#53 Eén jaar! (Nederlands)

Tanti auguri a…me! Jaaa, het is echt waar, deze week viert mijn blog haar eerste verjaardag. Het was elf november vorig jaar (11/11, en 22 is mijn lievelingsgetal. Is dat toeval of niet?) toen ik letterlijk met trillende vingers op publiceren drukte en mijn eigen verhaal de wijde wereld inslingerde. Mijn hart hamerde in mijn borstkas, want lieve help, nu kon iedereen opeens echt lezen wat ik van plan was. Of liever gezegd, wat ik inmiddels al had gedaan.

Vanaf dat moment zou ik jou als lezer elke week meenemen op wat het grootste avontuur van mijn leven zou gaan zijn

Ik had mijn stabiele, goedbetaalde baan bij een grote bank opgezegd en was zonder vastomlijnd plan naar Rome vertrokken. Dit had ik omgedoopt tot mijn eigen Operation La Dolce Vita, en vanaf dat moment zou ik jou als lezer elke week meenemen op wat het grootste avontuur van mijn leven zou gaan zijn. Aangezien veel van mijn vrienden geen Nederlands spreken, leek het me logisch de blog ook in het Engels te publiceren. Maar als je over je leven in Italië schrijft, moet het toch eigenlijk ook in het Italiaans? En zo had ik opeens een blog in drie talen. Maar was dat wel realistisch? Zou ik dat gaan volhouden? En was mijn Italiaans wel goed genoeg? 

Ik weet nog heel goed hoe de hoofdredactrice me aankeek en me confronteerde met de vraag hoe ik er zo zeker van was dat ik èlke week (dat was heel vaak, volgens haar) genoeg inspiratie zou hebben voor een nieuwe column van rond de vijfhonderd woorden. Het kon toch zomaar zo zijn dat ik die week niks bijzonders mee zou maken?

Anderhalve week voordat ik aan boord ging van het vliegtuig zat ik op de redactie van een grote krant. Men was geïnteresseerd in mijn verhaal en nu bespraken we de mogelijkheid dat ik als vaste columnist voor hen zou gaan schrijven. Maar, ik was nog niet begonnen, had nog nooit eerder geschreven en kon dus nog niks laten zien. Ik weet nog heel goed hoe de hoofdredactrice me aankeek en me confronteerde met de vraag hoe ik er zo zeker van was dat ik èlke week (dat was heel vaak, volgens haar) genoeg inspiratie zou hebben voor een nieuwe column van rond de vijfhonderd woorden. Het kon toch zomaar zo zijn dat ik die week niks bijzonders mee zou maken? Wat zou ik dan doen?

Als er één ding is dat mijn leven kenmerkt, is het hoe ik altijd en overal de leukste mensen ontmoet die de meest prachtige verhalen opleveren

Daar zat ik dan in mijn nette kokerrok met mijn benen over elkaar geslagen op de leren bank in die grote glazen redactiehal. Op zich had ze een punt natuurlijk. Dat kon ik inderdaad niet weten. En ondanks dat, twijfelde ik daar geen moment aan. Want als er één ding is dat mijn leven kenmerkt, is het hoe ik altijd en overal de leukste mensen ontmoet die de meest prachtige verhalen opleveren. De allereerste blogs schreef ik dan ook met de gedachte in mijn achterhoofd dat het als column in een krant met meer dan honderdduizend abonnees zou worden gepubliceerd. Uiteindelijk is die vaste rubriek bij de krant niet doorgegaan. Veranderingen op de redactie en een nieuwe hoofdredacteur zorgden ervoor dat de beslissing telkens werd uitgesteld. Maar ondertussen was ik al in Rome aangekomen, en ik besloot dan ook niet meer op hen te wachten. Ik wilde mijn verhaal hoe dan ook gaan delen – en in meerdere talen had ik inmiddels dus besloten – en knutselde daarom met veel bloed, zweet, tranen èn Youtube tutorials zelf een website in elkaar. 

Nooit heb ik opgezocht hoe je een artikel structureert of enige schrijftips ter hand genomen. Wat op papier kwam, was puur op gevoel

Al heel gauw ondervond ik hoe fijn het eigenlijk was de verhalen voor mezelf te schrijven. Zo kon ik alles zelf bepalen. Hoefde ik de onderwerpen niet te overleggen of het wel of niet zou aanslaan bij hun lezerspubliek. Kon ik zo persoonlijk zijn als ik maar wilde en de verhalen zo lang maken tot ik helemaal uitverteld was. Zoals je inmiddels wel weet, is dingen ‘kort en bondig houden’ niet één van mijn sterkste punten. Eigenlijk ben ik op papier precies hetzelfde als in het echt. Ook leerde ik al gauw om perfectie los te laten. Aangezien ik de blogs pas op maandag schrijf, zat het ‘morgen nog even nalezen’ er niet in. Nooit heb ik opgezocht hoe je een artikel structureert of enige schrijftips ter hand genomen. Wat op papier kwam, was puur op gevoel. En zo werd mijn wekelijkse blog langzaam maar zeker een soort openbaar dagboek waarin iedereen mee mocht lezen. Inmiddels ben ik alleen maar dankbaarheid over hoe het gelopen is. Want meer en meer realiseer ik me dat ik het nu al het meest bijzondere jaar van de eeuw heb vastgelegd. 

Opeens was ik terug in Nederland, en al gauw zou het tot me doordringen dat ik daar voorlopig nog wel even zou blijven. En mijn blog dan? Die ging per slot van rekening over mijn leven in Italië. Kon ik daar nog wel mee doorgaan nu ik in Nederland was?

Want amper vier maanden onderweg, stond de wereld letterlijk in brand. Italië, mijn nieuwe thuisland, ging op slot op een manier die we nooit voor mogelijk hadden kunnen houden, en niet lang daarna legde het akelige virus ook de rest van Europa compleet stil. Al onze ooit zo vastgeroeste zekerheden waren plotsklaps verdwenen, meegenomen als stofdeeltjes in de wind. Opeens was ik terug in Nederland, en al gauw zou het tot me doordringen dat ik daar voorlopig nog wel even zou blijven. En mijn blog dan? Die ging per slot van rekening over mijn leven in Italië. Kon ik daar nog wel mee doorgaan nu ik in Nederland was? Echter, die allereerste week was er natuurlijk meer dan genoeg om over te schrijven. Vele berichten uit Italië bereikten me, van zingende mensen op balkons tot kinderen die massaal regenboogspandoeken schilderden. De blog die daarop volgde ‘What quarantine dreams are made off’ was één van de blogs waar ik de meeste reacties ooit op kreeg. Daardoor besefte ik: ik mag dan wel tijdelijk niet in Italië zijn, ik zit nog vol verhalen waarmee ik moeiteloos nog vele blogs kan vullen.

Je voelt ‘m nu wel aan: de kans was behoorlijk groot geweest dat ik ergens midden februari was afgehaakt

Als ik er nu op terugkijk dan vervult me dat met trots. Trots op mezelf voor het waarmaken van mijn eigen voornemen. Niet heel lang nadat ik was begonnen zei ik tegen mezelf dat ik dit ten minste één jaar wilde gaan volhouden. Een jaar lang elke maandag een blog, zodat ik in november 2020, nu dus, mijn hele eerste jaar in Rome zou hebben vastgelegd. Het was een behoorlijke uitdaging die ik met mezelf aanging. Ondanks dat ik het altijd leuk heb gevonden te schrijven, was ik niet zo’n kind dat een dagboek bijhield. Wanneer we toen we nog heel jong waren op vakantie gingen, maakte mijn zus altijd een prachtig plakboek vol beschrijvingen van wat we elke dag gedaan hadden. Dat wilde ik ook. Even enthousiast als zij begon ik er dan ook altijd aan, maar bij het bladeren in deze oude plakboeken moet ik tot mijn spijt vaststellen dat ik er altijd na een paar dagen, vaak middenin een zin, mee was opgehouden, waarschijnlijk afgeleid door het leven op dat moment. Je voelt ‘m nu wel aan: de kans was behoorlijk groot geweest dat ik ergens midden februari was afgehaakt. En natuurlijk had ik niet altijd even veel zin. Maar ik besloot door te zetten, want ik wist: als ik één keer oversla, wordt het de volgende keer veel gemakkelijker om te denken ‘nu komt het even niet uit’. Want of het nou Kerstmis was, Pasen, hoogzomer of Blue Monday, de blog verscheen altijd. Er waren weken, vooral afgelopen zomer, waarin ik zo druk was met simpelweg léven en herinneringen maken dat het me moeite kostte binnen achter de laptop te gaan zitten schrijven. Maar na de zomer werd het juist weer iets dat me structuur gaf, en waar ik naar uitkeek. Want welk seizoen het ook was, de blog heeft me altijd een gevoel van voldoening en toewijding gegeven. 

Drie-en-vijftig miniverhaaltjes die samen een gedetailleerd verslag vormen van al mijn geluksmomenten, twijfels, spanning en avonturen. Wat is er veel gebeurd!

En nu is het negen november, en publiceer ik blog numero 53. Drie-en-vijftig miniverhaaltjes die samen een gedetailleerd verslag vormen van al mijn geluksmomenten, twijfels, spanning en avonturen. Wat is er veel gebeurd! Ik vertelde je over Spelacchio, de Amerikaanse kerstboom in Rome en allerlei Italiaanse tradities rondom Pasen. Ik nam je mee naar het eiland Ischia deze zomer, op een wandeling door het oude Rome en naar een Schots dorpje in de bergen van Toscane. Ik beschreef de akelige straatoverval en hoe zeven bijzondere Italiaanse mannen mijn vertrouwen volledig herstelden. Ik heb blogs geschreven op een pleintje in Napels en in de bus naar Molise. In de tuin van mijn ouders en op de vliegvelden van Fiumicino, Eindhoven, Düsseldorf, Ciampino en Milaan. In kleine bars en cafeetjes, en hoog in de lucht boven de besneeuwde Alpen. Aan de keukentafel en al liggend in bed. Ik heb het waargemaakt, ik heb een jaar lang elke week verslag gedaan van mijn leven. De vraag die ik mezelf nu dan ook stelde was, wat nu? Is dit dan nu het einde? Of ga ik nog even door?

Heel graag wil ik hier en nu de gelegenheid aangrijpen om jou te bedanken. Elk berichtje, kort of lang, heeft me zo ontzettend goed gedaan

Het verbaast je vast niet wanneer ik nu zeg dat ik nog vol met verhalen en nieuwe plannen zit. Dus nee, dit is niet het einde. Wel ga ik de komende tijd wat dingen veranderen, of liever gezegd, verbeteren. Maar dat krijg je vanzelf te zien. Heel graag wil ik hier en nu de gelegenheid aangrijpen om jou te bedanken. Elk berichtje, kort of lang, heeft me zo ontzettend goed gedaan. Ik vind het elke keer weer zo ontzettend lief en voel me enorm vereerd dat je de tijd en moeite nemen mijn blogs te lezen. Sommige van jullie lezen af en toe, anderen elke maandagavond trouw, en dat vind ik allebei fantastisch. Super super bedankt. Of liever gezegd, grazie di cuore. Dank je wel uit de grond van mijn hart. Vi voglio bene!