Je hebt van die weken, vooral in het voorjaar, waarin je je vergist in de dagen. Zo’n weken waarin dinsdag voelt als maandag, en maandag als zondag. Dat komt natuurlijk door de feestdagen die erin vallen. Zo’n week is het nu in Italië precies. We beginnen én eindigen de week met een nationale feestdag. Net als vorige week, toen het hele land ook al de maandag vrij was vanwege Pasquetta – Paasmaandag – is ook deze maandag iedereen vrij. Het is namelijk 25 april, de Italiaanse Bevrijdingsdag. Of zoals het hier heet: La Festa della Liberazione, waarop wordt gevierd dat de Italiaanse verzetsbeweging Nazi-Duitsland en de fascistische regering wist te verslaan in de laatste week van april in 1945. Eindelijk waren de Italianen weer vrij na 23 jaar van fascistisch dictatorschap en vijf lange jaren van oorlog.
Het dankzij de immens populaire Spaanse Netflix serie La Casa De Papel bekend geworden nummer “Oh Bella Ciao” is het lied dat onlosmakelijk met deze dag verbonden is
Het dankzij de immens populaire Spaanse Netflix serie La Casa De Papel bekend geworden nummer “Oh Bella Ciao” is het lied dat onlosmakelijk met deze dag verbonden is. Oorspronkelijk geschreven in de 19e eeuw als protestlied van de arbeiders op de velden in Noord-Italië, werd de tekst in 1940 aangepast. In de versie die toen ontstond – en nu wereldwijd bekend is – bezingt een partizaan het vaarwel aan zijn geliefde omdat hij zich bij de Partizanen voegt in de strijd tegen het fascistische regime.
Er is een andere plek in Italië waar ik acte de presence moet gaan geven: Turijn roept!
Maar zoals ik al zei, eindigen we de week in Italië ook met een feestdag. Zondag is het namelijk 1 mei, de dag van de arbeid. Geen extra vrije dag dit jaar helaas, maar dat doet niks af aan het feest. In Rome wordt het traditiegetrouw met een groot muziekfestival gevierd waar een hele rits bekende Italiaanse artiesten komt optreden. Nadat het twee jaar niet door is kunnen gaan om de bij ons allen bekende reden, zal het spektakel dit jaar weer losbarsten. Nu hou ik wel van een feestje en zou ik ongetwijfeld wat vriendinnen opgetrommeld hebben het dit jaar bij te wonen, ware het niet dat 1 mei dit jaar ook een bijzondere dag is voor mij. Er is namelijk een andere plek in Italië waar ik acte de presence moet gaan geven: Turijn roept!
Oh Bella Ciao! Dat zullen precies mijn woorden zijn als de hogesnelheidstrein zondag even na drieën ‘s middags het grote station van Turijn binnenrolt…
Met het aanbreken van mei, breekt namelijk ook de periode aan van het Eurovisie Songfestival, dat dit jaar in Italië gaat plaatsvinden dankzij de winst van Mäneskin in Rotterdam. Het Noord-Italiaanse Turijn is de stad aan wie de eer ten deel is gevallen om het grootste muziekspektakel ter wereld te hosten. Honderden mensen zijn al maanden keihard achter de schermen aan het werken, en vanaf zondag zal ook ik weer mijn steentje bijdragen. En ik heb er zin in. Zin om al die veertig landen weer bij elkaar te zien. Zin om te horen hoe de liedjes gerepeteerd worden in de kleedkamers en zin om te zien welke fantastische acts er op de bühne worden gebracht. Zin om weer heel veel nieuwe mensen te ontmoeten en twee weken lang rond te lopen in de arena die voor even het hart van Europa vormt. Maar los van al het songfestivalgeweld, kijk ik er ook ontzettend naar uit om twee weken in Turijn te spenderen. Want dat deze stad uitermate bella is, heb ik al mogen ervaren toen ik er begin februari een aantal dagen doorbracht ter voorbereiding op het songfestival. Oh Bella Ciao! Dat zullen precies mijn woorden zijn als de hogesnelheidstrein zondag even na drieën ‘s middags het grote station van Turijn binnenrolt…