De eerste week na de vakantie zit er alweer op. En waar het begin van de week aanvoelde als een nieuw seizoen in Rome – er waaide letterlijk en figuurlijk een frisse wind door de stad – eindigde het met een weekend waarin de zon nog dusdanig haar best deed dat nergens uit bleek dat ze al maandenlang onophoudelijk schijnt. Zondag vertrok ik dan ook al vroeg naar het strand. Ergens had ik verwacht dat het er, nu de zomer gevoelsmatig voorbij is, redelijk rustig zou zijn. Niets was minder waar. Op het strand van Rome bevond ik me in een klassieke Italiaanse-hoogzomer-scene, waar ik nog maar net een plekje wist te bemachtigen tussen al die vrolijk gekleurde parasols en grote groepen familie en vrienden.
De grootste en allerbelangrijkste beslissing die genomen moet worden, is welke Italiaanse stad de eer krijgt het songfestival te organiseren. En in die strijd viel afgelopen week een nogal verrassend besluit…
Ondertussen is het in de stad wel degelijk te merken dat de vakantie erop zit, en het werkende leven weer is opgestart. Mijn ogen en oren waren afgelopen week in het bijzonder gericht op nieuws vanuit het Eurovisiekamp. Want waar de kijker waarschijnlijk pas ergens in mei warmloopt voor het grootste muziekfestival van Europa, is het achter de schermen haast een onmogelijke opgave om dit binnen een jaar op poten te zetten. De grootste en allerbelangrijkste beslissing die genomen moet worden, is welke Italiaanse stad de eer krijgt het songfestival te organiseren. Ik weet nog goed dat die beslissing in Nederland twee jaar geleden midden augustus al viel. Italië is dus iets later, maar de race is in volle gang. En in die strijd viel afgelopen week een nogal verrassend besluit…
Maar dan nu de vraag, welke steden zijn wel nog in de race?
Rome, niet alleen hoofdstad van Italië, maar ook bakermat van onze westerse beschaving, ligt eruit. En de belangrijkste reden waarom is nou niet bepaald iets waar men hier trots op is: de stad is te chaotisch bevonden – vooral wat betreft het transport en de logistiek – om de organisatie goed te laten verlopen. Natuurlijk vind ik dat heel jammer, want als er één stad is die alles en iedereen weet te fascineren, is het Rome wel. Een zooitje ongeregeld wellicht, maar wel het mooiste zootje ongeregeld op aarde. Alleen, wanneer er repetitieschema’s met een militaire precisie opgevolgd moeten worden om elk deelnemend land even veel tijd te geven en de wedstrijd eerlijk te houden, is die schoonheid alleen niet toereikend. Maar dan nu de vraag, welke steden zijn wel nog in de race? Dat zijn Turijn, Milaan, Bologna, Rimini en Pescara. Allemaal fantastische steden die zonder enige twijfel een fantastisch evenement kunnen neerzetten, maar het is geen Rome, en ik ben niet de enige gebleken die dat jammer vindt.
Net toen ik het er met Massimo over had dat ik de vader van Vittoria (de bassiste van Mäneskin, je weet wel, de winnaars van het Eurovisie Songfestival dit jaar), al een tijd niet had gezien, kwam hij binnenlopen. Zodra hij me zag, begon hij erover
Zo dronk ik afgelopen weekend mijn gebruikelijke cappuccino bij de koffiebar in de straat. Net toen ik het er met Massimo, de eigenaar, over had dat ik de vader van Vittoria (de bassiste van Mäneskin, je weet wel, de winnaars van het Eurovisie Songfestival dit jaar) en ook stamgast hier, al een tijd niet had gezien, kwam hij binnenlopen. Zodra hij me zag, begon hij erover: hoe zonde het is dat Rome uit de race ligt. Ik knikte instemmend, maar, zo drukte ik hem op het hart, in welke Italiaanse stad het songfestival ook gaat plaatsvinden volgend jaar, met de bandleden van Mäneskin die ongetwijfeld als oud-winnaars worden uitgenodigd, zal er sowieso een Romeinse vertegenwoordiging zijn. “En jij dan?”, reageerde hij meteen. Ik moest glimlachen, want natúúrlijk had ik hier ook al over nagedacht. “Nou, als het even kan, ben ik er volgend jaar ook weer bij hoor” was dan ook mijn antwoord. “Eh, zie je wel!”, schreeuwde Massimo vanachter de bar – hij weet me elke keer weer te verbazen met zijn unieke talent om zich in alle gesprekken in de bar tegelijkertijd te mengen – “uiteindelijk kunnen ze toch niet zonder ons Romeinen!”. Daar konden wij natuurlijk alleen maar breed grijnzend mee instemmen. En voor volgend weekend? Een blik op de superzonnige weersvoorspellingen doet vermoeden dat heel Rome weer richting strand zal gaan. Met de auto natuurlijk, en allemaal op hetzelfde tijdstip. Ach, Rome zou simpelweg Rome niet zijn zonder die chaos op de wegen.