Mijn eerste volledige week in Rome zit er alweer op. Het is altijd zo fijn om mijn vrienden en vriendinnen hier weer te zien. Van een espresso martini drinken in de bar van het chique hotel The Hoxton zaterdagavond tot een vriendin vergezellen naar de speeltuin met haar drie kleine meisjes, en van een lunch bij mijn goede vriend Antonio in zijn prachtige huis tot een aperitivo met een vriendin die ik pas één keer eerder had gezien. En ben ik dan thuis, hangen mijn vriendinnen uit Nederland regelmatig aan de lijn en zetten we onze gesprekken onverstoord en zonder onderbreking voort, er nauwelijks acht op slaand dat er nu weer een afstand van 1500 kilometer tussen ons in zit.
Toen ik besloot om naar Italië te verhuizen, was dat niet omdat ik ergens voor op de vlucht sloeg, of koste wat kost weg wilde uit Nederland
En zo zal het ook altijd gaan, bedenk ik me. Toen ik besloot om naar Italië te verhuizen, was dat niet omdat ik ergens voor op de vlucht sloeg, of koste wat kost weg wilde uit Nederland. Natuurlijk, op dat moment vond ik het idee van wonen in Italië een stuk aantrekkelijker dan wonen in Nederland, maar het ontbrak me in feite aan niets, en ik was ook niet op een zielsmissie om mezelf weer te vinden. Eigenlijk was het heel simpel: ik gaf gehoor aan een hele sterke aandrang weer in Rome te gaan wonen, de stad waar ik drie jaar eerder al de tijd van mijn leven had gehad.
Ik heb het vanaf het begin allebei gewild. Een druk sociaal leven op beide plekken. Met vriendinnen over van alles en nog wat kunnen kletsen in het Nederlands én het Italiaans
En ondanks dat naar het buitenland verhuizen automatisch betekent dat je dingen moet opgeven – je kunt simpelweg niet bij elke verjaardag zijn, of spontaan bij je ouders langsgaan – heb ik het vanaf het begin allebei gewild. Een druk sociaal leven op beide plekken. Met vriendinnen over van alles en nog wat kunnen kletsen in het Nederlands én het Italiaans, en die switch moeiteloos kunnen maken. Op het vliegtuig springen om mijn vader te verrassen voor zijn verjaardag, en mijn beste vriendin op haar babyshower. En nog belangrijker: ik heb altijd geloofd dat het kon.
Durf ik dan gewoon niet te kiezen?
Maar dat wil niet zeggen dat het niet ook verwarrend kan zijn zo nu en dan. Want natuurlijk, als je het net ergens ongelofelijk naar je zin hebt gehad, voelt het dubbel om weer weg te gaan. Al drie jaar op rij voel ik een vleugje spijt om in december, één van de allerleukste periodes waarin Rome wel het decor lijkt van een mierzoete kerstfilm, weg te gaan. En heb ik dan met vrienden de tijd van mijn leven gehad in Nederland, vraag ik me ook wel eens af waarom ik dat niet gewoon fulltime om me heen wil. Durf ik dan gewoon niet te kiezen?
Het is een vraag waarmee ik mij de afgelopen week onder andere bezighield
Het is een vraag waarmee ik mij de afgelopen week onder andere bezighield. Ik volgde een onlinecursus die er helemaal overgaat om te ontdekken hoe jouw ideale leven eruitziet. Wat maakt jou gelukkig, waarom wil jij dat wat je wilt, en hoe kun je dat bereiken? Welke doelen moet je stellen om jouw droomleven te gaan leiden? En hoe leer je daarbij nog beter te vertrouwen op je intuïtie? Met behulp van allerlei oefeningen, duik je hier steeds een laagje dieper in. Eén van deze oefeningen was om je eigen basisbehoeftes te peilen. Je basisbehoeftes zijn namelijk heel bepalend voor de keuzes die je maakt in het leven. Twee van deze behoeftes zijn zekerheid en afwisseling. En ook al zijn het tegenpolen van elkaar, we hebben in een bepaalde mate allemaal behoefte aan zowel zekerheid als afwisseling. Je moet het dan ook zien als een schaal waarop je je op een bepaald punt begeeft. Ik hoefde er niet lang over na te denken waar ik persoonlijk meer naartoe neig.
Zolang ik mijn hart volg, zal ik altijd uitkomen op een plek waar de tafel gedekt is voor wel vijfentwintig man, er muziek klinkt en er gedanst wordt en mensen het leven vieren
Want als ik dan echt heel eerlijk luister naar wat mijn gevoel mij ingeeft, realiseer ik me dat ik het perfect zou vinden om elke maand ook een week in Nederland te zijn. Dat heb ik altijd al wel zo gevoeld, maar ik kon het nog wel eens afdoen alsof ik niet helemaal voor mijn Italiaanse leven durfde te gaan. Maar inmiddels weet ik dat ik gewoonweg veel behoefte heb aan afwisseling. Aan sociale prikkels en drukte, omdat ik daar ongelofelijk veel energie van krijg. Aan een agenda vol feestjes, koffieafspraken, verjaardagen en evenementen. Want zolang ik mijn hart volg, zal ik altijd uitkomen op een plek waar de tafel gedekt is voor wel vijfentwintig man, er muziek klinkt en er gedanst wordt en mensen het leven vieren. Of dat nu in Italië is, of in Nederland.