“Happiness is… having too many best friends”. Dit schreef ik zo’n drie jaar geleden op zes stoffen tasjes, voor elk van mijn vriendinnen eentje. Ik meende het vanuit de grond van mijn hart. En dat doe ik nog steeds, want mijn vriendinnen beschouw ik als één van de grootste rijkdommen van mijn leven. Toen ik ruim vijf jaar geleden voor de eerste keer naar Rome verhuisde, gaf ik een uitgebreid afscheidsdiner voor maar liefst veertig (!) vriendinnen, uit alle fases van mijn leven. En van al die meiden zijn er zes nog een beetje extra speciaal. Samen vormen we al jaren een hecht, niet uit elkaar te drijven clubje.
Wanneer mensen me vragen hoe het is om in het buitenland te wonen en of ik thuis niet heel erg mis is dat mijn antwoord: Nederland an sich – en haar typisch Nederlandse dingen – niet
Dus wanneer mensen me vragen hoe het is om in het buitenland te wonen en of ik thuis niet heel erg mis is dat mijn antwoord: Nederland an sich – en haar typisch Nederlandse dingen – niet. Sterker nog, als ik er ben zet ik mijn Italiaanse manier van leven zoveel mogelijk door. Maar ik mis de mensen wel. Mijn familie en vrienden en de vanzelfsprekendheid om even spontaan en onaangekondigd langs te wippen voor een kop koffie (want godzijdank is die oh-zo Nederlandse gewoonte om eerst de agenda erbij te moeten pakken om af te spreken al mijn vriendinnen volledig vreemd).
Gelukkig bestaat er zoiets als een smartphone en gaat er haast geen dag voorbij dat we geen foto krijgen van de kleine die natuurlijk met heel veel “aahs” en “oohs” worden ontvangen door zijn vijf ‘tantes’
Maar 1200 kilometer verderop wonen – overigens kan het nog veel verder want één van de zes woont alweer jaren in Vietnam – betekent dat je niet altijd overal bij kan zijn. Bij de bijzondere momenten in het leven. Zoals vandaag. Er is er namelijk eentje jarig, en aangezien we allemaal geboren zijn in het prachtige jaar 1991 betekent het dat we dit jaar alle zes de memorabele en speciale leeftijd van dertig jaar bereiken. Trenta. Een leeftijd die blijkbaar ook gepaard gaat met een nieuwe fase, want begin deze maand werd één van ons als allereerste mamma. Nog zo’n heel bijzonder moment waar ik natuurlijk niet bij was. Fysiek althans. Want gelukkig bestaat er zoiets als een smartphone en gaat er haast geen dag voorbij dat we geen foto krijgen van de kleine die natuurlijk met heel veel “aahs” en “oohs” wordt ontvangen door zijn vijf ‘tantes’. Inmiddels weten we ook dat een babyshower op afstand, waarbij er drie van ons met een live-verbinding bij waren, verrassend goed gaat. Dankzij de briljante positionering van de laptop en een vriendinnenband die elke afstand overbrugt leek het alsof we vanuit Rome, Ho Chi Minh en Rotterdam ècht aan die blauw-versierde tafel in Roermond zaten.
Nog bijzonderder is het om van hen te horen hoe vanzelfsprekend ze het vinden dat ik hier woon. De trots in hun ogen te zien als ze me Italiaans horen praten. Met z’n drieën het hele weekend in een één-meter-veertig bed te slapen en eindeloos wijn te drinken in een smal straatje in Trastevere
En komen mijn vriendinnen me dan opzoeken, is het een groot feest. Dat is het voordeel van een vriendschap op afstand: als je dan eindelijk weer bij elkaar bent, ben je gelijk voor een heel weekend bij elkaar. Samen ontbijten, lunchen, dineren en gaan slapen om de volgende dag alles nogmaals dunnetjes over te doen. Dit soort weekenden behoren standaard tot de allerleukste van het jaar. Het is heel bijzonder om je vriendinnen van thuis deelgenoot te maken van je nieuwe leven in het buitenland. Van mijn leven in mijn nieuwe thuis, Rome. Nog bijzonderder is het om van hen – de meiden die je al kennen sinds de kindertijd – te horen hoe vanzelfsprekend ze het vinden dat ik hier woon. De trots in hun ogen te zien als ze me Italiaans horen praten. Met z’n drieën het hele weekend in een één-meter-veertig bed te slapen en eindeloos wijn te drinken in een smal straatje in Trastevere. Op zulke momenten lijkt de tijd te hebben stilgestaan en zijn we weer even die bijdehante meisjes van vijftien jaar.
Met je eigen clubje meiden op grote afstand, word je in feite gedwongen nieuwe vriendinnen te vinden. En ik ben dankbaar te kunnen zeggen dat ik daarin altijd méér dan slaag
Tegelijkertijd brengt het in het buitenland wonen ook hele mooie dingen voort op vriendschapsgebied. Want met je eigen clubje meiden op grote afstand, word je in feite gedwongen nieuwe vriendinnen te vinden. En ik ben dankbaar te kunnen zeggen dat ik daarin altijd méér dan slaag. Meiden van over de hele wereld die me tegelijkertijd aan mijn vriendinnen van thuis doen herinneren. En dat hebben zij op hun beurt weer bij mij. Dus wanneer straks het moment aanbreekt dat corona ons leven niet meer zo beperkt, weet ik zeker dat ik zonder enige moeite weer een hele, hele, héle lange tafel gevuld krijg met allemaal jonge vrouwen. Vriendinnen uit elke fase van mijn leven, en deze keer – ruim vijf jaar later – ook uit de levensfases waarin het Italiaans de boventoon voert.