Ik geloof niet dat er veel uitleg nodig is als ik zeg dat Italië behoorlijk op stoom is geraakt het afgelopen jaar. Nadat het land de pandemie steeds een stapje verder wist te overwinnen, heeft het het ene na het andere succes geboekt. Allereerst was er natuurlijk de overwinning op het songfestival in Rotterdam, vervolgens won Italië het EK na een bloedstollende paneltyreeks, nog nooit pakte Italië meer medailles als op de Olympische Spelen van 2021 en daar kwam afgelopen week nog een geweldige prestatie bij. Na zeven lange jaren won Italië eindelijk weer een wedstrijd in het prestigieuze Six Nations kampioenschap.
Ik durf te wedden dat je me niet direct had ingeschat als rugby fan, wat ook helemaal waar is. Dus waar kwam die plotselinge interesse in rugby vandaan?
Het wat? Grote kans dat je als Nederlander, net zoals ik, nog nooit van de Six Nations hebt gehoord. Ik maakte er voor het eerst kennis mee in het voorjaar van 2016, tijdens mijn studiejaar in Rome. Het Six Nations kampioenschap is het grootste en belangrijkste rugbytoernooi van het noordelijk halfrond, en de deelnemende landen zijn Engeland, Ierland, Schotland, Wales, Frankrijk en Italië. Waarschijnlijk had je Italië nog niet eerder met rugby geassocieerd, maar toch is Italië één van de grootste rugbylanden. Ze hebben het kampioenschap weliswaar nog nooit weten te winnen, maar nadat ze sinds 2015 iedere wedstrijd verloren hadden, wisten ze afgelopen week eindelijk het tij te keren. Met de allerlaatste worp en slechts één punt verschil werd Wales verslagen. Nu durf ik te wedden dat je me niet direct had ingeschat als rugby fan, wat ook helemaal waar is. Dus waar kwam die plotselinge interesse in rugby vandaan zes lentes geleden?
Toen Schotland de Six Nations wedstrijd speelde tegen Italië op een voor Rome ongebruikelijk druilerige zaterdagmiddag in maart, doken wij de enige Schotse bar in die Rome kent
Dat had alles te maken met mijn goede vriendin Sara, met wie ik het hele jaar onafscheidelijk was. Opgegroeid in Glasgow was rugby namelijk voor haar wat voetbal is voor ons. Toen Schotland de Six Nations wedstrijd speelde tegen Italië op een voor Rome ongebruikelijk druilerige zaterdagmiddag in maart, doken wij de enige Schotse bar in die Rome kent. Maar met een Italiaanse vader en een Schotse moeder was het voor Sara nog geen uitgemaakte zaak voor wie ze zou juichen. Uiteindelijk won Schotland, wat een hele gezellige avond opleverde. De hele stad bruiste namelijk van de Schotse fans die, allen gekleed in hun kilt, de overwinning met veel bier, gezang, en grappen vierden. En de Romeinen? Die konden alleen maar lachen om de Schotse heren en hun verbazing niet bedwingen over het feit dat ze op die koude dag in maart met blote benen onder hun kilt rondliepen.
We stelden ons aan elkaar voor, begonnen te kletsen en hielden niet meer op. Vanaf die avond waren we onafscheidelijk
Ten tijde van die wedstrijd was ik al een half jaar beste vriendinnen met Sara. In de nazomer van 2015 leerde we elkaar kennen in een trattoria in Ariccia, een pittoresk dorpje vlakbij Rome. De studentenvereniging van de Romeinse Universiteit – waar we beiden net aan ons uitwisselingsjaar waren begonnen – organiseerde die avond een diner voor alle internationale studenten. Bij puur toeval zaten we naast elkaar op de lange houten banken. We stelden ons aan elkaar voor, begonnen te kletsen en hielden niet meer op. Vanaf die avond waren we onafscheidelijk.
We logeerden bij haar Italiaanse tante en gingen op pad met haar hoogbejaarde nonna, die nog een niet zo subtiele poging deed indruk te maken op de plaatselijke politieagenten door met ons te pronken
We startten onze dagen standaard met een koffie in de zon bij de universiteitsbar, zo’n half uurtje voor onze colleges begonnen. In de weekenden maakten we tripjes naar Bologna en Barga, het dorpje in de Toscaanse bergen waar Sara’s familie vandaan komt. We logeerden bij haar Italiaanse tante en gingen op pad met haar hoogbejaarde nonna, die nog een niet zo subtiele poging deed indruk te maken op de plaatselijke politieagenten door met ons te pronken, dat tot grote hilariteit bij de omstanders leidden. Nadat onze laatste tentamens gemaakt waren in juli, namen we het vliegtuig naar Puglia, in het zuiden van Italië, waar we vijf dagen lang van zon, zee, strand en heel lekker eten genoten.
We namen afscheid, en zouden elkaar in maart 2020 weer zien in Rome. Maar we weten allemaal wat er die maand gebeurde
Toen het jaar in Rome dan toch echt ten einde liep, en ik terugkeerde naar Nederland en zij naar Schotland, beloofden we elkaar tenminste één of twee keer per jaar op te zoeken. En zo geschiedde. Een paar maanden later, in november, stond ik op een donderdagavond even voor twaalf uur opeens aan haar deur in Glasgow. Het was het weekend van haar verjaardag en samen met haar moeder had ik dit verrassingsbezoekje gepland. Een half jaar later kwam ze naar Nederland om samen met mijn familie Pasen te vieren. In datzelfde jaar, 2017, was ik in juni bij haar afstuderen in Glasgow en zochten we in oktober nog een andere dierbare vriendin op in Milaan. In 2018 was ik weer in Schotland en gingen we vijf dagen met z’n tweeën naar Tenerife. In 2019 deed ik, vlak voordat ik mijn baan opzegde en naar Napels vertrok, Glasgow nog even aan voor onze jaarlijkse zomerse reünie in Schotland, die inmiddels een traditie was geworden. We namen afscheid, en zouden elkaar in maart 2020 weer zien in Rome. Maar we weten allemaal wat er die maand gebeurde. Het leven stond stil en de wereld ging op slot. We besloten onze reünie te verzetten naar oktober van dat jaar, maar de reisbeperkingen bleven, en nieuwe lockdowns volgden. En voor we het wisten, gingen er zo meer dan twee-en-een-half jaar voorbij. Maar nu is het dan eindelijk zo ver.
Ik zit al vol ideeën over waar we heengaan en wat we gaan doen, en als vanzelfsprekend zal ik je er in de volgende blog alles over vertellen
Vrijdagmiddag rond een uur of twee komt Sara aan in Rome voor een long-overdue vriendinnenweekend vol nieuwe avonturen waarin we waarschijnlijk nog geen minuut stil gaan zijn. Natuurlijk zit ik al vol ideeën over waar we heengaan en wat we gaan doen, en als vanzelfsprekend zal ik je er in de volgende blog alles over vertellen. Ik tel de dagen af.
Tot volgende week!