Weekblog #104: Halloween, lang weekend en de G20 top in Rome

Vandaag, op de eerste dag van november, waait er een harde wind rondom het huis. De bladeren die in de afgelopen maand van de één op de andere dag van kleur leken te zijn verschoten, worden bruut van de bomen geblazen. Het is “Il Giorno Di Tutti I Santi”, oftewel Allerheiligen, een nationale feestdag, en alle Italianen zijn vrij. Ik ben aan deze blog begonnen zonder dat ik precies weet waar dit verhaal heengaat. Nu heb ik meestal geen strakke verhaallijn in mijn hoofd, maak ik nooit een schrijfschema en weet ik dat het verhaal vanzelf als een puzzel in elkaar valt zodra ik begin te schrijven, maar deze keer staar ik echt een hele tijd naar een wit vel met knipperende cursor. Ik laat daarom mijn gedachten even gaan over het afgelopen weekend, op zoek naar inspiratie. En die inspiratie vind ik spontaan.

De kinderen gaan met pompoenlampionnen over straat en roepen “Dolcetto o scherzetto!”, bij elke voordeur die wordt opengedaan. Het is de Italiaanse versie van “Trick or treat!”

Het was namelijk niet zomaar een weekend voor de Romeinen. Allereerst was het een lang weekend zoals gezegd, met deze vrije maandag die voelt als een cadeautje. Daarbij kwam natuurlijk dat het gisteravond Halloween was, een feest dat in Italië niet zo groot is als in Amerika, maar toch veel grootser wordt gevierd dan in Nederland. Waarschijnlijk ook dankzij het feit dat de feestvierders hier daags erna kunnen uitslapen. De kinderen gaan met pompoenlampionnen over straat en roepen “Dolcetto o scherzetto!”, bij elke voordeur die wordt opengedaan. Het is de Italiaanse versie van “Trick or treat!”. Overal worden Halloweenfeesten gegeven waar haast elke Italiaanse puber zich voor in een verkleedpakje hijst. Ik stond gisteravond dan ook met verschillende duivels, Dracula’s en cat-women in de tram. Terwijl ik vanochtend mijn cappuccino dronk in de bar, vertelde de eigenaar me dat zijn vijftienjarige dochter voor het eerst met vriendinnen op stap was geweest, en ze daarna bij elkaar waren blijven slapen. Zijn toon klonk vaderlijk bezorgd, maar hij voegde er gelijk aan toe dat Halloween nu eenmaal de uitgelegen gelegenheid is dat tieners in Italië hun eerste echte avond stappen beleven. Dat kon hij haar moeilijk onthouden. 

Er was één ding waar al deze goedgehumeurde mensen geen rekening mee hadden gehouden. Geen rekening mee hadden kunnen houden

Tegelijkertijd barstte de stad weer eens ouderwets uit haar voegen, met duizenden en duizenden buitenlandse toeristen die dit lange weekend in de herfstvakantie hadden uitgezocht voor een tripje Rome. Daarbij kwamen ook veel Italiaanse dagjesmensen naar de stad, aangetrokken door die stralend blauwe lucht. Maar nu was er één ding waar al deze goedgehumeurde mensen geen rekening mee hadden gehouden. Geen rekening mee hadden kunnen houden. Het was namelijk slechts een paar dagen eerder dat het groots werd aangekondigd: dit weekend zou de G20 top plaatsvinden in Rome. De twintig meest machtige mensen ter wereld zouden het hele weekend in Rome verblijven, met alle gevolgen van dien. Wat een timing…

Met helikopters die cirkelden boven het centrum, scherpschutters op de Romeinse daken, en colonnes van politieauto’s die met loeiende sirenes op elk moment en uit elke hoek tevoorschijn kwamen, leek het alsof je op de set van een James Bond-film was beland

Want dat een stad zó ontregeld kan worden, had niemand zien aankomen. Metro’s reden helemaal niet meer, grote delen van de stad werden continue afgezet, het Colosseum was dicht, de Trevifontein werd afgesloten en bussen werden via onmogelijk routes omgeleid. Er werd dan ook fors kritiek geuit. Ik hoorde vriendinnen klagen over hoe ze bijna anderhalf uur hadden stilgestaan in de auto omdat zonder enige aankondiging een kruispunt werd afgesloten en de prijs voor een kort taxiritje liep op tot honderdtwintig euro. Tegelijkertijd leek de Italiaanse politie de tijd van hun leven te hebben. Met helikopters die cirkelden boven het centrum, scherpschutters op de Romeinse daken, en colonnes van politieauto’s die met loeiende sirenes op elk moment en uit elke hoek tevoorschijn kwamen, leek het alsof je op de set van een James Bond-film was beland. In de meeste gevallen bleef het bij achter elkaar scheurende politieauto’s en vroeg je je hardop af waar deze dramatische scene voor nodig was. Overigens vormde het contrast tussen de zwaarbewapende agenten en de vele kleuters verkleed als politieagentje inclusief stopbordje en fluitje een behoorlijk komisch geheel. 

Nadat de regeringsleiders geheel volgens de traditie een muntje over hun schouders in de Trevifontein hadden gegooid kon Angela Merkel het niet laten zich nog even om te draaien en voorover gebukt als een klein kind haar hand in de fontein te steken

Maar hoe serieus de politieke aangelegenheid ook was, er werd ook nog tijd vrij gemaakt voor een dosis “vacanze romane” voor de wereldleiders. En zo bleek maar weer eens: la dolce vita laat niemand onberoerd. Nadat de regeringsleiders geheel volgens de traditie een muntje over hun schouders in de Trevifontein hadden gegooid – net zoals elke toerist in Rome – kon Angela Merkel het niet laten zich nog even om te draaien en voorover gebukt als een klein kind haar hand in de fontein te steken. Dit moment is vastgelegd op een nu al iconische foto die in de Italiaanse media het onderschrift kreeg dat zelfs de machtigste vrouw ter wereld de verleidingen van de Eeuwige Stad niet kan weerstaan. 

Hoe bijzonder het weekend ook was, het verliep eigenlijk precies zoals altijd

En zo is Rome ook deze week weer een onuitputtelijke bron van inspiratie gebleken. Met macho politieagenten, luidruchtige tieners, duizenden toeristen en een verpletterende schoonheid die iedereen weet te verleiden, wie of wat je ook bent. En terwijl ik deze blog afsluit, bedenk ik met een grote glimlach dat hoe bijzonder het weekend ook was, het eigenlijk precies verliep zoals altijd. Geheel op zijn Romeins. Imponerend, chaotisch en verleidelijk.