Dat Italië het songfestival heeft gewonnen dit jaar, weet inmiddels iedereen. Maar wat gebeurde er eigenlijk daarna? We zijn nu ruim een week verder, ik ben weer thuis in Rome èn inmiddels bijgekomen van alle gebeurtenissen.
De ontlading en vreugde in de Delegation Bubbel waren onbeschrijfelijk. We sprongen op, vlogen elkaar in de armen en werden voor de eerste keer in twee weken even niet door de security mensen gewezen op de “anderhalve meter”
Allereerst wil ik zeggen hoe overweldigd ik me heb gevoeld door alle lieve berichtjes. Ondanks dat jullie me massaal mededeelde dat “ik ervoor nodig was om Italië na dertig jaar weer naar de overwinning te helpen” en ik me hier erg door gevleid voelde, is de Italiaanse winst toch volledig te danken aan de band en hun grandioze talent en goede nummer. Hoewel ik er stiekem al een beetje vanuit ging dat ze zouden winnen nadat ik zag hoe er tijdens de persconferenties werd gereageerd en nadat ook de voorspellingen van de beruchte bookmakers door het dak gingen, gold dat niet voor de rest van de Italiaanse delegatie. De ontlading en vreugde in de Delegation Bubbel waren dan ook onbeschrijfelijk toen Italië dankzij de stem van het publiek de winst naar zich toetrok zaterdagavond. We sprongen op, vlogen elkaar in de armen en werden voor de eerste keer in twee weken even niet door de security mensen gewezen op de “anderhalve meter”. Het zou een lange, lange nacht worden.
Mijn terugvlucht naar Rome stond voor maandagochtend gepland, maar toen ik zondag rond 6 uur in de ochtend thuiskwam, wist ik dat dat een mission impossible ging zijn
Mijn terugvlucht naar Rome stond voor maandagochtend gepland, maar toen ik zondag rond 6 uur in de ochtend thuiskwam terwijl het alweer volop licht was buiten, wist ik dat dat een mission impossible ging zijn. Het was niet eens zozeer de moeheid na twee weken lang maar hele korte nachten te hebben geslapen, maar vooral het gevoel om even helemaal niks meer te hoeven. Nergens op een bepaalde tijd te hoeven zijn. Geen coronatest te hoeven doen voor er aan de dag begonnen kon worden. Het gevoel om de telefoon – die dit jaar meer dan ooit de levenslijn van het songfestival bleek te zijn – in een hoek te kunnen gooien. Even geen (paniekerige) belletjes of berichtjes. Het enige telefoontje dat ik zondag dan ook heb gepleegd was naar de klantenservice van Alitalia die – heel lief – mijn vlucht onmiddellijk omboekte.
Een Romeinse agenda blijft nooit lang leeg en ik was dan ook nog geen half uur thuis toen het plan voor een aperitivo in Trastevere al was opgevat. Maar met een hongerige maag en één blik op de menukaart die deed watertanden, werd de aperitivo een driegangendiner
Drie dagen later, op donderdag net na het middaguur, vloog ik terug naar Italië. Weer vol energie en met een vrijwel lege agenda, maar tegelijkertijd in de heerlijke wetenschap dat een agenda in Rome nooit lang leeg blijft. En al helemaal niet wanneer de temperaturen de 25 graden passeren, de avonden al aardig lang en zwoel zijn en restaurants weer tot elf uur open blijven. Toen ik het vliegtuig uitstapte en ik de warme lucht me als een deken voelde omhelzen kon ik dan ook niet anders dan opgelucht vaststellen dat gedurende mijn maand van afwezigheid inderdaad de wisseling van seizoenen heeft plaatsgevonden. Zoals gezegd, een Romeinse agenda blijft nooit lang leeg en ik was dan ook nog geen half uur thuis toen het plan voor een aperitivo in Trastevere al was opgevat. Maar met een hongerige maag en één blik op de menukaart die deed watertanden, werd de aperitivo een driegangendiner, inclusief een hele fles pecorino wijn.
Zoals altijd in het leven, geldt nu ook dat er met het afsluiten van het één, weer nieuwe deuren opengaan. Zowel op professioneel als persoonlijk vlak sta ik op het punt nieuwe wegen in te slaan
Onder het genot van de wijn, gefrituurde mozzarella met fiori di zucca en ansjovis, een flink bord carbonara (ik blijk mijn favoriete Romeinse gerecht onmogelijk te kunnen weigeren), en een notenbrownie met slagroom en mango, blikte ik terug op een avontuur dat me mijn leven lang zal bijblijven. Een evenement waar ik – door het jaar uitstel – bijna anderhalf jaar naartoe had geleefd. Het festival dan ook nog eens winnen, was natuurlijk de perfecte afsluiting. En zoals altijd in het leven, geldt nu ook dat er met het afsluiten van het één, weer nieuwe deuren opengaan. Zowel op professioneel als persoonlijk vlak sta ik op het punt nieuwe wegen in te slaan. Spannend, maar ook heel leuk. En wanneer de tijd rijp is, zal ik hier ongetwijfeld in de blog meer over delen.
Zoals ik een klein beetje heb kunnen bijdragen aan het succes van Italië dit jaar, zal Italië een belangrijke rol spelen in de nieuwe avonturen die nu op mijn pad komen
Daags na het overheerlijke diner, werd ik er tijdens een wandeling in Villa Pamphili aan herinnerd dat het maar liefst dertig jaar – inclusief een extra jaar door de pandemie – heeft moeten duren voordat Italië weer het songfestival zou winnen. De laatste keer was in 1990, een half jaar voor ik het levenslicht zag. Dat ik dertig jaar later hun Delegation Host heb mogen zijn, voelt daarom extra speciaal. Want zoals ik een klein beetje heb kunnen bijdragen aan het succes van Italië dit jaar, zal Italië een belangrijke rol spelen in de nieuwe avonturen die nu op mijn pad komen. Jullie kennen mijn poëtische inborst inmiddels goed genoeg om te weten hoe fantastisch ik het vind om te kunnen zeggen dat de cirkel dus weer rond is. Wordt vervolgd…