Ongetwijfeld weet je dat ik deze blog in drie talen schrijf, waaronder het Italiaans. En dat betekent dat deze ook gelezen wordt door Italianen. Een Italië-blog geschreven in het Italiaans door una straniera, een buitenlandse, maakt deze anders dan vele anderen, zo hoor ik vaak. Maar valt dit eigenlijk wel een Italië-blog te noemen?
Des te leuker vind ik het dus wanneer ik van Italianen te horen krijg hoe treffend ik het leven in Rome beschrijf en hoe ik de meest subtiele ongeschreven regeltjes en ogenschijnlijk amper noemenswaardige gewoontes oppik. Het Italië tussen de Vespa’s, “pittoreske straatjes”, “kleurrijke dorpjes” en het “authentieke leven” door
Ondanks dat elke blog wel een link heeft met Italië, gaan ze eigenlijk meer over mijzelf en hoe ik mijn nieuwe thuisland ervaar. Het zijn altijd observaties vanuit mijn oogpunt. Over de vele ontmoetingen die ik heb, de gesprekken die ik oppik, de artikelen die ik lees in het lokale nieuws en hoe dit alles samenvalt en mijn kleurrijke, dagelijkse leven in Italië vormgeeft. Des te leuker vind ik het dus wanneer ik van Italianen te horen krijg hoe treffend ik het leven in Rome beschrijf en hoe ik de meest subtiele ongeschreven regeltjes en ogenschijnlijk amper noemenswaardige gewoontes oppik. Het Italië tussen de regels door. Het Italië tussen de Vespa’s, “pittoreske straatjes”, “kleurrijke dorpjes” en het “authentieke leven” door. En zo kreeg ik afgelopen week een heel leuk berichtje. Een Italiaan had mijn blogpost van vorige week gelezen. Het was de eerste blog die hij van me las, maar enthousiast schreef hij meteen “Ma sei una romana DOC!”, oftewel, “je bent een Romeinse DOC”. Onmiddellijk kwam er een grote glimlach op mijn gezicht, want dat is wellicht het grootste compliment dat ik tot nu toe heb gehad.
Een Italiaan die mij een echte romana DOC noemt, is dus een behoorlijk compliment
Maar wat betekent ‘een Romeinse DOC’? In feite was het een scherp woordgrapje van hem dat me onmiddellijk inspiratie voor deze blog gaf. Overigens, dat vind ik het allerleukst; dat ik drie woorden hoor, of een enkele uitspraak in mijn koffiebar, die me meteen inspireren voor een hele blog. DOC is een kwaliteitskeurmerk voor Italiaanse wijn. Het staat voor Denominazione di origine controllata, oftewel: Aanduiding van gecontroleerde afkomst. Een wijn met het keurmerk DOC is dus een garantie voor wijn van precies de juiste druiven en exact het goede productieproces. Oftewel: op afkomst gecontroleerd. Het is een keurmerk dat in het leven is geroepen in de strijd tegen de vele ‘neppers’ die onterecht meeliften op de goede reputatie van de echte producten. Een Italiaan die mij een echte romana DOC noemt, is dus een behoorlijk compliment. Niet alleen zag hij in mij een romana, een echte Romeinse, maar een romana DOC. Een romana met een kwaliteitskeurmerk.
De buitenlandse concurrentie was dankzij het DOC-keurmerk dan wel afgeschud, maar met 330 Italiaanse wijnen die nu het DOC-keurmerk hebben, is het niet enkel meer een label waar de crème de la crème onder de Italiaanse wijnhuizen mee kan pronken
Echter, het is met keurmerken net zoals met titels en sterren-beoordelingen van hotels. Als er wat te royaal mee rondgestrooid wordt, verliest het na een tijd ook een beetje haar waarde. En dat was precies wat er was gebeurd met het DOC-keurmerk, vonden hoogwaardige en gerenommeerde Italiaanse wijnproducenten. De buitenlandse concurrentie was dankzij het DOC-keurmerk dan wel afgeschud, maar met 330 Italiaanse wijnen die nu het DOC-keurmerk hebben, is het niet enkel meer een label waar de crème de la crème onder de Italiaanse wijnhuizen mee kan pronken.
Italië zou Italië niet zijn – met haar duizenden regeltjes, criteria, maximale percentages, minimale vereisten, kwaliteitscontroles en het bureaucratische circus dat logischerwijs ontstaat ten gevolge van dit alles – als er niet een extra keurmerk in het leven zou worden geroepen
Maar natuurlijk was ook hier al gauw een oplossing voor gevonden. Want Italië zou Italië niet zijn – met haar duizenden regeltjes, criteria, maximale percentages, minimale vereisten, kwaliteitscontroles en het bureaucratische circus dat logischerwijs ontstaat ten gevolge van dit alles – als er niet een extra keurmerk in het leven zou worden geroepen. Vanaf 1980 kunnen wijnen in Italië dan ook het keurmerk DOCG krijgen: Denominazione di origine controllata e garantita, oftewel: Aanduiding van gecontroleerde èn gegarandeerde afkomst. Om deze ‘garantie’ kwalificatie te behalen moet een DOC-wijn onder andere een blinde proeftest doorstaan die uitgevoerd wordt door functionarissen van de overheid (stel je voor, fulltime wijnproeven als ambtenaar. Een droombaan, toch?). Ook mag het DOCG-keurmerk pas na vijf leerjaren officieel toegekend worden.
Een romana DOC genoemd worden is natuurlijk een fantastisch begin en een groot compliment voor mijn blog, of dit nou uitsluitend een Italië-blog is en zal blijven of niet. Want dat er dingen gaan veranderen, is zeker
Een romana DOC is dus nog geen romana DOCG, ondanks dat mijn vriendinnen mij al meer dan vijf jaar geleden officieus omdoopten van Anne naar Annaaa (inderdaad het liefst met drie A’s aan het eind). Maar een romana DOC genoemd worden is natuurlijk een fantastisch begin en een groot compliment voor mijn blog, of dit nou uitsluitend een Italië-blog is en zal blijven of niet. Want dat er dingen gaan veranderen, is zeker. Ik ben de laatste tijd veel bezig geweest met wat ik wil gaan doen met deze blog. Een soort van ontdekkingstocht op zoek naar de nieuwe weg die ik ga inslaan (ik zou hier nu natuurlijk het cliché-grapje kunnen maken dat alle wegen altijd naar Rome leiden, maar dat zal ik jullie besparen). Maar het was wel degelijk dankzij die opmerking van de Italiaan dat ik nu nog scherper voor ogen heb wat ik precies wil. Een visie. Een DOC-blog, die uiteindelijk wellicht een DOCG-blog mag worden genoemd. Anne che ama DOC. Ik vind het nu al fantastisch.