Kan jij je het moment nog herinneren dat de zomer begon? Die ene gebeurtenis, dat eerste terrasje of die eerste keer buiten dineren waarvan je nu weet: ja, dat was het eerste échte moment van zomer. Ik weet nog precies waar en wanneer mijn zomer dit jaar begon. Het was namelijk met regen. Een gouden confettiregen welteverstaan, in de arena van Turijn. Die avond, de avond waarop de finale van het Eurovisie Songfestival plaatsvond, zou voor mij het begin van mijn favoriete seizoen betekenen. In de twee voorafgaande weken die wij haast onafgebroken hadden doorgebracht opgesloten in die grote arena, vond er buiten een transformatie plaats. Op 1 mei arriveerde ik met mijn bontjas in Turijn. Twee weken later, op de dag van de finale, was het – weliswaar nog maar halverwege mei – inmiddels dertig graden. Het leek erop dat de zomer vroegtijdig begonnen was. En zomer, dat zou het nog heel lang blijven.
Deze zomer verdient een terugblik in de vorm van deze maandagblog. Want een onvergetelijke zomer, dat was het!
Maar nu is het September. En ook al is het nog steeds warm, toch voel je dat de zomer ten einde loopt. Net als op 1 januari, is het einde van de zomer ook altijd een afsluiting, en dus tegelijkertijd als een nieuw begin. Maar voordat ik vooruit ga blikken op wat komen gaat, verdient deze zomer een terugblik in de vorm van deze maandagblog. Want een onvergetelijke zomer, dat was het!
Vrijdag drie juni zou één van mijn lievelingsdagen van heel de zomer worden
Vanuit Turijn vloog ik naar Nederland, waar ik drie dagen lang aan lange tuintafels mocht aanschuiven bij vrienden en familie. Officieel nog maar lente, voelde het hier ook al als zomer. Op vrijdag vloog ik – na ellenlang in de rij voor de security te hebben gestaan en met 2,5 uur vertraging – terug naar Rome. Daags erna vierden we het doopfeest van de babydochter van een Italiaanse vriendin, in een openluchtkerkje op het platteland van Viterbo met een hele moderne priester en een adembenemend uitzicht over de vallei. Drie dagen later arriveerden mijn ouders in Rome, een reis die al 2,5 jaar was uitgesteld. Vier dagen spendeerden we in Rome, en vier dagen tussen de wijnranken in de glooiende heuvels van de Castelli Romani, een geweldige tijd. Hierna brak juni alweer aan en stegen de temperaturen naar veertig graden, tot grote bezorgdheid van de Romeinen. Met deze hitte kon je eigenlijk maar één ding doen, en zo zou vrijdag drie juni één van mijn lievelingsdagen van heel de zomer worden: de allereerste stranddag! We gingen naar een afgelegen en klein rots-strand bij Sperlonga met een azuurblauwe, glitterende zee. Er zijn weinig momenten in het jaar die ik meer koester dan die allereerste duik aan het begin van de zomer.
Na nog een nachtje in het logeerbed bij vrienden die ruw ondebroken werd doordat we met de kat halsoverkop naar de dierenarts moesten, vloog ik naar Nederland, om vier dagen later weer op het vliegtuig te stappen
Een week later vloog ik naar Alicante, voor de bruiloft van een vriendin, en mijn allereerste Spaanse bruiloft (lees: een diner dat vier uur duurde). Ik verbleef er bij de liefste abuela – Spaans voor oma – en genoot van de warme Spaanse zomerzon op de stranden van San Juan. Terug thuis in Rome volgden er twee weken met veel geregel: per 1 juli zou ik namelijk mijn huis verlaten, en na nog een nachtje in het logeerbed bij vrienden die ruw ondebroken werd doordat we met de kat halsoverkop naar de dierenarts moesten, vloog ik naar Nederland, om vier dagen later weer op het vliegtuig te stappen. Ditmaal niet alleen, maar met mijn vijf (!) beste vriendinnen voor een meidenvakantie in Kroatië. We lachten, aten, dronken, fietsten tot onze billen pijn deden van op het zadel zitten, klauterden van rotsen en zwommen in zee. Terug in Nederland organiseerden we een babyshower, en deze was nog maar net voorbij of ik stapte op de trein naar Brussel, de stad waar ik jaren geleden woonde. Op donderdagavond was ik weer terug, om op vrijdag alweer te vertrekken, maar niet voordat we een surprise-bruiloft hadden georganiseerd voor vrienden die in het diepste geheim getrouwd waren die week. Dat konden we niet onopgemerkt voorbij laten gaan! Nog maar net uitgeslapen, stapten we de volgende ochtend in de cabrio om koers te zetten naar de Champagnestreek. Met zeven vrienden bezochten we een zestal champagnehuizen waar we in acht-en-veertig uur tijd meer champagnes proefden dan ik me kan herinneren. ‘s Avonds liepen we rozig en voldaan de krakende wenteltrap op van het idyllische huis op het Franse platteland waar we logeerden.
Vrienden die beloofden elkaar gauw weer te zien, terwijl de gouden confetti-regen minutenlang over ons heen dwarrelden
Augustus brak aan en er volgden zomerweken vol barbecues, zwemmen in de Maas, een bezoekje aan mijn lieve vrienden in Rotterdam en een dagje Maastricht. Maar augustus betekent ook elk jaar dat Italië roept, want dat is waar mijn zomer altijd tot een hoogtepunt komt. Het zuidoosten van Italië was de bestemming, en op 8 augustus stapte ik op het vliegtuig naar Bari. Prachtige weken volgden, waarin ik kriskras door de regio toerde en op mijn tocht plekken als Matera, Taranto, Lecce en Monopoli aandeed. Maar hoe mooi het decor ook is van je reis, en hoe lekker de lokale cuisine, uiteindelijk gaat het om de mensen met wie je bent waarmee je herinneringen maakt. Herinneringen die veel langer bij je blijven dan een zomer. Op mijn reis door het zuiden van Italië dit jaar, werd ik herenigd met maar liefst vier van mijn allerleukste Eurovisie-collega’s die ik slechts drie maanden eerder leerde kennen in Turijn. Collega’s die na twee weken songfestival meer aanvoelden als hele goede vrienden. Vrienden die beloofden elkaar gauw weer te zien, terwijl de gouden confetti-regen minutenlang over ons heen dwarrelden. Ergens in het zuiden van Italië, aankomende zomer, die zonder dat we het beseften precies op dat moment begon.