Voor de allereerste keer in bijna drie (!) jaar van onafgebroken bloggen op maandag, was ik het vandaag bijna vergeten. Gewoon simpelweg vergeten. Me niet realiserend dat het alweer maandag is. Dat heeft ongetwijfeld alles te maken dat ik de afgelopen week, zonder het van tevoren gepland te hebben, een digitale pauze heb ingelast.
Ik publiceerde nog een video waarop te zien was dat we over de prachtige brug de stad Taranto binnenreden terwijl de hemel oranjeroze kleurde, maar toen werd het stil van mijn kant
Vorige week maandagmiddag, zo rond de klok van drie, landde ik namelijk in Bari, in Puglia, het meest zuidoostelijke stuk van Italië. Waar ik gewoonlijk mijn volgers op Instagram meeneem op mijn reisjes, en ik ook altijd heel loyaal ben in het updaten van het thuisfront en vriendinnen, was dat nu anders. Ik publiceerde nog een video waarop te zien was dat we over de prachtige brug de stad Taranto binnenreden terwijl de hemel oranjeroze kleurde, maar toen werd het stil van mijn kant.
Hadden we soms ruzie gehad? Verveelde ik me wellicht stierlijk?
Zó stil dat ik na twee dagen appjes ontving of het wel allemaal goed ging. Hadden we soms ruzie gehad? Verveelde ik me wellicht stierlijk? Nou, het tegenovergestelde was waar. Maar na de eerste wandeling in de oude stad van Bari, voelde ik zo’n rust over me heenkomen dat ik niks anders kon dan gewoon helemaal opgaan in het moment, en alles ten volste te beleven. Even geen appjes, geen telefoontjes en geen Instagram-updates. Maar wel sterrenkijken in de nacht van San Lorenzo, zingen en gitaar spelen onder het licht van de volle maan, hysterisch van het strand vluchten omdat de hemel opeens in alle tinten donkergrijs losbarstte, door Matera slenteren, door Taranto crossen, honderden kilometers in de auto toeren met de speakers op volume honderd, en lunchen en lachen bij nonna.
Maar vandaag, op Ferragosto, volg ik nog even het voorbeeld van de Italianen
Het was een heerlijke week, en op deze maandagochtend dat ik dit typ, kan ik mijn geluk niet op dat er nog zo’n week is aangebroken. Natuurlijk ga ik jullie in de komende weken nog veel meer vertellen over wat ik allemaal heb gedaan. Maar vandaag, op Ferragosto, de grootste nationale feestdag van Italië na kerst, volg ik nog even het voorbeeld van de Italianen en ga ik mee in de ware kunst van het nietsdoen. Tot volgende week!
😀