Het is volop november. De regen komt op deze zondagmiddag met bakken uit de lucht, en vraagt om gezelligheid. Ik moet me inhouden niet nu al de kerstmuziek op te zetten. Vlug werp ik een blik op de kalender. Nog 3,5 week wachten tot 8 december, een nationale feestdag in Italië en traditiegetrouw de dag waarop Italianen hun kerstbomen optuigen en de huizen feestelijk versieren. Maar zo lang hoeven we gelukkig niet te wachten op de sfeerverlichting in de stad. Vorige week al, op een van mijn wandelingetjes door de buurt richting het postkantoor – een uitje dat in Italië overigens zomaar een halve dag in beslag kan nemen door de ellenlange rijen – zag ik tot mijn grote vreugde allemaal mannen in de weer die de straten en winkelpuien aan het behangen waren met duizenden lichtjes en kerstballen.
Wat een feest is het ieder jaar weer om een paar weken voor kerst je gezonde ontbijtgewoontes overboord te kieperen en in plaats daarvan de dag te beginnen met een heerlijk dikke plak panettone
Net als overal, snakt men ook in Italië naar gezelligheid. Bij de vele pasticcerie en koffiezaakjes staan de pandoro’s en panettone’s (de traditionele Italiaanse kerstcakes) inmiddels opgestapeld tot het plafond. Wat een feest is het ieder jaar weer om een paar weken voor kerst je gezonde ontbijtgewoontes overboord te kieperen en in plaats daarvan de dag te beginnen met een heerlijk dikke plak panettone. Vanaf mid-november (nu dus) mag het excuus “dat kerstmis toch voor de deur staat” dan ook gebruikt worden, vind ik. Een aantal weken geleden al heb ik het lichtjessnoer, dat ik ergens onderin mijn lade vond, over mijn spiegel gedrapeerd waardoor ik deze blog nu ook typ in het schijnsel van gezellig knipperende kerstlampjes. En ik moet bekennen: de eerste kerstfilm heb ik afgelopen week ook al lekker bekeken op Netflix.
Met de COVID-19 situatie die in elk land weer nijpender is, lijkt de behoefte aan de warmte en geborgenheid van kerst groter dan ooit te zijn
Ik merk dat ik me moet me inhouden om dit niet nu al een complete kerstblog te laten worden, maar daar is het nu nog echt wat te vroeg voor. Immers, we zijn nog maar net op de helft van november aanbeland. Maar met de COVID-19 situatie die in elk land weer nijpender is, lijkt de behoefte aan de warmte en geborgenheid van kerst groter dan ooit te zijn. Hier in Rome gaat het in termen van het virus vooralsnog nog redelijk goed, en een eventuele lockdown lijkt hier nog een ver-van-ons-bed-show. Toch druppelen dit weekend de eerste berichten binnen dat de situatie in Noord-Italië alweer een beetje de verkeerde kant op lijkt te gaan. Ik zucht, en neem niet eens de moeite om het nieuwsbericht uit te lezen. Niks kan mijn vroege feesttemming dit jaar bederven, besluit ik. In plaats van het nieuws richt ik me op lekker lange telefoongesprekken met vriendinnen en familie, waarin de grootste plannen voor de feestdagen worden besproken.
Zo zou ik haast vergeten dat er voor die tijd nog heel veel leuks op het programma staat in Rome. Zo ga ik komende week iets doen wat ik heel spannend vind: ik ben gevraagd een speech – het type Tedtalk – te geven
Waar ik normaal gesproken pas heel last-minute (lees; de week voordat ik vlieg) een ticket boek, ben ik nu al volop bezig met december in mijn hoofd. Ik ga waarschijnlijk voor een aantal weken naar Nederland en heb daar ongelofelijk veel zin in. En zo zou ik haast vergeten dat er voor die tijd nog heel veel leuks op het programma staat in Rome. Zo ga ik komende week iets doen wat ik heel spannend vind: ik ben gevraagd een speech – het type Tedtalk – te geven op een evenement over inclusiviteit op een universiteit in Rome. Volgend weekend staat er een fotoshoot gepland en het weekend daarna komen mijn allerliefste vrienden langs voor een weekend vol gezelligheid. Ongetwijfeld gaan we onder het genot van Italiaanse wijn ook vergaderen over ons altijd legendarische oud-op-nieuwfeestje. Het weekend daarna komt een goed vriendinnetje van me uit Milaan voor een weekend naar Rome. Zes jaar geleden studeerden we hier samen, dus ik weet zeker dat dat dat hele weekend een ‘trip down memory lane’ wordt. En zo is het voordat ik het weet 8 december, de enige dag van het jaar dat ik me erop verheug dat het zo vroeg donker is om zo alle feestelijk versierde huizen te kunnen bewonderen. Hét Italiaanse startsignaal van de Kerst. Lekker ongegeneerd de liedjes van Michael Bublé opzetten en wakker worden met de geur van panettone en verse koffie. Ik betwijfel of ik het red om nog zo lang te wachten…