In de afgelopen weken kreeg ik de vragen steeds vaker. Van vrienden, familie en zelfs van volgers op Instagram. Ben je nog steeds in Nederland? Wanneer ga je terug naar Rome? Ga je überhaupt terug naar Rome? Heb je je huis daar nog? Welnu, ik ben weliswaar wat langer in Nederland gebleven dan in eerste instantie de bedoeling was, maar inmiddels ben ik terug in Rome. Waar ik gisteren al gelijk verwacht werd op een uitgebreide brunch met vrienden, ik deze week de pasgeboren baby van mijn Italiaanse vriendin voor het eerst ga bewonderen, waar morgen, op 8 maart, veel aandacht zal zijn voor de Internationale Vrouwendag, maar waar tegelijkertijd de oorlog in Oekraïne geen moment ver weg is en de gedachtes van de mensen domineert.
Ik denk dat eenieder dat afgelopen week zelf heeft gevoeld: hoe dubbel het is om je druk te maken over wat er vanavond op tafel komt, terwijl inmiddels al meer dan een miljoen Oekraïners huis en haard hebben moeten verlaten
Ik vind het daarom nog niet zo gemakkelijk om vandaag een blog te schrijven. Mijn oorspronkelijke idee was om over de Internationale Vrouwendag te vertellen, en over hoe men dat in Italië viert. Over hoe de bosjes mimosa’s, de bloem die traditiegetrouw bij vrouwendag hoort, morgen bij elke bloemist uitverkocht zullen zijn, omdat de Italiaanse mannen ze massaal kopen voor hun vrouw. Maar hoe ongelofelijk belangrijk deze dag ook is, zelfs dit staat nu in de schaduw van iets dat nog veel belangrijker en meer urgent is: alles en iedereen die slachtoffer is van de oorlog in Oekraïne. Ik denk dat eenieder dat afgelopen week zelf heeft gevoeld: hoe dubbel het is om je druk te maken over wat er vanavond op tafel komt, of een verjaardag te vieren, of lekker te gaan sporten, terwijl inmiddels al meer dan een miljoen Oekraïners huis en haard hebben moeten verlaten, in complete onzekerheid over de dag van morgen. Vorige week, toen we met duizenden en duizenden mensen carnaval vierden, voelde die vrijheid nog specialer dan normaal en schreef ik al dat ik hoopte dat het zwart altijd bestreden zal worden met kleur.
Ook hier gingen mensen massaal de straat op, van Rome tot Bologna en van Milaan tot Napels om te protesteren tegen een laffe oorlog en op te roepen tot vrede
Net als in Nederland, vinden er hier in Italië grote acties plaats om de vluchtelingen uit Oekraïne te steunen. Ook hier brengt men massaal spullen naar opgegeven adressen van waaruit dappere vrijwilligers het richting de grens met Oekraïne gaan brengen. Ook hier gingen mensen massaal de straat op, van Rome tot Bologna en van Milaan tot Napels om te protesteren tegen een laffe oorlog en op te roepen tot vrede. In heel Nederland en Italië nam men zonnebloemen mee, het nationale symbool van Oekraïne. Op momenten als deze, wanneer bijna de hele wereld verenigd is in hetzelfde doel – het helpen van de Oekraïense vluchtelingen – lijken afstanden kleiner te worden en onze verschillen weg te vallen. Zoals wel vaker gezegd wordt, zijn er mooie dingen te ontdekken in élke situatie, hoe donker deze soms ook mag zijn. Als kleine lichtpuntjes van hoop. Want hoe gepolariseerd onze samenleving af en toe ook leek te zijn gedurende de pandemie – dat was in Italië niet anders dan in Nederland – komen we nu weer dichter bij elkaar dan ooit.
Omarm de solidariteit die nu ontstaat, en hou dat vast
Blijf de fijne dingen vieren deze week. De lente die aanbreekt en de zon die al dagen schijnt. Spontane brunches die overgaan in lunches en borrels met vrienden. Een koffie in de zon. Geniet van nieuw leven. Omarm de solidariteit die nu ontstaat, en hou dat vast. Zodat we de wereld maar mogen overstelpen met mimosa’s en zonnebloemen.