De kerstdagen zijn alweer voorbij, en ik hoop dat je heerlijke dagen hebt gehad. Wat, hoe, waar en met wie je het ook gevierd hebt, ik hoop vooral dat je je dankbaar, vrij, en gelukkig hebt gevoeld. Dat je al je zegeningen hebt mogen tellen, beseffende dat de lichtpuntjes er altijd zijn, wat er het afgelopen jaar ook allemaal is gebeurd.
De hoogtepunten uit het Italiaanse jaaroverzicht dat in deze dagen wordt uitgezonden op radio en tv, zijn ook mijn persoonlijke hoogtepunten. Hoe speciaal is dat?
Over een paar dagen is het nieuwjaar, een goed moment om even stil te staan en terug te blikken op 2021. De voortdurende pandemie even latend voor wat het is, kan men alleen maar stellen dat het voor Italië allesbehalve een onfortuinlijk jaar is geweest. Nadat 2020 voor letterlijk elke Italiaan het equivalent was van bizar door dat vreemde virus dat hen als eerste in Europa genadeloos trof en door de maandenlange verplichte opsluiting in huis die volgde, kwam er in 2021 een energie vrij die ongeëvenaard was. De Italianen leken niet te stoppen. En ik zat er middenin. Zo zijn de hoogtepunten uit het Italiaanse jaaroverzicht dat in deze dagen wordt uitgezonden op radio en tv, ook mijn persoonlijke hoogtepunten. Hoe speciaal is dat?
Persoonlijk heb ik alleen maar mooie herinneringen aan deze lente-lockdown. Al die tijd zinderde de voorpret voor het evenement van het jaar door mijn lijf, dat hoe dan ook door zou gaan
Het jaar begon een beetje vreemd doordat ik voor de tweede keer in nog geen jaar tijd niet zomaar terug kon naar Italië door de aangescherpte maatregelen en de lockdown in Nederland. Het was dan ook al februari toen ik met één van de weinige vluchten vanuit Amsterdam naar Rome vloog. Ik verbleef bijna twee weken in een airBnB in één van de alleroudste wijken van de stad in hartje centrum, een unieke ervaring vol bijzondere ontmoetingen die ik niet snel meer vergeet. Nadat ik nog maar een week eerder in Nederland op natuurijs geschaatst had – een cadeautje in de lange lockdown-winter – zat ik nu opeens in een T-shirtje op een Romeins terras, waar alle horeca gewoon open was. Helaas volgde er in maart ook in Italië opnieuw het verdict “zona rossa”, regio’s met de kleurcode rood, maar deze lockdown was niets in vergelijking met de apocalyptische situatie van een jaar eerder. Persoonlijk heb ik alleen maar mooie herinneringen aan deze lente-lockdown. Er volgde een tijd van lange en kwetsbare telefoongesprekken, cappuccino’s to-go, veel tijd om te reflecteren en persoonlijke groei. Plus, al die tijd zinderde de voorpret voor het evenement van het jaar door mijn lijf, dat hoe dan ook door zou gaan.
Twee maanden later was het zover, en stond ik in de VIP-ruimte op Schiphol om Måneskin met een brede lach te verwelkomen in Nederland. Ze keken hun ogen uit, en vroegen me of dit een chic hotel was, waarna ik hen lachend vertelde dat dit slechts de VIP-ruimte op het vliegveld was
Ik heb het natuurlijk over het Eurovisie Songfestival, waar ik als Delegation Host voor de Italiaanse delegatie zou werken. Vol spanning volgde ik de San Remo-finale in maart waarvan de uitslag zou bepalen welke Italiaanse artiesten ik in mei twee weken onder mijn vleugels mocht nemen. Tegen alle verwachtingen kwam Måneskin als winnaar uit de bus, vier piepjonge Romeinse rocksterren die met hun nummer Zitti e Buoni heel Europa op haar grondvesten wilden laten trillen. Twee maanden later was het zover, en stond ik samen Alessia, mijn collega Delegation Host, in de VIP-ruimte op Schiphol om hen met een brede lach te verwelkomen in Nederland. Ze keken hun ogen uit, hadden geen idee waar ze waren beland, en op weg naar de rookruimte – waar natuurlijk meteen koers naartoe werd gezet – vroegen ze me of dit een chic hotel was, waarna ik hen lachend vertelde dat dit slechts de VIP-ruimte op het vliegveld was. Hun ontwapenende karakter, oprechte interesse – Thomas, de bassist, had het niet meer toen we erachter kwamen in Rome recht tegenover elkaar te wonen aan hetzelfde plein – en de momentjes van ontspanning in de hangmatten tussen alle bedrijvigheid door, zijn mijn dierbaarste herinneringen aan die tijd. Damiano, Victoria, Thomas en Ethan deden wat ze beloofden, en lieten niet alleen Europa, maar heel de wereld trillen op haar grondvesten. Na dertig jaar won Italië eindelijk het Eurovisie Songfestival en ik was erbij, die zaterdag 22 mei in de Ahoy in Rotterdam. Een absoluut hoogtepunt voor heel Italië en voor mij.
Ik was er heilig van overtuigd dat Italië de finale zou halen. Ik kreeg gelijk, en op zondag 11 juli toog ik in mijn azzurro-blauwe jurk naar het typisch Italiaanse dorpsplein van Civita Castellana waar de tricolore vlaggen door de lucht zwierden
Na twee weken lang onder hoge druk en in de vijfde versnelling te hebben geleefd, verlangde ik ernaar weer terug naar Rome te gaan, waar de lente wèl al ruimschoots was begonnen. Er volgde een maand van ontdekken hoe mijn pad zich verder zou ontvouwen, een tripje naar de Val D’Orcia in Toscane met mijn beste vriend, en de aftrap van het EK-voetbal. Dit laatste was natuurlijk het tweede grote Italiaanse succesnummer dit jaar, en ik beleefde het met hart en ziel. Nadat Nederland al redelijk snel uit het toernooi lag, kleurde mijn oranje hart azzurro-blauw. Ik was er heilig van overtuigd dat Italië de finale zou halen en verkondigde dit dan ook luidkeels tegen de Italianen die natuurlijk hartstikke cynisch waren; “dat moeten we nog maar eens zien”. Maar ik kreeg gelijk, en op zondag 11 juli toog ik in mijn azzurro-blauwe jurk naar het typisch Italiaanse dorpsplein van Civita Castellana waar de tricolore vlaggen door de lucht zwierden en men vol verwachting plaats nam voor het grote scherm. Na een genadeloos doelpunt van de Engelsen al in de tweede minuut van de wedstrijd en een bloedstollende penalty-race, deden de Italianen het toch. Voor de tweede keer in nog geen twee maanden tijd bleken de Italianen de beste van Europa. Opnieuw een hoogtepunt voor Italië en voor mij.
Terwijl ik die donderdagavond in Rome aan boord ging van het vliegtuig, las ik de bizarre nieuwsberichten over het stijgende waterpeil, evacuaties en hoe het ergste nog moest komen
Juni was ook de maand waarin ik een bijzondere voorspelling deed. Mijn beste vriendin Anne-Claire was ruim vier maanden zwanger van een meisje, en opeens voelde ik heel sterk dat ze op 29 oktober in de vroege ochtend geboren zou worden. Ik appte haar gelijk hierover, en zo bleef deze datum in de maanden die volgden altijd in ons achterhoofd. In juli was ik een aantal dagen in Nederland, en toevalligerwijs was dit precies het moment waarop de ergste watersnoodramp in meer dan honderd jaar zich in Limburg voltrok. Terwijl ik die donderdagavond in Rome aan boord ging van het vliegtuig, las ik de bizarre nieuwsberichten over het stijgende waterpeil, evacuaties en hoe het ergste nog moest komen. Een gebeurtenis die op heel veel mensen een hele diepe indruk heeft achtergelaten.
Ik wilde even helemaal weg, zelfs weg uit Italië, en zo zat ik voor ik het wist op een vliegtuig naar Andalusië
In augustus had ik het even helemaal gehad met Rome en haar verzengende hitte, gesloten restaurants, verlaten straten en smeltende asfalt. Ik wilde even helemaal weg, zelfs weg uit Italië, en zo zat ik voor ik het wist op een vliegtuig naar Andalusië, een ander hoogtepunt dit jaar. Na een week in het diepe zuiden van Spanje volgden er nog een paar dagen Barcelona met als absoluut hoogtepunt het grote feest dat mijn vriendin hield ter ere van haar dertigste verjaardag. Gekleed in het wit en met lange tafels vol met door moeder en tantes bereid eten, dansten we op de Spaanse muziek tot in de vroege ochtend. Weer thuis in Rome voelde ik me er weer echt thuis, en merkte ik tot mijn genoegen dat ik mijn Italiaanse leven wel degelijk gemist had.
Negenentwintig oktober kwam steeds dichterbij en tegen alle medische verwachtingen in werd mijn voorspelling waarheid
In september was ik een weekend in Nederland voor onze jaarlijkse familiedag, en in oktober kwam ik een weekend overvliegen voor de babyshower van Anne-Claire. Negenentwintig oktober kwam steeds dichterbij en tegen alle medische verwachtingen in werd mijn voorspelling waarheid: die vrijdagochtend om twaalf minuten over zes kwam baby Amelie ter wereld en werd ik voor de tweede keer dit jaar ‘tante’. Weer een hoogtepunt van 2021.
Ik speelde al langer met het idee om iets met public speaking te gaan doen, en slechts drie weken nadat ik deze wens hardop uitsprak, stond ik op het podium
In november deed ik iets dat voor mij persoonlijk heel bijzonder was: ik was gevraagd om een soort van TEDtalk te houden op een conferentie over inclusiviteit op een Italiaanse universiteit. Ik speelde al langer met het idee om iets met public speaking te gaan doen, en slechts drie weken nadat ik deze wens hardop uitsprak, stond ik op het podium. Het wakkerde een verlangen aan waar ik het komende jaar nog veel meer mee ga doen.
Eén berichtje vanuit mij met de vraag of hij misschien zin heeft in een pasta carbonara aankomend weekend was genoeg, en zonder verdere uitleg had hij zijn ticket al geboekt
De laatste maanden van het jaar stonden bol van de bezoekjes in Rome. Ik beleefde een heerlijk weekend met mijn oude huisgenootje uit Amsterdam waar het contact al jaren geleden mee verwaterd was en ik nam een collega-Delegation Host mee op sleeptouw door de Eeuwige Stad. Vier van mijn allerbeste vrienden uit Roermond zochten me in november op voor een weekend vol liefde, wijn en heel veel lachen en een week later waren Julia en haar vriend in Rome. Julia, mijn Braziliaanse vriendinnetje waarmee ik tijdens mijn uitwisseling in Rome zes jaar geleden dag en nacht samen was. Het was inmiddels al december toen ik ging uiteten met een nieuwe Nederlandse vriendin die ik via Instagram had leren kennen – lang leve social media – en een paar dagen in Rome was. In de laatste dagen voordat ik op het vliegveld naar Nederland stapte, kwam mijn beste vriend Lucas nog even langs. Eén berichtje vanuit mij met de vraag of hij misschien zin heeft in een pasta carbonara aankomend weekend was genoeg, en zonder verdere uitleg had hij zijn ticket al geboekt.
Twee weken waarin ik voor het eerst van mijn leven een trouwjurk aanhad, mijn beste vriendin Michelle uit Vietnam na twee jaar weer in mijn armen sloot, en een heerlijke kerst beleefde met familie en vrienden
En nu ben ik alweer bijna twee weken in Nederland. Twee weken waarin we wellicht opnieuw in lockdown zijn gegaan, maar vooral twee weken waarin ik voor het eerst van mijn leven een trouwjurk aanhad, mijn beste vriendin Michelle uit Vietnam na twee jaar weer in mijn armen sloot, spontaan taartjes ging eten met mijn nichtjes, kennismaakte met baby Amelie en een heerlijke kerst beleefde met familie en vrienden. De aller-allerlaatste dagen van 2021 zijn dan nu echt aangebroken en ik verheug me op het nieuwe jaar. Ik kan niet wachten te ontdekken wat me allemaal te wachten staat. Voor nu wil ik jou een heerlijke jaarwisseling wensen en een 2022 vol geluk, liefde, dankbaarheid en plezier. Dat het 365 dagen vol lichtpuntjes en wondertjes mogen zijn. Felice anno nuovo!