?! Een koraalrood BH’tje met bordeauxrood kanten randje of een felrode boxershort, is dat niet een beetje gênant uitpakken met de hele familie om je heen? Voor de Italianen allerminst – ondanks hun diepe geloof en de conservatieve opvattingen die er vaak mee gepaard gaan – want het dragen van rood ondergoed op la Vigilia di Capodanno (Oudejaarsavond) brengt geluk, zo geloven zij. En het bijgeloof, dat vooral in het zuiden van Italië haast net zo’n grote rol speelt in het dagelijks leven als het kerkelijke geloof, zegt nu eenmaal dat het juist geluk brengt als je het van iemand anders hebt gekregen. Wanneer je in december door de Italiaanse winkelstraten loopt, zie je dat de paspoppen in de etalages van Calzedonia en Intimissimi – de Italiaanse equivalenten van onze Hönkemoller en Livera – dan ook allemaal uitgedost zijn in rode lingerie. Het is één van de meest verkochte cadeautjes voor onder de boom: een gouden (of rode?) handeltje. 

Stiekem vind ik het wel leuk, zo’n rasecht Amsterdams feestje in mijn behoorlijk ver-Italiaanste leven

Morgen is het zover, de allerlaatste dag van het jaar, en zelfs de allerlaatste dag van het decennium. In Italië is 31 december San Silvestro, oftewel de heilige dag van Silvestro. Het nieuwe jaar wordt hier traditioneel ingeluid met een cenone, een gigantisch diner met heel veel eten. Waar kerst in Italië een echte familieaangelegenheid is, is Capodanno een feest dat met vrienden gevierd wordt. Precies zoals ik het al jaren vier. Met vijftien vrienden schuiven wij morgen aan om al vanaf vijf uur ‘s middags met meer dan tien gangen langzaam bij beetje af  te tellen naar twaalf uur. Elk jaar heeft ons diner een thema en dit jaar is dit ‘Bij ons in de Jordaan!’ Van de tafelversiering tot de outfits en van het eten tot de muziek: alles gaat morgen op z’n Mokums. Stiekem vind ik het wel leuk, zo’n rasecht Amsterdams feestje in mijn behoorlijk ver-Italiaanste leven.

Maar ik ben nu eenmaal een millennial en dat betekent dat ik ben opgegroeid met Pippi Langkous, het roodharige Zweedse meisje dat met haar uitspraken later een waar rolmodel voor onze generatie blijkt te zijn

Tussen alle laatste voorbereidingen door gebruik ik deze laatste dagen van december om terug te kijken op het afgelopen jaar. Want wat was het een jaar! In juli stopte ik met mijn fulltime-baan en ben ik voor twee maanden naar Napels vertrokken. In september was ik weer even terug in Nederland en na nog een weekje Parijs ben ik in oktober naar Rome verhuisd. Hier ben ik begonnen met bloggen – iets dat ik nu al twee maanden wekelijks doe – in drie talen! Voordat ik mijn eerste blog publiceerde had ik geen idee of ik dat wel zou kunnen. Immers: ik had het nog nooit gedaan. Zou ik wel genoeg inspiratie hebben om elke week een verhaal op papier te zetten? En in het Nederlands en Engels bloggen leek mij nog wel te doen, maar zou ik het ook in het Italiaans kunnen? De allereerste blog heb ik wel drie keer laten nakijken door een Italiaanse vriend die heel goed is met woorden, maar al na die eerste week realiseerde ik me dat dat niet handig was. Familieleden en vrienden die me een beetje zagen stressen suggereerden dat ik die taal maar gewoon moest laten zitten. Even heb ik hier over getwijfeld want maakte ik het mezelf niet veel te moeilijk? Maar ik ben nu eenmaal een millennial (of dat een zegen is of juist een vloek laat ik wijselijk in het midden), en dat betekent dat ik ben opgegroeid met Pippi Langkous, het roodharige Zweedse meisje dat met haar uitspraken een waar rolmodel voor onze generatie is gebleken: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Dat bleef resoneren en ik ontdekte dat ik alleen de Italiaanse versie ècht spannend vond. Precies daarom besloot ik dat ik juist moest doorzetten: je groeit pas op het moment dat je je angsten overwint. Zijn mijn blogs perfect? Alles behalve. Heb ik naast de ontelbare lieve, leuke reacties en complimenten ook negatieve reacties gehad? Ja zeker. Maar dat weerhoudt me er niet van door te gaan met iets dat ik te gek vind.

Om mijn eigen geluk ook nog een handje te helpen ligt mijn rode ondergoed in ieder geval al klaar…

Daarom wil ik jou op deze één-na-laatste dag van het jaar uit de grond van mijn hart bedanken dat je mijn blogs leest, of dit nou de allereerste is die je leest of dat je een trouwe volger bent vanaf week één. Het is een klein stukje van mijn droom waar jij op deze manier ook onderdeel van uitmaakt, en dat vind ik fantastisch! Dus de allergrootste, dikste, en vetste GRAZIE. Op naar een nieuw decennium waarin we weer oneindig mogen dromen! Ik wens je alle liefde, geluk en gezondheid van de wereld toe voor 2020, en een heerlijke Vigilia di Capodanno. Dus terwijl ik morgenavond als tante Annie een beetje ronddans op mijn slangenprint-laarzen en in mijn loeistrakke Jordanese jurkje, doe ik om klokslag 12 uur een toast op jullie allemaal. En om mijn eigen geluk ook nog een handje te helpen ligt mijn rode ondergoed in ieder geval al klaar…