Voor de allereerste keer sinds het bestaan van dit wekelijkse kijkje in mijn leven, publiceer ik deze blog niet vanuit Italië en ook niet vanuit Nederland. Voor het eerst sinds het uitbreken van de pandemie ben ik namelijk op vakantie in het buitenland. In Spanje, land van de zon, flamenco, paella’s en siësta’s. In Andalusië, om precies te zijn, de regio helemaal in het zuiden van Spanje. En zoals ze het hier zelf zeggen, Spaanser dan dit wordt het niet.
Doordat het al pikkedonker was, kon ik eigenlijk nauwelijks wat van de omgeving zien, dus des te groter was de verrassing toen ik vrijdagochtend mijn ogen opendeed
Het was afgelopen donderdag al bijna middennacht toen de wieltjes van mijn vliegtuig eindelijk de Spaanse bodem raakte. Na een hele lang dag in Rome en twee-en-een-half-uur vliegen waarin ik non-stop zat te rillen – ik zou ondertussen beter moeten weten en altijd een trui bij me moeten hebben – kwam ik aan. Lucas, beste vriend en vaste reismaatje, pikte me op in onze ietwat groter dan gepland uitgevallen Spaanse huurauto. Een gratis upgrade naar een Mercedes A-klasse, zo bleek. Doordat het al pikkedonker was, kon ik eigenlijk nauwelijks wat van de omgeving zien, dus des te groter was de verrassing toen ik vrijdagochtend mijn ogen opendeed. Wat een schoonheid!
Ik neem je op deze plek mee door onze afgelopen dagen
Sindsdien is het heerlijk. En om jou ook een beetje te laten meegenieten, en wellicht te inspireren voor een volgende reis, neem ik je op deze plek mee door onze afgelopen dagen. Natuurlijk maakten we ook al honderden foto’s, en natuurlijk probeer ik mijn outfits altijd zorgvuldig af te stemmen met het dorpje of de stad dat we bezoeken, één van de dingen waar ik altijd groot plezier aan beleef op vakantie.
Zo viel mijn mond open van verbazing bij het zien van onze finca, ons plattelandshuisje, in de ochtendzon. Maar stiekem nog meer van de fantastische tuin die erbij hoort. Een groot zwembad, een jacuzzi, heerlijke ligbedden, een schommelbank, een strand met wit zand, een avocadoboom, een barbecue met bar, weelderig groen, een plek om een kampvuur te maken, en 2 gietijzeren bankjes die charmant tegen de witgepleisterde muren van de finca staan.
We aten kilo’s manchego kaas en jamon, rauwe ham dat rechtstreeks van het been van het varken wordt geschaafd. Toegegeven, de Spaanse jamon zal altijd mijn voorkeur hebben boven de Italiaanse prosciutto.
We slenterden door de smalle, steile straatjes van Antequera – ook wel het hart van Andalusië genoemd – waar witte huizen het straatbeeld domineren. Het was zondagmiddag en de temperaturen gingen tegen de veertig graden, dus op de meeste plekken was het compleet verlaten. Enkel toeristen zoals wij trotseerden de steile klim tijdens het uur van de siësta. Maar toegegeven, het leverde wel prachtige plaatjes op (zie de foto boven deze blog).
Op zaterdagavond dronken we cocktails met een groep Napolitanen in Marbella. De heren zaten twee tafels van ons af in het restaurant en ik kon niet horen wat er gezegd werd. Maar nieuwsgierig als ik ben, waren vijf minuten genoeg om hun manier van praten en gebaren te bestuderen en Lucas mede te delen “dat zijn Italianen”. Toen we ze later tegenkwamen op straat, besloten we met z’n allen nog wat te gaan drinken.
We voerden de straatkatten bij ons in het dorp aangezien we al voor de tweede keer op rij iets heel anders voorgeschoteld kregen dan wat we dachten besteld te hebben. Koppig als we zijn wilden we natuurlijk Google Translate niet gebruiken, waardoor de katten een feestmaal van in mayonaise gedrenkte kip-nuggets verorberden. Binnen no-time zwermden er wel vier rondom ons tafeltje.
We lagen op het royale zandstrand van Torremolinos en zwommen in de Middellandse Zee, waarvan het water zo aangenaam warm is dat je er zonder een enkele aarzeling induikt.
Maar ongetwijfeld het hoogtepunt van ons verblijf tot nu toe, is dat we elke keer dat we thuiskomen met heel veel enthousiasme door ‘onze’ grijze kater worden begroet. Lucas heeft hem Choupette genoemd, en dat is de naam waar hij al vanaf donderdagavond braaf naar luistert. ’s Ochtends springt hij op mijn bed als hij vindt dat ik wel lang genoeg heb geslapen en ’s avonds kan hij maar niet beslissen of hij liever gezellig binnen bij ons ligt of dat hij toch liever door de tuin struint, op zoek naar avontuur en indringers die hij van zijn territorium af moet houden.
Na alle Italiaanse inspiratie die ik je hopelijk al heb mogen geven, is dit er ook eentje voor op het wensenlijstje
Ondanks dat we nog een paar dagen te gaan hebben hier in Andalusië, mis ik het nu al. En dat zegt genoeg, dacht ik zo, dus na alle Italiaanse inspiratie die ik je hopelijk al heb mogen geven, is dit er ook eentje voor op het wensenlijstje. Andalusië, land van ruige bergen, witte steden, de dramatische klanken van de flamenco, en een turquoise blauwe zee die glittert onder de zon. Sla je ‘m op?