#25 Oh Bella Ciao (Nederlands)

Afgelopen dinsdagavond, of eigenlijk was het al woensdag aangezien het na middernacht was, ging de telefoon. Mijn tante belde met de vraag of ze samen met haar man en hond onmiddellijk bij ons terecht kon. Familie die wil komen logeren is niet exact wat je verwacht wanneer het hele land in quarantaine zit, maar dit was dan ook een noodsituatie. Al sinds maandagochtend woedde er een grote brand in het nabijgelegen nationale park en de situatie was nu dusdanig bedreigend dat meer dan 4000 mensen acuut hun huis moesten verlaten, inclusief een groot deel van mijn familie. We waren hun bedden nog in gereedheid aan het brengen toen de telefoon nogmaals ging. Een andere tante en oom waren ook op zoek naar onderdak. Gezien de coronamaatregelen, die natuurlijk onverminderd bleven gelden, konden er maar beperkt mensen opgevangen worden in noodopvangcentra en iedereen werd daarom gevraagd om zoveel mogelijk naar familie en vrienden te gaan. Binnen een mum van tijd was het huis dan ook gevuld met tantes, ooms èn Bruce, een prachtige hond die natuurlijk helemaal niks begreep van alle commotie.

Het (ongelukkige) toeval wilde dat ik precies die dag – je verzint het niet – spontaan had besloten om voor het eerst in twaalf jaar de slaapkamer te gaan schilderen. De kamer die me al van heel wat verre en minder verre woonplaatsen – Amsterdam, Brussel, Rome, Frankfurt, Utrecht en Napels – heeft zien terugkomen

Het (ongelukkige) toeval wilde dat ik precies die dag – je verzint het niet – spontaan had besloten om voor het eerst in twaalf jaar de slaapkamer te gaan schilderen. De kamer die me al van heel wat verre en minder verre woonplaatsen – Amsterdam, Brussel, Rome, Frankfurt, Utrecht en Napels – heeft zien terugkomen. Soms na maanden, soms na jaren. Enfin, mijn bed lag dus sinds dinsdagmiddag in vijf losse stukken op de gastenkamer. Geen handige timing als er ’s avonds vier logees komen, maar eigenlijk was dit maar weer eens een bevestiging van wat ik eigenlijk allang wist: het leven valt helemaal niet te plannen. Je weet immers nooit ècht wat er morgen, of laat staan over een uur, staat te gebeuren. 

Ik belde haar met de mededeling dat we ‘een probleem’ hadden en dat ze onmiddellijk uit het raam van haar woonkamer moest kijken. Oh, bella ciao! VERRASSING!

Een crisissituatie middenin een crisis. We worden zo in beslag genomen door de coronasituatie dat we af en toe vergeten dat het leven gewoon doorgaat. Natuurbranden, mensen die in thuisquarantaine hun enkel breken door te struikelen over de klep van de vaatwasser en andere ellende, maar gelukkig ook vrolijke dingen zoals allerlei feestdagen. En dat waren er nogal wat afgelopen week. Allereerst vierde Rome, alweer ruim een half jaar mijn thuis en toevallig ook de mooiste stad ter wereld, dinsdag haar 2773^e verjaardag. De oude dame! Ik kan niet eens beginnen te bedenken hoeveel lief en leed zich er in al die jaren tegen het Romeinse decor moet hebben afgespeeld. Zaterdag was het la Festa delle Liberazione, en vierde Italië 75 jaar bevrijd te zijn van de jarenlange fascistische dictatuur en de bezetting door Duitse Nazi’s. “Bella Ciao” was het strijdlied van de Italiaanse partizanen – dat kortgeleden weer bij het grote publiek bekend werd door de mateloos populaire Netflix-serie La casa de Papel – en bezingt een bloem die prachtig bloeit in de bergen, te midden van alle strijd. Gisteren, op zondag, was een van mijn beste vriendinnen jarig. We verrasten haar door een grote verjaardagsboodschap op de stoep onder haar raam te krijten en er vervolgens zelf bij te gaan liggen. Ik belde haar met de mededeling dat we ‘een probleem’ hadden en dat ze onmiddellijk uit het raam van haar woonkamer moest kijken. Oh, bella ciao! VERRASSING! De ballonnen die we ‘vasthadden’ waren gestoepkrijt, de vier bossen witte tulpen daarentegen waren echt. 

Want daar zaten we dan – weliswaar zonder de verjaardagskussen en op afstand maar toch – te genieten van onze beschuitjes met aardbeien omringd door prachtige planten en bloemen in de volle zon die al zes weken lang onvermoeid schijnt en zo als natuurlijke bronzer de ‘quarantaine-tan’ een feit heeft gemaakt

Prosecco volgde, net als een mooi gesprek over dankbaarheid. Over wat echt belangrijk is in het leven. Want, zo concludeerden we samen, deze quarantainetijd brengt ook zóveel mooie dingen voort. Ja, mijn jarige vriendin had dit weekend eigenlijk op een vlucht naar Bonaire moeten zitten om haar pasgeboren nichtje te bewonderen (ze is voor het eerst tante geworden), en ik heb op dit moment echt nog geen flauw idee wanneer ik terug naar Rome kan. Maar tegelijkertijd is er zoveel moois. Want daar zaten we dan – weliswaar zonder de verjaardagskussen en op afstand maar toch – te genieten van onze beschuitjes met aardbeien omringd door prachtige planten en bloemen in de volle zon die al zes weken lang onvermoeid schijnt en zo als natuurlijke bronzer de ‘quarantaine-tan’ een feit heeft gemaakt. En ook al is het een ongelofelijk cliché, de oude Romeinen sloegen de spijker op zijn kop met hun boodschap “Carpe Diem”, oftewel pluk de dag. Letterlijk, bedacht ik, toen ik ‘s avonds op de radio een liedje van Veldhuis en Kemper voorbij hoorde komen: “Want de allermooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn”. Die prachtige zin bleef resoneren omdat hij zo waar is: in elke situatie, hoe bedreigend deze soms ook lijkt, is er iets moois te vinden. En niet geheel toevallig is dat vaak in de vorm van een prachtige bloem. 

Stiekem was ik net zo nieuwsgierig naar Maxima’s outfit – met haar Argentijnse glamour stelt ze me nooit teleur – als naar de speech van de Koning, en wat viel me onmiddellijk op?

De feestweek is nog niet ten einde, aangezien het vandaag natuurlijk de verjaardag van onze Koning is die 53 lentes jong is geworden. Onze wereldwijd beroemde Koningsdag, waar menig Italiaan spontaan over begint wanneer ik vertel een Nederlandse te zijn, is voor één keer (hopelijk dan) omgedoopt in Woningsdag. Het Wilhelmus werd van duizenden balkons en tuinen aangeheven vanochtend onder leiding van het Concertgebouworkest, mensen stonden – met anderhalve meter ruimte tussen hen in natuurlijk – in de rij voor oranjetompoezen bij de bakker en onze kleedjes werden uitgespreid op de digitale vrijmarkt. In zijn toespraak vanuit huis zei Willem-Alexander te hopen dat dit de enige Koningsdag is die we thuis moeten vieren. Ook hij had zich verheugd op de beelden van duizenden in oranje uitgedoste mensen op de grachten van Amsterdam, hinkelende kinderen op drukke vrijmarkten en met vlaggetjes versierde dorpspleinen. Tegelijkertijd riep hij op er ondanks alles een onvergetelijke dag van te maken. Stiekem was ik net zo nieuwsgierig naar Maxima’s outfit – met haar Argentijnse glamour stelt ze me nooit teleur – als naar de speech van de Koning, en wat viel me onmiddellijk op? De keuze voor de overduidelijk lichte en vrolijke uitstraling. Koningin Maxima droeg een prachtig broekpak helemaal bezaaid met rode en roze bloemetjes (en waar mijn blik meteen naartoe getrokken werd: felrode lakleren killer-heels). Oh bella ciao!

Altijd wisten de Romeinen de rampen van zich af te schudden om hun prachtige stad weer te gaan herbouwen. Altijd begonnen de bloemen weer te bloeien. Oh bella ciao!

Zo’n 1200 kilometer verderop, ver van het oranje thuisfeestje, piepen er ondertussen volop groene sprieten omhoog tussen de stenen van het eeuwenoude piazza Navona in Rome. Inmiddels zijn er al prachtige bloemetjes aan dit ‘onkruid’ verschenen. Door de afwezigheid van de duizenden en duizenden mensen die hier normaal elk sprietje groen platlopen nog voordat het fatsoenlijk het daglicht heeft gezien, krijgt het nu de kans enthousiast te gaan groeien. Want in die 2773 jaar heeft Rome tientallen enorme overstromingen, aardbevingen, plagen en branden doorstaan en vaker werden complete delen van de stad verwoest. Maar altijd wisten de Romeinen de rampen van zich af te schudden om hun prachtige stad weer te gaan herbouwen. Altijd begonnen de bloemen weer te bloeien. Oh bella ciao! En mijn familie? Die kon afgelopen donderdag na anderhalve dag in onzekerheid gelukkig weer veilig naar huis. Mijn tante kon het niet laten in het weekend een bedankje te bezorgen. Drie keer raden waar ze ons mee verraste…