#10 Alles goed, niks op orde (Nederlands)

Vorige week ging ik met een groepje vrienden uiteten voor mijn verjaardag dus belde ik naar de Italiaan om een tafel voor zeven te reserveren. Last-minute besloot een andere vriend ook nog aan te haken dus belde ik voor de zekerheid het restaurant terug om er een tafel van acht van te maken. Ik twijfelde nog of het wel nodig was, maar dat was wel zo netjes, toch? En maar goed ook, want met acht mensen moesten we echt een grotere tafel, volgens hen. Ik arriveerde als eerste en al snel volgde vriendin 1 en het eerste koppel. Verwonderd keek ik de tafel rond: er waren nog vier lege stoelen maar er moesten toch echt nog vijf mensen komen. Een beetje beschaamd liep ik naar de eigenaar om te zeggen dat we misschien toch met negen waren waarop hij natuurlijk een tikje verwonderd een wenkbrauw optrok. Wat bleek? Ik was gewoon helemaal vergeten mezelf mee te rekenen. Eenmaal compleet merkte een van mijn vrienden op dat ik wel perfect in Italië pas, met mijn chaotische hoofd. Ik grijnsde een beetje schaapachtig maar schuldbewust. 

Maar, zo begon ik mij af te vragen, ben ik zelf nou ook zo chaotisch?

Eén van de eerste dingen die ik afgelopen zomer in Napels leerde was het standaardantwoord op de vraag “Hoe gaat het?”, namelijk: “Tutto a posto, niente in ordine”. Oftewel: alles goed, niks op orde. Ik geloof niet dat ik het leven in Napels – maar stiekem ook in andere delen van Zuid-Italië – treffender had kunnen omschrijven. Het klopt dat ik van de chaos hou, van het onvoorspelbare, de spontaniteit en inventiviteit. Maar, zo begon ik mij af te vragen, ben ik zelf nou ook zo chaotisch? Ik liet mijn gedachten even afdwalen over de afgelopen kerstvakantie en diezelfde schuldbewuste grijns verscheen al snel weer. 

Daar zaten we dan, enigszins verslagen, in een door de dampende thee compleet beslagen auto die met de voorwielen in een bouwput van modder was weggezakt, ons realiserend dat er nog maar één ding opzat

Het begon al goed. Op vrijdag vloog het internationale gedeelte van de vriendinnengroep van zes terug naar Nederland vanuit respectievelijk Ho Chi Minh, Londen en Rome natuurlijk. Op zaterdag gingen we, nu we eindelijk weer met z’n allen herenigd waren, ouderwets op stap. Ik had besloten de BOB te zijn en rond half vier stapten we met z’n drieën in de auto zodat ik mijn twee vriendinnen die gedurende deze vakantie ook bij hun ouders verbleven thuis kon brengen. De ouders van vriendin 1 wonen sinds kort in een nieuw appartement op zo’n erfje dat nog in aanbouw is en ondanks haar duidelijke instructies hoe we weer van het erfje afkwamen ging het toch mis. Ik werd even afgeleid door vriendin 2 die mijn mening wilde over welk ABBA nummer we nu zouden draaien en voor ik het wist zaten we met de voorwielen van onze auto vast geslipt in een modderpoel achter een stoepje. Waar mijn vriendin ervan overtuigd was dat ze de auto op haar hoge hakken en met de volle vijftig kilo die ze weegt wel eruit kon duwen, was het mij meteen al duidelijk dat het enige dat we bereikten met deze actie was dat ze met haar volledige tien centimeter aan hakken zelf in de modder vast kwam te zitten. Nadat we vriendin 1 die nog maar net binnen was hadden gebeld of ze kon komen helpen, onttrok zich er een ietwat komische scene. Een paar verwoede pogingen volgden waarbij we de matten onder de wielen legden voor meer grip (tip van Google), totdat de motor het opeens ook niet meer deed en we er nog een probleem bij hadden. Een toevallig passerende taxichauffeur werd erbij gehaald die beweerde dat het aan de sleutel lag (dat leek ons op dat moment een absurde gedachte, met al ons verstand van auto’s. Nadat de pechhulp er de volgende dag bij kwam, bleek hij toch gelijk te hebben). Enfin, nadat we nog meer dan drie kwartier geprobeerd hadden de motor überhaupt weer aan de gang te krijgen en we ondertussen gedrieën naar een ANWB-vlog “eerste hulp bij een verzopen motor” hadden gekeken – waar we overigens niet veel wijzer van werden – beseften we dat we ons gewonnen moesten geven. Inmiddels behoorlijk verkleumd (hoezo werkt die stomme verwarming niet als de motor niet draait?!) ging de vriendin van het erfje binnen drie koppen warme thee en kerststol halen. Daar zaten we dan, enigszins verslagen, in een door de dampende thee compleet beslagen auto die met de voorwielen in een bouwput van modder was weggezakt, ons realiserend dat er nog maar één ding opzat: mijn vader wakker bellen: “Ha pap, ben je wakker?” “Nu wel ja…” Het moet enigszins lachwekkend zijn geweest wat hij aantrof, inmiddels vijf uur in de ochtend. De drie vrouwen van de wereld die al bibberend met een kopje thee in een auto zaten te wachten tot we door mijn vaders auto eindelijk bevrijd zouden worden uit onze benarde situatie. En dat allemaal door een ABBA liedje. 

Natuurlijk was dit een verhaal waar we smakelijk om hebben moeten lachen de volgende dag op ons vriendinnenkerstdiner, maar daar bleef het niet bij…

Natuurlijk was dit een verhaal waar we smakelijk om hebben moeten lachen de volgende dag op ons vriendinnenkerstdiner, maar daar bleef het niet bij… Het was erg gezellig en inmiddels al na middernacht toen mijn moeder appte: “Anne, heb jij eigenlijk een huissleutel?”. Eh.. oeps, vergeten. Wil je nog even wakker blijven, mam? Weer een dag later stond het boodschappen doen voor het Brits-Italiaanse kerstfeest op de planning, waarvoor mijn oom heel lief had aangeboden om te koken. Natuurlijk hadden mijn nichtje en ik wel ongevéér bedacht wat we gingen eten maar het recept – en dus de ingrediënten – voor de tagliatelle al ragù? Eh ja, dat moest in de auto op weg naar de Sligro nog even gegoogeld worden. Eenmaal in de winkel konden we los, maar laat er nou net zo’n kraampje hebben gestaan waar je verse wafels kon proeven. Wat hadden we nou ook alweer allemaal nodig? En wie had de boodschappenlijst? Maar goed dat mijn tante en oom mee waren… 

Ik denk dat er gerust geconcludeerd mag worden dat ik de Koningin ben van Last-Minute

Inmiddels al wat anekdotes verder besefte ik dat de kerstvakantie nog niet afgelopen was… Elk jaar organiseren we een themafeest met Nieuwjaar, en elk jaar hoort daar ook een outfit en bijbehorend kapsel bij. Zoals altijd is mijn moeder de gelukkige die wat van mijn haar mag maken, en ieder jaar spreken we half december al af dat we wel een paar keer gaan oefenen om stress te voorkomen op de 31^e. Het zal je niet verbazen dat we nog nooit ook maar één oefenkapsel hebben gemaakt en om vier uur gingen de krullers nog in mijn haar terwijl ik om vijf uur op de locatie moest zijn. Aan haar te taak om zonder enig voorbedacht plan me in een uur om te toveren tot een echte Tante Annie (een hoge, getoupeerde kuif, pijpenkrullen, je kent het wel). Ik weet niet hoe ze het doet, want mijn moeder doet nóóit iemands haar behalve het mijne op de laatste dag van het jaar, maar elk jaar weet ze er weer een spektakelstuk van te maken. Twee dagen later was het twee januari – mijn verjaardag – en traditiegetrouw zou het huis volstromen met familie in de avond. Ik wist al sinds half december dat ik een video moest opnemen voor een sollicitatie die ik had gedaan, maar de deadline was drie januari dus in mijn hoofd had ik de volgende dag nog àlle tijd. Een onrustig voorgevoel zorgde ervoor dat ik tòch nog even mijn mail opende om de deadline te checken: vóór drie januari. Slik. De video was net opgenomen – aangezien ik nog geen letter van het script geschreven had waren er natuurlijk een aantal takes nodig – toen de familie binnenkwam. Ik denk dat er gerust geconcludeerd mag worden dat ik de Koningin ben van Last-Minute. 

Dat is niet iets wat ik weet, maar wat ik eigenlijk mijn hele leven al instinctief aanvoel

Voordat je nu denkt, lieve help, wat een chaotisch mens, wil ik wel een eerlijk beeld scheppen. Want de waarheid is dat ik nog nooit in mijn leven een deadline heb gemist, nog nooit mijn paspoort ben kwijtgeraakt, ik alle verjaardagen uit mijn hoofd ken, de feestjes die ik organiseer standaard tot in de puntjes verzorgd zijn, ik altijd royaal op tijd ben voor een vlucht en het geheugen heb van een olifant: mijn vriendinnen komen steevast naar mij toe als ze even willen checken wanneer we ook alweer op die feestvakantie naar Kroatië gingen. Maar een beetje chaos hoort bij mij en ik moet het vuur voelen branden van een akelig dichtbij komende deadline om mijn creativiteit te laten stromen. Als ik te lang en te veel nadenk, kilt dat mijn creativiteit en gaat het ten koste van het eindresultaat. Dat is niet iets wat ik weet, maar wat ik eigenlijk mijn hele leven al instinctief aanvoel. Surprise-gedichten schrijf ik standaard een paar uur voordat ze door de gelukkige worden voorgelezen. Mijn moeder vertelt altijd hoe ik als eenjarige peuter pas de rust had om te gaan spelen als ik de volledige inhoud van alle kisten met duploblokken, poppenkleertjes en andere frutsels over de vloer van de woonkamer had uitgekieperd. Vervolgens ging ik dan rustig te midden van al die chaos een tekening maken. Het hoeft niet gezegd te worden dat mijn moeder dat soms iets minder leuk vond.

Want, zo is mijn theorie, als je geen specifieke bus op een bepaald tijdstip moet halen, kun je ook nooit de bus missen

Dus toen ik afgelopen dinsdag naar het vliegveld werd gebracht door mijn vader en hij me vroeg hoe ik van het vliegveld terug naar huis kwam (bus? taxi? trein?) had ik daar nog geen antwoord op. Want, zo is mijn theorie, als je geen specifieke bus op een bepaald tijdstip moet halen, kun je ook nooit de bus missen. Wel zo rustgevend. En terwijl ik deze zelfbedachte logica aan een Italiaanse vriendin vertelde dit weekend, vroeg ze me schaterend of ik wel zeker wist een Nederlandse te zijn. Ik denk dat die vriend gelijk had: ik zit prima op mijn plek hier in Italië. Tutto a posto, niente in ordine…