Afgelopen weekend vroeg een journalist of ik ‘mijn verhaal’ op papier kon zetten. Waarom woon ik in het buitenland, wat doe ik daar, en hoe ben ik op dit punt terecht gekomen? Ik dacht “dat typ ik wel even”, maar dat bleek nog niet zo gemakkelijk. Want doe het maar eens: de afgelopen vier jaar van je leven samenvatten. Uiteindelijk is het een kort verhaaltje geworden. Toen ik het af had, bedacht ik me dat dit de blog van deze week zou zijn. Want eerlijk is eerlijk, tijd vrijmaken om te bloggen is de laatste maand weer heel lastig gebleken. Bovendien, ik heb in het afgelopen jaar weer heel veel nieuwe mensen ontmoet die mijn verhaal eigenlijk nog helemaal niet kennen. Dus waarom het niet nog één keer – in beknopte versie – delen?
Deze afgelopen vier jaar zijn allesbehalve saai geweest…
Ik woon inmiddels een paar jaar in Italië. Via Napels (2 maanden), en Rome (3 jaar) ben ik, nu alweer ruim een half jaar geleden, in Milaan beland. Deze afgelopen vier jaar zijn allesbehalve saai geweest… Van mijn hart volgen tot lockdowns, en van 2 Eurovisie Songfestivals meemaken, tot het leidinggeven aan een Italiaans team, en concerten presenteren in het Italiaans.
Rome voelde dichterbij thuis dan Amsterdam ooit had gevoeld
In 2015 vertrok ik naar Rome voor een uitwisselingsjaar. Ik sprak destijds geen woord Italiaans en kende er helemaal niemand. Maar toch: de lichte cultuurshock die ik voelde toen ik op mijn 18e van Limburg naar Amsterdam verhuisde, voelde ik nu totaal niet. Rome voelde dichterbij thuis (hoe mensen met elkaar omgaan, het tempo van het leven, het indirecte) dan Amsterdam ooit had gevoeld. Na dat uitwisselingsjaar keerde ik terug naar Nederland, maar Italië liet me nooit meer los.
Het was het najaar van 2019, slechts enkele maanden voordat de pandemie uitbrak…
Na drie jaar werken en carrière maken in Nederland bij een grote bank nam ik een drastisch besluit. Ik zegde alles op en ging mijn hart achterna: eerst naar Napels voor een taalcursus van twee maanden, en daarna voor ‘vast’ naar Rome. Zonder enig plan: geen baan en geen huis, maar slechts een gehuurde kamer in huis bij ene Alessandro voor de eerste zes weken en een blog die ik begon waarop ik elke week over mijn avonturen schreef. Dat was in het najaar van 2019, slechts enkele maanden voordat de pandemie uitbrak…
Terwijl Laura Pausini en Mika de puntentelling repeteerden, zaten wij als stand-ins van de artiesten in de greenroom voor het podium uitzinnig te zijn elke keer dat we die Douze Points zogenaamd in de wacht sleepten
Er volgden onstuimige jaren, waarin ik door lockdowns meermaals voor langere tijd óf niet terug kon naar Nederland, óf niet terug kon naar Italië. Ik ging aan de slag op het Eurovisie Songfestival in Rotterdam waar ik twee weken lang intensief doorbracht met Mäneskin, de Italiaanse band die won. Na hun winst was het in 2022 de beurt aan Turijn het songfestival te organiseren. Ook hier bevond ik me in het hart van deze gekte: deze keer als backstage en show-assistente. Terwijl Laura Pausini en Mika de puntentelling repeteerden, zaten wij als stand-ins van de artiesten in de greenroom voor het podium uitzinnig te zijn elke keer dat we die Douze Points zogenaamd in de wacht sleepten.
Inmiddels waren er bijna drie jaar voorbij sinds ik in het diepe was gesprongen. Voor mijn gevoel zat er iets niet meer helemaal lekker
Hier in Turijn kwam voor mij persoonlijk een keerpunt in mijn Italiaanse avontuur. Inmiddels waren er bijna drie jaar voorbij sinds ik in het diepe was gesprongen en mijn “Operation La Dolce Vita” – zoals mijn nichtje en ik dit avontuur gekscherend hadden genoemd voor mijn vertrek – was aangegaan. Voor mijn gevoel zat er iets niet meer helemaal lekker: ik woonde inmiddels al drie jaar (af en aan) in Italië, en sprak in mijn privéleven hier eigenlijk uitsluitend nog Italiaans. Maar net als de meeste buitenlanders (veelal jonge Nederlandse, Britse, Amerikaanse meiden) die, gefascineerd door land, hierheen waren verhuisd, had ik in mijn (freelance) werkzaamheden nauwelijks met Italianen te maken. Want dat is precies wat je constant wordt verteld: zelfs voor de Italianen zelf is er geen werk, laat staan voor jou als buitenlandse. En dan die taal he…
Nu ik hier woonde, wilde ik ook op alle vlakken in mijn leven het ware Italië ervaren: the good, the bad and the ugly
“Dat zullen we nog wel eens zien”, bedacht ik me in mei 2022. Ik was immers niet voor niets naar Italië verhuisd. Nu ik hier woonde, wilde ik ook op alle vlakken in mijn leven het ware Italië ervaren: the good, the bad and the ugly. Op het songfestival in Turijn had ik de dynamische muziekwereld leren kennen, en wist ik: dit is waar ik blij van word. Maar zou me dat wel gaan lukken in Italië? Dat ik dan wel bereid moest zijn om Rome in te wisselen voor Milaan, werd me al snel duidelijk. En zo besloot ik afgelopen zomer op een pleintje in Lecce, in het zuiden van Puglia, dat Milaan mijn nieuwe thuis zou worden. Ik besloot “dit jaar zet ik in mijn eigen huis in Milaan de kerstboom op”, een beeld en doel dat me niet meer losliet, als een nieuwe stip op de horizon.
Mijn wens om nu echt voor de volle honderd procent onder te dompelen in het Italiaanse, met al haar verschillende lagen, kwam uit
Vanaf dat moment ontstond er een stroomversnelling waarin alles opeens op zijn plek leek te vallen. Mijn wens om nu echt voor de volle honderd procent onder te dompelen in het Italiaanse, met al haar verschillende lagen, kwam uit: ik kreeg een baan als teamhoofd van een volledig Italiaans team dat concerten organiseert in heel Italië. Opeens moest ik leiding geven in het Italiaans, artiesten managen in het Italiaans, feedbackgesprekken doen in het Italiaans, onderhandelen in het Italiaans, vergunningen en andere paperassen regelen in het ingewikkelde Italiaanse bureaucratische systeem (dat helaas geen cliché is gebleken..) enzovoorts. En… volgende week reis ik weer af naar Puglia waar ik de shows ook zal presenteren. In het Italiaans! En ja, dat vind ik nog mega spannend, maar het voelt ook alsof de cirkel nu rond is.
Mijn verhaal is er een van vallen en opstaan, maar nooit opgeven
In al die jaren is de band met mijn familie en vrienden thuis in Nederland sterker dan ooit, iets waarvoor ik niet alleen heel dankbaar, maar ook heel trots op ben. Mijn verhaal is er een van vallen en opstaan, maar nooit opgeven. Een verhaal van niet bang zijn en ja zeggen tegen de gekste avonturen, die me op zoveel unieke plekken hebben gebracht, en zoveel verschillende soorten mensen hebben doen ontmoeten, één van de allergrootste rijkdommen van dit leven. Dit ontstuimige, nooit voorspelbare, maar altijd onverwachte Italiaanse leventje van me.
P.S. Mocht de journaliste mijn verhaal uitkiezen voor haar rubriek, laat ik dat natuurlijk weten.
Mooi Anne.