Gelukkig Nieuwjaar! Buon anno nuovo!
Driehonderdvijfenzestig dagen, waarvan de eersten alweer ingevuld zijn. Driehonderdvijfenzestig pagina’s, waarvan de eersten alweer beschreven zijn. Driehonderdvijfenzestig zonsopkomsten, waarvan ik de allereerste in elk geval heb gemist doordat we in de nieuwjaarsnacht om vijf uur ’s ochtends nog aan het dansen waren op de klanken van Italiaanse klassiekers als Ti Amo.
Het is namelijk meer dan eens voorgekomen dat ik op 1 januari nog werkelijk geen idee had wat het nieuwe jaar me zou gaan brengen
Nadat ik in mijn blog van vorige week uitgebreid terugblikte op 2021, is het nu het moment om vooruit te kijken. Om vooruit te kijken naar het jaar dat voor ons ligt. Een gloednieuw jaar waarin weer van alles staat te gebeuren. Voor mij voelen deze eerste dagen van januari nog meer dan gewoonlijk als de afsluiting van het één en het begin van het ander. Op twee januari ben ik namelijk jarig, en zo markeert elk nieuwjaar ook een nieuw levensjaar voor mij. De eerste weken van januari gebruik ik dan ook om nieuwe plannen te maken, doelen te definiëren en te bedenken welke richting ik op wil gaan. Dat doe ik nu veel bewuster dan vroeger. Het is namelijk meer dan eens voorgekomen dat ik op 1 januari nog werkelijk geen idee had wat het nieuwe jaar me zou gaan brengen.
1 januari 2009 was ik vastberaden dat dat het jaar zou zijn dat ik op kamers zou gaan. Eindelijk op mezelf, dacht ik, en ik voelde me er met mijn nog net geen achttien lentes helemaal klaar voor. Het idee van studeren in Amsterdam zat al een tijdje in mijn achterhoofd, en zo geschiedde later dat jaar.
1 januari 2010 begon ik in grote onzekerheid. Ik had lang niet al mijn tentamens gehaald tijdens het eerste semester op de universiteit en betwijfelde ten zeerste of ik die zomer wel zou worden toegelaten tot het tweede studiejaar. Zo niet, wist ik niet eens meer zeker of ik wel in Amsterdam wilde blijven. Uiteindelijk haalde ik het toch, en werd Amsterdam steeds meer mijn thuis.
1 januari 2014 begon en letterlijk elk aspect van mijn leven zou op korte termijn veranderen. Na een paar mooie, maar niet altijd even makkelijke jaren in Amsterdam, had ik de onweerstaanbare behoefte alles in mijn leven op de schop te nemen. Ik had mijn stage afgesloten, mijn kamer opgezegd en mijn relatie beëindigd. Ik wist dat ik voor een tijd naar het buitenland wilde, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Tientallen sollicitaties deed ik, van Sydney tot San Francisco en van Barcelona tot Madrid. Niks leek te lukken en de moed zonk me in de schoenen. Tot ik opeens compleet onverwacht een telefoontje kreeg uit Brussel, waar ze mijn CV tijdens het opruimen onderin in een lade hadden gevonden. De volgende ochtend zat ik in de eerste trein richting het Europees Parlement, een week later was ik naar Brussel verhuisd, nog een week later vloog ik naar Dublin voor een mega-congres en in april en mei toerde ik dankzij deze baan door heel Europa; van Zweden tot Italië. Ik had er de tijd van mijn leven.
1 januari 2015 wist ik dat me een pittige periode te wachten stond: het tweede semester van mijn masterstudie waarin ik mijn scriptie moest gaan schrijven. Ik woonde opnieuw in Amsterdam, maar had al besloten dat dat niet de eindbestemming zou zijn voor dat jaar. Zuid-Europa lonkte en al in die eerste dagen van januari nam ik de benodigde stappen om die droom werkelijkheid te laten worden.
1 januari 2016 was ik vastberaden om mijn uitwisseling aan de universiteit in Rome, die spoedig ten einde zou lopen, met een half jaar te verlengen. Ik woonde sinds september in de Eeuwige Stad en die ervaring had al mijn verwachtingen overtroffen. Ik was dan ook niet van plan snel te vertrekken. Hemel en aarde moest ik bewegen, maar uiteindelijk waren beide universiteiten akkoord en kreeg ik mijn zin. Tot augustus bleef Rome mijn thuis, om vervolgens in september in Utrecht mijn carrière te beginnen.
1 januari 2017 verliep chaotisch en stressvol. Nog maar amper bijgekomen van ons grootse nieuwjaarsfeest trof ik de woonkamer vol familieleden aan die een dag eerder waren gekomen omdat ik daags erna, op mijn verjaardag, in de vroege ochtend naar Frankfurt verhuisde. Het was voor werk, en het was met gezonde tegenzin. Het werd dan ook niet de ervaring van mijn leven, maar wel een hele leerzame periode.
1 januari 2019 pakte ik er voor het eerst een notitieboekje bij, om eens op te schrijven wat ik nu eigenlijk ècht wilde. Vlak voor de kerstvakantie had ik namelijk aan mijn manager medegedeeld dat ik in het nieuwe jaar met mijn baan ging stoppen. Ik had geen nieuwe baan, maar wist dat ik terug naar Italië wilde en dat het dit jaar moest gaan gebeuren. Na twee onvergetelijke maanden in Napels werd Rome voor de tweede keer mijn thuis.
1 januari 2020 begon voor de verandering eigenlijk heel ontspannen. Ik wist weliswaar dat ik alweer heel snel in Rome een nieuw huis moest vinden, maar maakte me hier geen grote zorgen over. Net zoals iedereen, had ik nog geen idee van de pandemie die ons te wachten stond die ons leven en de wereld voorgoed zou veranderen.
1 januari 2021 begon alweer in grote onzekerheid. Mijn spullen zaten wederom in verhuisdozen en stonden in mijn oude huis in Rome te wachten op mijn terugkomst. Echter, door alweer een nieuwe lockdown en inreisbeperkingen kon ik wéér niet zomaar terug naar Italië. Maar natuurlijk kwam alles uiteindelijk helemaal goed, net zoals altijd. Eén maart trok ik in mijn nieuwe Romeinse huis.
Ook nu heb ik vlak voor ik naar Nederland kwam voor de feestdagen bij mijn opdrachtgever in Rome – waar ik de laatste vijf maanden voor heb gewerkt – aangegeven dat ik een pauze inlas
En 1 januari 2022? Het lijkt een beetje een traditie van me te zijn geworden om zo vlak voor het nieuwe jaar schepen achter me te verbranden en dingen overboord te kieperen die me niet langer dienen. Ook nu heb ik vlak voordat ik naar Nederland kwam voor de feestdagen bij mijn opdrachtgever in Rome – waar ik de laatste vijf maanden voor heb gewerkt – aangegeven dat ik een pauze inlas. Dat ik de maand januari gebruik om te evalueren wat ik wil doen komend jaar. En nog belangrijker, om letterlijk en figuurlijk ruimte te geven om nieuwe dingen te laten ontstaan. De ene deur kan zich pas openen als de andere is gesloten. Want als er iets is dat ik heb geleerd in al die jaren, is het dat het leven een combinatie is van bepalen wat jij zelf wilt, en van een ‘go-with-the-flow’. Natuurlijk kun je dingen afdwingen, forceren en met heel veel moeite voor elkaar krijgen, maar uit inmiddels weet ik dat de mooiste en meest waardevolle ervaringen spontaan op je pad komen. Ze komen uit de meest onverwachte hoek, en juist op het moment dat je het eigenlijk niet meer verwacht. Precies zoals dat ene telefoontje uit Brussel in 2014.
Als er één ding is dat gedurende al die jaren niet ook maar een heel klein beetje is veranderd, is het mijn aangeboren angst voor een saai bestaan. Voor een leven dat tot in de puntjes gepland en voorspelbaar is
Ik kan oprecht niet wachten te ontdekken wat 2022 mij allemaal gaat brengen. Ik kijk uit naar de verassingen, groot en klein, die je hele wereld zomaar op zijn kop kunnen zetten. Want als er één ding is dat gedurende al die jaren niet ook maar een heel klein beetje is veranderd, is het mijn aangeboren angst voor een saai bestaan. Voor een leven dat tot in de puntjes gepland en voorspelbaar is. Ik zal altijd op zoek zal zijn naar nieuwe ervaringen die me weer op nieuwe manieren stimuleren. En met elk jaar dat verstrijkt, weet ik nog beter wat ik wil. Als een ontdekkingsreis die een leven lang duurt. Ik wens jou een heel gelukkig, liefdevol en gezond nieuwjaar. Dat al je dromen, groot en klein, mogen uitkomen.