Ik heb het altijd geroepen: Parijs is mijn favoriete stad buiten Italië. Nog maar net terug van een weekend in de Franse hoofdstad, besef ik dat dit alweer de vijfde keer was dat ik er was. Drie heerlijke winterse dagen in Parijs waarin de zon ons geen moment heeft verlaten. Inmiddels heb ik de stad in alle vier de seizoenen beleefd, en kan ik maar één ding concluderen: elk seizoen is er even prachtig.
“Als je terug bent, willen we een gedetailleerd verhaal over Parijs èn je mening. Beter Rome of Parijs?”
Op Instagram deelde ik wat sfeerimpressies. Dat leidde al snel tot een reactie van een Italiaan op een van mijn foto’s: “Als je terug bent, willen we een gedetailleerd verhaal over Parijs èn je mening. Beter Rome of Parijs?” Dat is een vraag die ik onmogelijk kan beantwoorden en precies om die reden zeg ik er altijd bij dat Parijs mijn favoriete stad is zolang we de Italiaanse steden maar buiten beschouwing laten. Nu is de rivaliteit tussen de twee landen – een strijd die tussen de twee hoofdsteden nog sterker wordt gevoeld – alom bekend, en ze blinken dan ook uit in veel dezelfde zaken. De beste modehuizen ter wereld, de keuken, wijn, muziek, architectuur, romantiek en kunst. Het is een eeuwige strijd die objectief nooit tot een winnaar zal leiden omdat het volledig neerkomt op je persoonlijke voorkeur. Ga je voor een merlot of een barolo? Hou je van het klassieke, tijdloze design van Dior of het meer uitgesproken en trendy Gucci? Lunch je liever met een croque-monsieur of een pizza? En gaat je hart sneller kloppen van de Notre Dame of de Sint-Pieter?
Wellicht de meest bekende Fransman allertijden, Napoleon Bonaparte, heette in werkelijkheid Buonaparte
Ondanks de vermeende rivaliteit hebben de twee buurlanden die een grens delen van maar liefst 515 kilometer heel veel invloed op elkaar gehad. Met zoveel gedeelde geschiedenis en overeenkomsten in de cultuur, is het misschien helemaal niet zo gek dat ik me zo thuis voel in Parijs. Tegenwoordig wonen er maar liefst 340 duizend Italianen in Frankrijk en hebben niet minder dan vijf miljoen Fransen (van de in totaal 67,3 miljoen) Italiaanse roots die vaak al een paar generaties terug te leiden zijn. Begin 20e eeuw vond er een migratiegolf van Italië naar Frankrijk plaats. In 1911 was maar liefst 36% van alle immigranten in Frankrijk Italiaans. Wellicht de meest bekende Fransman allertijden, Napoleon Bonaparte, heette in werkelijkheid Buonaparte. De oorsprong van Het Huis van Bonaparte, de voormalige keizerlijke Europese dynastie die werd opgericht door Napoleon zelf, is dan ook terug te leiden naar San Miniato dat in de huidige Italiaanse regio Toscane ligt. Ook heeft Frankrijk twee Italiaanse koninginnen gekend, Caterina de Medici en Maria de Medici. Veel van de meest bekende bezienswaardigheden in Parijs zijn hevig beïnvloed door de Italiaanse architectuur en de al bestaande Romeinse gebouwen zoals de Arc de Triomphe, het Panthéon (niet te verwarren met het Pantheon in Rome), het Palais du Luxembourg, de Jardin du Luxembourg en natuurlijk het Paleis van Versailles.
Ik merk dat het juist die dingen zijn waarin Parijs zo anders is dan Rome die ervoor zorgen dat ik zo van de stad hou
Maar toch. Ik merk dat het juist die dingen zijn waarin Parijs zo anders is dan Rome die ervoor zorgen dat ik zo van de stad hou. Ik hou van Parijs om haar kleine ronde tafeltjes met zo’n prachtige gouden rand, om de bevolking die een smeltkroes is van culturen, om de taal die zoveel stille letters kent, om haar behoedzaamheid die niet mag worden verward met afstandelijkheid, om haar statige en kaarsrechte avenues, om haar nonchalance, om hoe schoon de gebouwen zijn, om haar Franse balkonnetjes, om hoe de Parijzenaren net zo enthousiast zijn als Nederlanders bij het zien van een stralend blauwe lucht, om haar veelvuldige gebruik van de meest verrukkelijke boter, om haar terrasverwarmers en dekentjes, om haar knapperige croissants, om haar barretjes waar het zo donker is dat je nauwelijks iets ziet, om het feminisme van de Franse vrouwen, en om de manier waarop de Parijzenaren op hun fiets door het drukke verkeer heen slingeren.
Was dan alles perfect in de Franse hoofdstad?
In het gezelschap van twee van mijn beste vriendinnen die ik al bijna twintig jaar ken, was het weekend eigenlijk perfect. Toen mijn goede maatje Lucas, een geboren en getogen Parijzenaar, zich bij ons aansloot en het geweldig goed kon vinden met de meiden was mijn tripje helemaal compleet. Na het lezen van dit verhaal zou je dus haast denken dat Parijs mijn enige antwoord is op vraag: Rome of Parijs? Was dan alles perfect in de Franse hoofdstad?
Dat is alles dat mijn nu weer gerustgestelde Italiaanse lezers moeten weten om in grote tevredenheid vast te kunnen stellen dat die eeuwige strijd maar weer eens is beslecht in het voordeel van Rome
Niet helemaal. Op culinair gebied was dit weekend lang niet altijd een hoogstandje. Sommige dingen moeten de Parijzenaren gewoon aan de Italianen overlaten. Ik dronk er drie cappuccino’s en bestelde zaterdagavond een pasta carbonara in een restaurant dat zichzelf als authentiek Italiaans profileerde. Slechts één van de drie cappuccino’s kwam enigszins in de buurt van hoe een cappuccino moet zijn, en de pasta carbonara kwam, met de overdrijvingskunst van de Italianen, met geen lichtjaren in de buurt van wat het zou moeten zijn. Voor de cappuccino’s betaalde ik gemiddeld zes euro, en voor de pasta carbonara twintig. Ik geloof dat dat alles is dat mijn nu weer gerustgestelde Italiaanse lezers moeten weten om in grote tevredenheid vast te kunnen stellen dat die eeuwige strijd maar weer eens is beslecht in het voordeel van Rome, waar een cappuccino voor zes euro als gewoonweg crimineel wordt beschouwd. En ik? Ik doe geen verdere uitspraken maar roep tegen de Italianen “non c’è paragone!”, het valt niet met elkaar te vergelijken. En terwijl ik me nu alweer verheug straks thuis te komen van Rome, neem ik me ook voor om zo vaak als ik kan een weekendje naar Parijs te ontsnappen.