Zo tegen het eind van februari, als we met z’n allen al heel lang klaar zijn met die grijze, grauwe winter, wordt er reikhalzend uitgekeken naar het moment dat de lente weer haar intrede doet. Geen vijftig-tinten-grijze lucht meer, maar stralend blauw. De oranje gloed van de eerste dagen vol zon en de bloemen die uit het niets lijken te gaan bloeien. Gele narcissen, rode tulpen en paarse viooltjes. De wereld krijgt letterlijk weer kleur, en ondanks het feit dat het niet snel genoeg kan gebeuren, is het nogal een overgang. In Italië is dat niet anders, ook al laten die mooie lentedagen zich daar al wat eerder zien. Er bestaan dan ook honderden rituelen en tradities om de winter symbolisch af te sluiten. Eén ritueel in het bijzonder is mij heel dierbaar. Een eeuwenoud feest dat gedragen wordt door muziek in een wervelwind van bonte kleuren. Ik heb het natuurlijk over carnaval.
Ik beleefde het Venetiaanse carnaval zelf in 2016 en weet dat het in het echt nog veel mooier is als op de foto’s. Eigenlijk moet je er een keer naartoe om het met eigen ogen te aanschouwen
En wat ik tot voor heel kort niet voor mogelijk had gehouden, is nu toch waarheid geworden: carnaval gaat door! En niet alleen in Nederland. De beelden van Venetië waar men in de mooiste kostuums de straten en pleinen is opgegaan afgelopen week, hebben me inmiddels bereikt. In vol ornaat en vol trots laat men zich fotograferen. Ik beleefde het Venetiaanse carnaval zelf in 2016 en weet dat het in het echt nog veel mooier is als op de foto’s. Eigenlijk moet je er een keer naartoe om het met eigen ogen te aanschouwen. Een paar honderd kilometer zuidelijker, in het kustplaatsje Viareggio in Toscane, trekt de wereldberoemde optocht deze week door de straten. Ook hier geldt dat je dit eigenlijk echt een keer moet zien. De praalwagens zijn gewoonweg adembenemend. Levensechte tijgers in reusachtig formaat en de hoofden van politieke wereldleiders die ronddraaien op een stokje; het is bijna niet voor te stellen dat de kunstwerken van papier-maché zijn gemaakt. En een tip: voor iedereen die geen kaartjes heeft weten te bemachtigen, zendt de Italiaanse zender Rai3 op dinsdag 1 maart de optocht uit, die ook via het internet te volgen zal zijn.
Het is inmiddels al drie jaar geleden dat ik voor het laatst carnaval gevierd heb, en dat betekent dat mijn eigen kostuums ook al drie jaar weggestopt zitten in een kist
Maar dit jaar geen Italiaans carnaval voor mij. Al bij de allereerste geruchten dat carnaval hier in het zuiden van Nederland wellicht toch doorgang kon vinden, begonnen vrienden een lobby om me over te halen het te gaan vieren hier. In de stad waar ik het al zo vaak heb gevierd. Waar ik nagenoeg elk caféetje wel vanbinnen heb gezien met vastelaovend. Waar ik elk liedje mee kan zingen. De stad die na een grijze, grauwe winter in lockdown wel een kleurtje kan gebruiken. Het is inmiddels al drie jaar geleden dat ik voor het laatst carnaval gevierd heb, en dat betekent dat mijn eigen kostuums ook al drie jaar weggestopt zitten in een kist. Ik ben er, alweer vergeten wat er allemaal in die kist zit, alvast even ingedoken afgelopen week. Ik zag bonte leggings, panterprintjes, metallic rokjes, een felrood jasje, en nog veel meer. Te veel om in een paar dagen allemaal aan te kunnen trekken, maar één ding is zeker: als het aan mij ligt gaat de stad dat kleurtje krijgen, en wel over een paar dagen al.
Ik geloof niet dat de wereld in de meest recente geschiedenis ooit meer behoefte heeft gehad aan kleur
Ik geloof niet dat de wereld in de meest recente geschiedenis ooit meer behoefte heeft gehad aan kleur. Héél veel kleuren, in alle tinten. Aangebracht op gezichten en in de straten. Verwerkt in de mooiste kostuums, en in de donkerste bruincafés. Maar vooral in de harten en hoofden van mensen waar het eindelijk ook weer lente wordt. Van Nederland tot in Italië, en ver daarbuiten. En dat is nou precies het grootste geschenk dat verborgen ligt in die paar bonte dagen zo aan het einde van de winter.