“Wie heeft er nog antidepressiva nodig als je hier kan rondwandelen?”. Deze uitspraak hoorde ik afgelopen week toen ik over piazza Campo dei Fiori slenterde. Ik begreep het onmiddellijk, omdat ik de magie afgelopen dagen zelf heb mogen ervaren. Doordat dingen dusdanig gelopen zijn dat ik een periode tussen twee huizen moest overbruggen, heb ik het geluk dat dit stukje eeuwenoude stad nu voor even mijn thuis is. Een unieke ervaring, die ik voor geen goud had willen missen. Want inmiddels weet ik, hartje centrum wonen met iemand die alles en iedereen hier kent, ga ik niet gauw meer meemaken. Ik ben op plekken gekomen die compleet verborgen zijn voor alles en iedereen en heb een heel scala aan mensen ontmoet.
Onder het genot van een pasta caciao e pepe op het terras bespraken we waarom hij voor een leven in Nederland had gekozen en ik in Italië
Op maandag ging ik lunchen met een in Nederland wonende Italiaan die ik via een gemeenschappelijke vriend kende en voor het eerst zag op Schiphol een paar dagen eerder; we hadden namelijk dezelfde vlucht naar Rome geboekt. Onder het genot van een pasta caciao e pepe (een typisch Romeinse pasta met enkel kaas en zwarte peper) op het terras bespraken we waarom hij voor een leven in Nederland had gekozen en ik in Italië, en wat de verschillen dan waren. Doordat we beiden zo’n grote stap hebben gemaakt in ons eentje, was er veel herkenning en een onmiddellijke klik.
Hardop vroegen we ons af waar we elkaar ook alweer van kenden en ik schoot spontaan in de lach bij de herinnering
Op dinsdag wandelde ik naar Rione Monti, de eeuwenoude buurt achter het Colosseum. Ik had mijn laptop bij me en zat te typen op een terras toen een vriend even aanschoof voor een koffie. Hardop vroegen we ons af waar we elkaar ook alweer van kenden en ik schoot spontaan in de lach bij de herinnering. Het was afgelopen zomer toen hij met zijn Fiat500 de halve stoep blokkeerde, ik erlangs wilde en we aan de praat raakten. Het is het ongedwongen en ongeplande karakter van deze stad dat ervoor zorgt dat je op elke straathoek – letterlijk – nieuwe vrienden ontmoet.
Toen de luiken opengingen, wist ik niet wat ik zag. Het leek wel een filmset
Op woensdag vroeg de Romeinse Roemeen – zoals hij zichzelf noemt – in wiens Airbnb ik verblijf of ik nog even meewilde op een avondwandeling. Ik besloot mijn telefoon niet mee te nemen, die heb ik immers al genoeg in mijn handen elke dag. Echter, ik wist niet dat onze wandeling leidde naar het huis van een vriend van hem, een bekende dirigent, op 100 meter van Ponte Sisto in het hart van de stad. Voor ik het wist, stond ik met een wijn in mijn hand gedrukt op een gigantisch dakterras met het allermooiste uitzicht van Rome. De dirigent vroeg ons mee te komen en leidde ons naar een soort van hok boven op het dak dat volgestouwd was met spullen. Het deed vochtig en griezelig aan, zat vol spinnenwebben en de houten luiken van het raam werden dichtgehouden door een bezemsteel. Echter, toen de luiken opengingen, wist ik niet wat ik zag. Het leek wel een filmset. Dit was zonder twijfel het kamertje met het allermooiste uitzicht van heel Rome. En dat klinkt overdreven, maar de dirigent beredeneerde vlug dat dat zonder twijfel zo moest zijn. Immers, er waren geen anderen daken met zo’n klein kamertje op deze hoogte, en vanuit overzag je alles: de heuvel van Gianicolo, de koepel van het Vaticaan, de rivier de Tevere, de oude stad, en de daken van Trastevere. Dat ik mijn telefoon niet bij me had om dit spektakel vast te leggen, maakte het achteraf gezien alleen nog maar magischer. Haast alsof het niet echt gebeurd was.
Nieuwsgierig stapte ik de ruimte in gevuld met lucht die dik was van de sigarettenrook. Ik kon mijn ogen niet geloven. Waar was ik in hemelsnaam terecht gekomen?
Op donderdag begaf ik me ’s ochtends weer met mijn laptop naar piazza Farnese, met het voornemen wat werk te verzetten. Echter, de Romeinse Roemeen zag me al aankomen en wenkte dat ik bij hem aan tafel moest komen zitten. Hij wachtte op een vriendin, die even later arriveerde. Een schrijfster uit Zuid-Italië, met een klassieke schoonheid precies zoals je je een Italiaanse vrouw voorstelt. Terwijl we het over haar boeken hadden, verontschuldigde ze zich hevig dat ze er geen bij zich had om aan mij te geven. Onmiddellijk besloot ze dat de koffies daarom voor haar rekening waren. Die avond stond ik al op het punt om mijn pyjama aan te trekken toen ik wederom werd meegevraagd op een passeggiata, een wandelingetje na het avondeten. Wederom besloot ik mijn telefoon thuis te laten, want we zouden slechts een kwartiertje weggaan. Terwijl we door de eeuwenoude, smalle straatjes van de ghetto (de Joodse buurt van Rome) wandelden, dwaalden mijn gedachten af naar hoe de Joodse gemeenschap hier al sinds eeuwen leeft. Op de terugweg hield hij opeens halt en klopte hij opeens op een deur van een huisje dat verder helemaal geen ramen had. Een oudere man deed open en wenkte dat we binnen moesten komen. Nieuwsgierig stapte ik de ruimte in gevuld met lucht die dik was van de sigarettenrook. Ik kon mijn ogen niet geloven. Waar was ik in hemelsnaam terecht gekomen? Het leek een soort van kunstatelier met planken vol dikke, prachtige boeken van meer dan een eeuw oud, overal kokers met posters en een hele muur die volhing met handgeschreven, vergeelde briefjes. De man met zijn grijze haren, de rook en de boeken overal, ook dit leek een regelrechte filmscene. Na een korte introductie begon de man te praten, over kunstprojecten die hij had gedaan en de bijzondere mensen die hij allemaal kende en hij wist niet van ophouden. Dusdanig dat wij nog maar net op tijd thuis waren voor de avondklok. Wederom had ik mijn telefoon niet bij me om deze magie vast te leggen, waardoor ik alles nog bewuster in me op probeerde te nemen in een poging het me te herinneren.
Het was een prachtige dag en vlak van tevoren ontbeten we dan ook op een terrasje in de zon. Wat we niet konden weten was dat dit even later tot problemen zou leiden
Op vrijdag ging ik met twee vriendinnen naar Villa D’Este in Tivoli, een adembenemende villa met net zo’n prachtige tuinen. Het was een prachtige dag en vlak van tevoren ontbeten we dan ook op een terrasje in de zon. Wat we niet konden weten was dat dit even later tot problemen zou leiden. Voordat we naar binnen mochten, werd onze temperatuur namelijk opgemeten. En je raadt het al, nadat we met onze gezichten in de zon hadden gezeten, gaf deze met een rood knipperend alarm en luid gepiep aan dat ik met mijn 38 graden echt niet naar binnen mocht. Gelukkig waren onze klaarblijkelijke verhitte hoofden na een paar minuten genoeg afgekoeld en konden we gaan genieten van de adembenemende schoonheid van een 16-eeuwse villa.
“Ciao Anna!” Het enthousiasme van de barista waarmee ik werd begroet was hartverwarmend
Op zaterdag bezichtigde ik mijn nieuwe huis, wat ik stiekem best spannend vond. Het is natuurlijk ook fundamenteel in je leven: de plek waar je woont. Om het allemaal even te laten bezinken besloot ik in plaats van weer in de tram te springen, terug te lopen naar het oude centrum. Ik passeerde de pasticceria waar ik voor de kerst minstens twee keer in de week kwam en besloot hier een koffie te drinken. “Ciao Anna!” Het enthousiasme van de barista waarmee ik werd begroet was hartverwarmend. Toen ik hem vertelde dat het meer dan twee maanden geleden was dat ik er voor het laatst was, kon hij zijn oren niet geloven. Met de belofte heel snel weer langs te komen nu ik weer in de buurt kwam wonen, vervolgde ik mijn weg.
Tegen de tijd dat de huisgemaakte tiramisu met karamel op tafel kwam, waren we het roerend eens: DaDaDa was een succesformule
Op zondag was ik de hele dag op pad. Van een ontbijt met een cappuccino, een piadina en een taartje in goed gezelschap naar restaurantwaardige hamburgers eten op een verjaardag. En met restaurantwaardig bedoel ik dan ook ècht restaurantwaardig. Dada, de jarige vriendin had voor de gelegenheid haar woonkamer namelijk omgetoverd tot “ristorante Da DaDa”, oftewel: “restaurant bij Dada”. Een briljante naam, vond ik, en tegen de tijd dat de huisgemaakte tiramisu met karamel op tafel kwam, waren we het roerend eens: DaDaDa was een succesformule. Op weg naar huis voelde ik me dankbaar hoe deze vriendschap, met iemand die ik nog maar een paar maanden ken, al zo vertrouwd voelt. Want wanneer je zomaar naar het buitenland verhuist, zijn het echt de mensen die het verschil maken.
Inmiddels is er weer een gloednieuwe week aangebroken, die ongetwijfeld ook weer vol verrassingen zit. Ik kan niet wachten
En zo waren er nog veel meer spontante ontmoetingen, van een journalist die me tijdens mijn fotografierondje in de buurt meenam naar een geheim tunneltje met een prachtige muurschildering tot Alessandro (van mijn oude huis) die ik buiten op een terras tegenkwam en spontaan aanbood mij te helpen verhuizen met zijn auto. Inmiddels is er weer een gloednieuwe week aangebroken, die ongetwijfeld ook weer vol verrassingen zit. Ik kan niet wachten. Of zoals de Italianen zeggen: non vedo l’ora.