Afgelopen donderdag was het zes januari, een dag die wij kennen als Drie Koningen. Voor Italiaanse kinderen is dit een heuglijke dag aangezien La Befana langskomt, de lieve heks die in de donkere en koude januarinacht op haar bezemsteel de huizen van alle Italiaanse kinderen aandoet en hun sokken – die zijn opgehangen bij de open haard of aan de verwarming – vult met snoepgoed. Althans, als je lief bent geweest, anders krijg je zwarte kolen. Een soort van combinatie tussen de traditie van Sinterklaas en de Kerstman inderdaad (lees mijn blog #7 “De Drie Koningen versus La Befana” van 6 januari 2020 om te ontdekken wat de oorsprong is van dit typisch Italiaanse volksgebruik).
Gelukkig was er vorige week maandag een vooruitzicht dat het opstarten in het nieuwe jaar in één klap heel wat gemakkelijker maakte
Echter, dit jaar was het niet enkel een feestje voor de kinderen, voor wie de kerstvakantie sowieso tot de maandag na zes januari duurt. Dat geluk hebben de meeste werkende volwassenen in Italië namelijk niet. Veel kantoren gingen op maandagochtend drie januari namelijk alweer van start. Oh, die allereerste maandag van het jaar. Na twee weken lang geen flauw benul te hebben van welke dag het is, een eindeloze zoete inval van vrienden en familie, en het negeren van elk gezond voedingspatroon en bedtijd, is dat een reality check die altijd te vroeg komt, hoeveel je ook van je werk houdt. Voor de Italianen is dat niet anders. Maar gelukkig was er vorige week maandag een vooruitzicht dat het opstarten in het nieuwe jaar in één klap heel wat gemakkelijker maakte.
Zo werd die gevreesde eerste werkweek van januari voor bijna het gros van Italië een driedaagse werkweek met een vierdaags weekend erachteraan
Zes januari is namelijk traditiegetrouw een vrije dag in Italië, en dit jaar leende die dag zich uitermate geschikt voor nog zo’n typisch Italiaanse traditie die bij jong en oud maar wat geliefd is: fare il ponte, letterlijk vertaald: het maken van een brug. Dit betekent simpelweg dat men een extra dag vrij neemt – en vaak zelfs krijgt van de baas – direct voor of na een feestdag om zo “een brug te maken naar het weekend”. Drie Koningen viel dit jaar op een donderdag en zo werd die gevreesde eerste werkweek van januari voor bijna het gros van Italië een driedaagse werkweek met een vierdaags weekend erachteraan. Een gelegenheid die men maar al te gretig heeft aangegrepen om lekker te gaan skiën, of de stad nog even een paar dagen te ontvluchten. Vier dagen vrij na drie dagen werken, dat lijkt mij alleen maar eerlijk in die allereerste dagen van de zogenaamd meest depressieve maand van het jaar.
Geheel volgens Italiaanse traditie gebruik ik mijn eigen ponte ook om er nog even tussenuit te gaan. Een paar dagen Parijs gaat het worden
En ik? Ik ben nog in Nederland en krijg een paar keer per week vanuit Italië de vraag wanneer ik weer terug naar Rome kom. Dat is hoogstwaarschijnlijk pas in de tweede helft van januari – niet op een kantoor verwacht worden geeft zo haar vrijheden – en tegen de Italianen grap ik dat ik zelf ook nog even een brug aan het maken ben. Een brug van de feestdagen tot het eind van de maand weliswaar, wanneer de dagen alweer langer worden en de ergste kou uit de lucht is. En geheel volgens Italiaanse traditie gebruik ik mijn eigen ponte ook om er nog even tussenuit te gaan. Een paar dagen Parijs gaat het worden, samen met twee vriendinnen. Want als je eenmaal op een leeftijd bent dat La Befana je huis niet meer aandoet om je sokken te vullen, moet je jezelf maar trakteren op wat zoetigheid, toch? En laat die petit fourtjes en macarons van zo’n prachtige pâtisserie in hartje Parijs nou net zijn waar we zin in hadden… Want nu meer dan ooit geldt: vergeet er zelf niet wat moois van te maken.