In deze tijden waarin het contact met vrienden en vriendinnen grotendeels digitaal verloopt, is de stroom aan voice-messages die binnenkomen op mijn telefoon eindeloos. Soms voelt het dan ook als een ware dagtaak om ze allemaal te beluisteren en te beantwoorden, zeker als je net als ik niet echt kort van stof bent. De simpele vraag “come stai?” (hoe gaat het?) wordt dan ook regelmatig met een minutenlang spraakbericht beantwoord en zo tetterde een Italiaanse vriendin afgelopen week in mijn oor dat ze depressief was. Alleen, het enthousiasme waarmee ze dit mededeelde, leek niet helemaal overeen te komen met de strekking van haar bericht. Ik wist dan ook gelijk dat ik me geen grote zorgen hoefde te maken. En inderdaad, zo vervolgde ze haar bericht, ze voelde zich compléét terneergeslagen en verloren doordat het zo grijs was buiten. Maar morgen, als de zon weer aan de Romeinse hemel zou staan, zouden haar klachten als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Dat Italianen, en zeker de Romeinen, wat zwaarmoediger zijn bij slecht weer is alom bekend, zo durf ik wel te zeggen. Echter, dat het een officiële aandoening is en geen aanstellerij, leer ik nu pas
Herkenbaar? Voor mij wel een beetje, en dat geldt voor vele mensen. In Italië, waar de impact van een grauwe lucht op de een of andere manier véél groter lijkt, wellicht omdat het hier eerder een uitzondering is dan regel, bestaat er een term voor. Iemand die deze klachten ervaart, wordt een meteoropatico genoemd. Waar ik in eerste instantie dacht dat deze term gewoon in de volksmond was ontstaan, bleek dit toch een wetenschappelijke grondslag te hebben. Even googelen leerde me wat dit precies inhoudt: “Een meteoropatico ontwikkelt een algeheel gevoel van malaise, vlak voordat de weersveranderingen zich voordoen. Vervolgens is er een acute fase van neerslachtigheid die overeenkomt met het grauwe weer, maar een snelle verzachting volgt snel. De symptomen verdwijnen met het einde van het slechte weer.” Een ander artikel sprak van een “wijdverspreide, maar onbekende aandoening”. Dat Italianen, en zeker de Romeinen, wat zwaarmoediger zijn bij slecht weer is alom bekend, zo durf ik wel te zeggen. Echter, dat het een officiële aandoening is en geen aanstellerij, leer ik nu pas.
Alleen al bij de gedachte aan Milaan betrekken de gezichten en mompelen ze vol afschuw over de afschuwelijke nebbia (mist) waarin de hoofdstad van Lombardije zo vaak gehuld is, om over Noord-Europa nog maar te zwijgen
Want vanuit Nederlands oogpunt gezien, zijn de Romeinen ronduit verwend. Zo kan ik nog wel eens verbaasd om me heen kijken in Rome hoe men er ogenschijnlijk niet eens acht op lijkt te slaan dat de zon dag in dag uit aan een stralend blauwe hemel staat, of dit nu in januari, maart of november is. Tegelijkertijd lijken ze zich maar al te goed te beseffen hoe goed ze het hebben, want alleen al bij de gedachte aan Milaan betrekken de gezichten en mompelen ze vol afschuw over de afschuwelijke nebbia (mist) waarin de hoofdstad van Lombardije zo vaak gehuld is, om over Noord-Europa nog maar te zwijgen.
Je kunt je er dan ook wellicht iets bij voorstellen welk beeld men van Nederland heeft
Zo kan ik me nog levendig herinneren hoe we een case study behandelden van Disneyland Parijs tijdens mijn studie aan een Romeinse universiteit. De professor besprak alle zogenaamde ‘fouten’ die men gemaakt had bij de keuze voor de locatie Parijs. Je raadt het al: de grootste vergissing die men volgens haar begaan had, was dat ze niet goed hadden nagedacht over “het verschrikkelijke klimaat vol grijze luchten, kou en regen in Noord-Europa” (voor de gemiddelde Italiaan is alles waar men boter gebruikt in plaats van olijfolie Noord-Europa). Je kunt je er dan ook wellicht iets bij voorstellen welk beeld men van Nederland heeft.
Dikke pakken sneeuw, de Amsterdamse grachten helemaal dichtgevroren en kinderen die al schaatsend naar school gaan. In Nederland weten we allemaal dat dit slechts herinneringen zijn uit ver vervlogen tijden
Dat het tegenwoordig geen uitzondering meer is dat het kwik in de zomer, met name in Limburg, regelmatig tot 38 graden stijgt, is dan ook nog niet helemaal doorgedrongen in Italië. Waarschijnlijk is dit ook te wijten aan de vele wereldberoemde schilderijen van typisch Hollandse winterse taferelen uit de negentiende eeuw. Dikke pakken sneeuw, de Amsterdamse grachten helemaal dichtgevroren en kinderen die al schaatsend naar school gaan. In Nederland weten we allemaal dat dit slechts herinneringen zijn uit ver vervlogen tijden, waarover enkel onze opa’s en oma’s nog wel eens konden vertellen. Want zulke winters, die komen hier toch al heel lang niet meer voor? Oh, wacht…
Temperaturen naar twaalf graden onder nul en sneeuwstormen met een ijzige snijdende wind; in eerste instantie leverden het vooral schrikbeelden en huiveringen op
Want wat hebben we afgelopen week met verbazing naar de weersvoorspellingen zitten kijken. Temperaturen naar twaalf graden onder nul en sneeuwstormen met een ijzige snijdende wind; in eerste instantie leverden het vooral schrikbeelden en huiveringen op, zeker bij mij. De eerste symptomen van mijn innerlijke meteoropatica leken zich al te openbaren. Daar kwam nog eens bij dat de voorspellingen voor Rome richting de 21 graden met zon gingen voor afgelopen zondag. Dat wilde ik al helemáál niet weten…
De taferelen van pure verrukking zijn te vergelijken met de beelden van Madrid van een paar weken geleden. Het tegenovergestelde van de meteoropatico heeft zich gemanifesteerd
Echter, de allereerste schrik sloeg om naar totale, collectieve vreugde. Voor het eerst in jaren is het hele land bedekt onder een pak sneeuw, honden en katten stoppen nieuwsgierig hun snuit in die gekke, witte massa en kinderen kunnen voor het eerst van hun leven ècht sleeën. Er werd op straat gedanst, in de parken gelanglauft en al vastgebonden aan de trekhaak van de auto gesnowboard. De taferelen van pure verrukking zijn te vergelijken met de beelden van Madrid van een paar weken geleden. Het tegenovergestelde van de meteoropatico heeft zich gemanifesteerd: er wordt nu al gesproken van een geweldig cadeau van de natuur in deze bizarre tijd waarin er nog maar zo weinig te beleven is. Op zondagochtend krijg ik meteen een appje van een in Den-Haag wonende Italiaan: “La neve a Roma non ce l’hai…”, oftewel: in Rome heb je geen sneeuw. Touché, appte ik terug.
Want wat was er ondertussen in Rome aan de hand? Je weet wel, waar men zo lekker gemaakt was voor een heerlijke lentedag vol zon en 21 graden
Want wat was er ondertussen in Rome aan de hand? Je weet wel, waar men zo lekker gemaakt was voor een heerlijke lentedag vol zon en 21 graden. Nou, de weergoden lijken een loopje te hebben genomen met de Romeinen want het heeft er de hele dag geregend. Met bakken uit de lucht. En terwijl ik zondagavond de verschillende voice-berichtjes binnen zag stromen vanuit Italië, zette ik me schrap. Want drie keer raden in welke mineurstemming mijn meteoropatische Italiaanse vrienden allemaal waren…