Dat het leven in Italië niet alleen maar dolce is, wist ik natuurlijk al lang, want de waarheid is dat waar ter wereld je ook bent, er altijd dingen zullen zijn die minder leuk zijn. Maar de bittere ervaring van twee weken geleden had ik totaal niet zien aankomen. Terwijl mijn nichtje Tahnee, die bij mij op bezoek was, en ik na een heerlijke avond thuiskwamen, werden we recht voor de deur van mijn huis overvallen door een man die mij probeerde te beroven van mijn tas. We belandden op de grond, ik werd nog over de straat gesleurd en mijn nichtje probeerde de engerd van me af te trappen. Uiteindelijk wist de man te ontsnappen met dank aan een vluchtauto die met draaiende motoren in de straat verderop stond te wachten terwijl wij boos en voor een kort moment helemaal verslagen achterbleven.
Over de vele mannen in mijn buurt die geen zinvollere dagactiviteit lijken te kunnen bedenken dan op straat te hangen en ook nog de godganse dag vrouwen na te roepen dacht ik dan ook altijd “blaffende honden bijten niet”. Inmiddels weet ik helaas beter
Nadat we alle nodige stappen hadden genomen, mijn pinpas en creditcard geblokkeerd, het alarmnummer gebeld en de volgende dag aangifte hadden gedaan bij de politie, bleven we natuurlijk achter met de schok. De dag na de brute beroving was dit het enige waar we over konden praten, en we vroegen ons af welke impact dit op ons zou hebben in de toekomst. Ik heb zelf nooit angst gekend, dacht ook dat zoiets me nooit zou overkomen en liep gerust in het donker in mijn eentje naar huis door straten die je op z’n zachtst gezegd guur mag noemen. Over de vele mannen in mijn buurt die geen zinvollere dagactiviteit lijken te kunnen bedenken dan op straat te hangen en ook nog de godganse dag vrouwen na te roepen dacht ik dan ook altijd “blaffende honden bijten niet”. Inmiddels weet ik helaas beter.
Het is bizar hoe het geluid van gehijg en versnelde voetstappen achter ons ons onmiddellijk terugbracht naar het moment van de overval
De angst zat er in bij zowel Tahnee als bij mij, maar dit bleek specifiek gericht op mannen. Liep er een groepje mannen te breed over de stoep terwijl wij langs hen moesten, grepen we automatisch naar onze tas. Keek dat enge type ons net drie seconden te lang aan, wisselden mijn nichtje en ik een veelbetekenende blik en staken we tegelijkertijd, in stilzwijgend overleg, de straat over om zo te voorkomen dat we hem moesten passeren. Toen een man op hoge snelheid kwam aanrennen en ons vanachter rakelings passeerden, kregen we de schrik van ons leven en zat onze hartslag tegen het plafond. Het is bizar hoe het geluid van gehijg en versnelde voetstappen achter ons ons onmiddellijk terugbracht naar het moment van de overval. Kortom, het leek erop dat we vreemde mannen in onze buurt even wat minder goed konden verdragen, wat natuurlijk hartstikke logisch was, maar helemaal niet leuk. Want je wilt natuurlijk niet vijftig procent van de wereldbevolking al op voorhand wantrouwen. En dus, alsof het zo moest zijn, kwamen er in de week na de akelige beroving alleen maar leuke mannen op ons pad, met harten van goud, die het vertrouwen in de man allemaal stukje bij beetje terugbrachten. Inmiddels weet ik dat toeval niet bestaat.
Hij legde zijn pen neer, keek me doordringend aan en verontschuldigde zich voor het ingewikkelde Italiaanse systeem. Hij zat hier tegenover ons om ons echt te helpen, en dat is wat hij deed
Allereerst was daar Fabrizio, de politieagent die onze aangifte behandelde. Toen ik een beetje geïrriteerd opmerkte hoe het bestond dat ik nog geen 24 uur eerder de alarmdiensten had gebeld en de politie met loeiende sirenes was gekomen maar dit bij diezelfde politie in geen enkel systeem terug te vinden was, legde hij zijn pen neer, keek me doordringend aan en verontschuldigde hij zich voor het ingewikkelde Italiaanse systeem. Hij zat hier tegenover ons om ons echt te helpen, en dat is wat hij deed. Meer dan anderhalf uur lang zaten we tegenover hem terwijl hij alle details voor ons neerpende. Toen hij de casus samenvatte aan iemand aan de telefoon, hoorde ik hem zeggen dat twee Nederlandse meiden van “een jaar of negentien, twintig” waren overvallen. Of hij dat daadwerkelijk dacht of gewoon aardig wilde zijn, was ons niet helemaal duidelijk, maar het feit was dat hij verbaasd een wenkbrauw optrok toen ik vol in de lach schoot.
Toen hij na twintig minuten terug was, merkte hij verheugd op dat er inderdaad twee camera’s hingen die het hele incident vastgelegd moesten hebben
Er was zijn collega politieagent, met de rossige baard – en volgens mij iets lager in rang – die er door Fabrizio onmiddellijk op uit werd gestuurd om mijn straat en voordeur te controleren. Toen hij na twintig minuten terug was, merkte hij verheugd op dat er inderdaad twee camera’s hingen die het hele incident vastgelegd moesten hebben. Deze rood bebaarde agent kwamen mijn nichtje in de daaropvolgende dagen nog twee keer tegen in de buurt, en beiden keren stopte hij midden op straat, deed hij het raampje van de auto omlaag, begroette hij ons met een enthousiast Ciao! om vervolgens te informeren hoe het met ons ging, en zei hij met een omhooggestoken duim dat hij het allemaal onder controle had.
We boekten een wijnproeverij gecombineerd met een les verse pasta maken op een zeventiende-eeuwse wijngaard in de heuvels buiten Rome. La dolce vita pur sang
Twee dagen later besloten mijn nichtje en ik dat we echt iets heel leuks hadden verdiend, niet in de laatste plaats om onze gedachten te verzetten. We boekten een wijnproeverij gecombineerd met een les verse pasta maken op een zeventiende-eeuwse wijngaard in de heuvels buiten Rome. La dolce vita pur sang. Dat we die dag onze gedachten konden verzetten was slechts een understatement, aangezien het meer dan fantastisch was en we meerdere keren bijna in onze verse fettuccine stikten van het lachen. En dat was meer dan volledig te danken aan de drie mannen die ons alle zorgen deden vergeten.
Hij bleek één van de meest talentvolle tenors te zijn die ik ooit live heb gehoord
Er was Luigi, de tengere chef die ons de meest verrukkelijk ravioli en fettucine leerde maken en tussen al zijn grapjes door ook nog heel achteloos opmerkte dat hij wel een aardig nootje kon zingen. Of we dat moesten geloven betwijfelde ik, tot het moment dat hij tijdens de lunch opeens binnenkwam en één van de meest talentvolle tenors bleek te zijn die ik ooit live heb gehoord.
Hij nodigde me onmiddellijk uit om nog eens langs te komen zodat ik niet alleen mijn olie kon ophalen, maar hij me ook nog meer van het prachtige dorp kon laten zien
Er was Alfredo, de jongste telg van de negen-generaties wijnmakers die het erfgoed van zijn voorouders met ongelofelijk veel passie voortzet. Hij bleek ook nog eens een begenadigd gitaarspeler te zijn. Toen later die dag – we hadden het zeventiende-eeuwse landgoed tot onze grote spijt alweer verlaten – bleek dat ik mijn net bij hem gekochte flesje olijfolie was vergeten in zijn bus op weg naar het station, nodigde hij me onmiddellijk uit om nog eens langs te komen zodat ik niet alleen mijn olie kon ophalen, maar hij me ook nog meer van het prachtige dorp kon laten zien.
Toen hij ons had verteld dat hij in Londen in een band had gezongen, zei ik voor de grap dat hij dan toch ook een klein liedje voor ons moest zingen
Er was Nicolò, de buurman van Alfredo die na jaren in Londen gewoond te hebben weer terug op het land van zijn voorouders was en nu als vertaler optreedt tijdens de pasta-les en wijnproeverij (Luigi’s Engels ging niet verder dan “push and twist”, twee zeer belangrijke handelingen in het uitduwen van de ravioli vormen). Toen hij ons had verteld dat hij in Londen in een band had gezongen, zei ik voor de grap dat hij dan toch ook een klein liedje voor ons moest zingen. Aangezien hij enkel met een voorzichtige glimlach reageerde, betwijfelde ik of hij het zou doen. Het was dan ook een enorme verrassing toen hij speciaal voor ons het nummer Good Riddance van Greenday zong – natuurlijk begeleid door Alfredo op de gitaar – dat toevalligerwijs (?) ook nog een hele speciale betekenis voor me heeft.
Ik nam deze keer een andere uitgang dan normaal, waarom weet ik eigenlijk niet, en zodra ik bovenaan de trappen was zag ik een groot, groen kruis knipperen aan de gevel recht voor me
Daags nadat mijn nichtje was vertrokken, was het Ferragosto – een nationale feestdag – en was alles gesloten in Rome, inclusief de apotheken. Ik baalde, want ik had dringend een neusspray nodig die de overvaller ook had gestolen. Na drie rondjes in de stad gemaakt te hebben en alle apotheken met gesloten luiken aangetroffen te hebben, besloot ik de metro te nemen terug naar huis. Ik nam deze keer een andere uitgang dan normaal, waarom weet ik eigenlijk niet, en zodra ik bovenaan de trappen was zag ik een groot, groen kruis knipperen aan de gevel recht voor me. Het bleek een apotheek die open was met, je raadt het al, twee hele behulpzame vriendelijke mannen. Vader en zoon deze keer.
Inmiddels heeft hij niet alleen de hoogste commissarissen bij de politie en de carabinieri ingeschakeld en hen opgedragen mijn zaak de hoogste prioriteit te geven, ook heeft hij een journalist gevonden
De vader en hoofdapotheker bleek Giuseppe te heten, die zich, nadat ik mijn verhaal aan hen had verteld, helemaal heeft vastgebeten in wat mij is overkomen en vastbesloten is mij te helpen waar hij kan. Inmiddels heeft hij niet alleen de hoogste commissarissen bij de politie en de carabinieri (een beetje ingewikkeld, maar deze twee staan redelijk los van elkaar in Italië) ingeschakeld en hen opgedragen mijn zaak de hoogste prioriteit te geven, ook heeft hij een journalist gevonden die deze gebeurtenis wil optekenen in de media. Want, zo redeneert hij, hoe meer aandacht er komt voor dit probleem – helaas bleek onze ervaring niet op zichzelf te staan – hoe beter.
Na een ontkennend antwoord van mijn kant belandde ik voordat ik het wist voor de tweede keer die week in een pasta-les waar hij het fijnhakken van de kruiden afwisselde met het voordoen van zelfverdedigingstechnieken
De zoon en apotheker-in-opleiding heet Arturo, die al net zo aangedaan was over wat ons was overkomen als zijn vader. Spontaan nodigde hij me op maandagochtend uit voor een koffie en wandeling door de buurt, overtuigd als hij was om me de schoonheid van dit stukje Rome te laten zien, iets waar ik zelf inmiddels wat minder van overtuigd was geraakt. Nadat ik opmerkte een kattenliefhebster te zijn, introduceerde hij me aan de twee katten van de apotheek die ik altijd mocht komen knuffelen. Na onze wandeling waarin hij me daadwerkelijk meenam naar prachtige, voor mij compleet onbekende plekken (onder andere een parkje met uitzicht over het Colosseum op minder tien minuten bij mij thuis vandaan!) vroeg hij of ik al lunchplannen had. Na een ontkennend antwoord van mijn kant belandde ik voordat ik het wist voor de tweede keer die week in een pasta-les waar hij het fijnhakken van de kruiden afwisselde met het voordoen van zelfverdedigingstechnieken. Hij leerde me een echte pasta met bottarga – gedroogde visseneieren – te bereiden en heeft me sinds die middag elke dag gebeld om te vragen hoe het gaat.
En dat is honderd procent te danken aan al deze mannen die niet alleen het hart op de juiste plek hebben, maar ook een oneindig groot respect voor vrouwen. Echte mannen dus
Nu, bijna twee weken na de beroving, zit de angst er zeker nog in maar is dat wantrouwen ten opzichte van ‘de man’ helemaal verdwenen. En dat is honderd procent te danken aan al deze mannen die niet alleen het hart op de juiste plek hebben, maar ook een oneindig groot respect voor vrouwen. Echte mannen dus, zoals alle mannen zouden moeten zijn.
♥️