En zo zit de eerste vakantie van de zomer er alweer op. Gisteravond – of liever gezegd vannacht – kwam ik thuis na een heerlijke getaway van vier dagen met mijn vijf beste vriendinnen. Pula, gelegen in de meest zuidelijke punt van het schiereiland Istrië in het noorden van Kroatië, was onze bestemming. Al jaren komen er bij mij warme gevoelens naar boven als een associatie met “thuis” wanneer ik de naam Istrië hoor. Dat is niet omdat ik er al twee keer eerder – weliswaar lang geleden – was geweest, maar omdat het toeval wil dat ik in mijn eerste jaar in Rome op Piazza Istria woonde.
Met slechts drie van de zes vriendinnen die bij elkaar in de stad wonen en twee in het buitenland, zijn deze dagen extra speciaal
Istrië dus. Het decor van een vriendinnenweekend van zes meiden die elkaar tegenwoordig véél te weinig zien. Met slechts drie van de zes vriendinnen die bij elkaar in de stad wonen en twee in het buitenland, zijn deze dagen extra speciaal. Er viel zoveel bij te kletsen, en ook wel ‘verloren’ tijd in te halen. Door de pandemie was dit reisje namelijk al twee jaar uitgesteld. Inmiddels zijn er twee kindjes bijgekomen en is de derde op komst. En toch was het als vanouds.
Vriendin H. , met haar nuchtere no-nonsense karakter, is de reden waarom elke vriendinnenvakantie samen als een geoliede machine loopt, of er nou een ketting van de fiets ging of de financiën beheerd moesten worden
Vriendin S. – de definitie van een ochtendmens in eigen persoon – die elke dag al om half zeven fris uit bed sprong en rond begon te scharrelen waardoor de rest standaard wakker werd van de geur van koffie en gezellig geklets. Vriendin M. die je met haar gekke stemmetjes en druktemakerij op ieder moment van de dag in de lach deed schieten. Vriendin A.C. die, net als vroeger, enkel een paar statement oorbellen en rode lippenstift nodig had om zichzelf van super casual tot een prima donna te transformeren. Vriendin H. die met haar nuchtere no-nonsense karakter de reden is waarom elke vriendinnenvakantie samen als een geoliede machine loopt, of er nou een ketting van de fiets ging of de financiën beheerd moesten worden. En vriendin T. die met haar zachte, zorgzame karakter de reden is dat lief en leed in de meest kwetsbare vorm wordt gedeeld.
Onze vriendinnengroep is het meest ondenkbare groepje om beste vriendinnen met elkaar te zijn. Een bij elkaar geraapt zooitje, die op het eerste gezicht helemaal niks met elkaar gemeen lijken te hebben
We hebben het al zo vaak gehoord van de mensen om ons heen: onze vriendinnengroep is het meest ondenkbare groepje om beste vriendinnen met elkaar te zijn. Een bij elkaar geraapt zooitje, die op het eerste gezicht helemaal niks met elkaar gemeen lijken te hebben. En toch werkt het. Samen doen we dingen die we individueel misschien niet zouden doen. We hingen de backpack op onze rug, huurden mountainbikes en crosten, niet onregelmatig met veel geklaag over pijnlijke billen, naar de meest prachtige stranden. We spraken vreemden aan om ons uitgebreid te laten fotograferen, soms onder protest van een deel van de groep maar altijd blij dat we het toch maar gevraagd hadden want “het is toch een blijvende herinnering voor later”. We probeerden elkaars ontbijtjes en zo ontdekten sommigen (waaronder ondergetekende) dat healthy haveryoghurt helemaal niet zo vies is. En misschien wel het allerbelangrijkst: hoe verschillend onze levens op dit moment ook mogen zijn, iedereen luisterden naar elkaars verhalen. Of het nou ging om het slaapritme van de baby’s of nieuwe buitenlandse avonturen en de wens voor meer vrijheid. Ik besef me maar al te goed hoe bijzonder het is wat wij delen. Een groepje soul sisters die ervoor zorgen dat je het gevoel hebt alles aan te kunnen, en dat je niks in dit leven ooit echt alleen hoeft te doen. Het is een vriendschap die ik iedereen gun.
Voortaan zal de naam Istrië nog meer associaties van thuis oproepen
Dus voortaan zal de naam Istrië nog meer associaties van thuis oproepen. Niet omdat het plein in Rome waar ik woonde toevallig zo heette, maar omdat de vijf meiden met wie ik er was voor altijd voelen als thuiskomen. Waar we ook ter wereld met elkaar zijn.