Milaan it is! De stad waar ik zaterdag in de namiddag aankwam en de stad die me afgelopen weekend welkom heette met een overdaad aan zonneschijn, om me vervolgens op die typische Milanese grijze luchten te trakteren. De foto boven deze blog, vanochtend genomen door mijn lieve vriendin Julia, is de allereerste foto uit Milaan. Soms kan ik het zelf nog niet helemaal geloven.
Nu is Milaan mijn eindbestemming, als het elegante decor van het derde hoofdstuk van mijn Italiaanse avontuur
Ik ken Milaan namelijk helemaal niet zo goed. Nog niet. Ik was er pas vier keer, en telkens maar voor een paar dagen. Soms was ik op doorreis naar Rome of Napels, waar de eerste twee hoofdstukken van mijn Operation La Dolce Vita – zoals het allemaal begon ruim drie jaar geleden – plaatsvonden. Maar nu is Milaan mijn eindbestemming, als het elegante decor van het derde hoofdstuk van mijn Italiaanse avontuur.
Ik weet het nog goed, ik lag in bed en kon niet slapen. Uit het niets kreeg ik die ingeving
Wellicht wordt het wel het grootste hoofdstuk tot nu toe. Maar eerlijk gezegd denk ik daar helemaal niet zo over na. Sterker nog, als ik dat wel deed, had ik deze keuze misschien wel helemaal nooit durven nemen. Iets ‘voor altijd’ kiezen is namelijk nogal wat, en voelt overweldigend. Naar Milaan verhuizen was een gevoel dat ik volgde, dat voor het eerst in me opkwam ergens in april. Het begon heel klein. Ik weet het nog goed, ik lag in bed en kon niet slapen. Uit het niets kreeg ik die ingeving: Milaan. Ik zette het als een notitie in mijn telefoon bij de maand september van dit jaar, mét een vraagteken erachter. En dat was eigenlijk alles.
Hoewel de maanden verstreken, verdween de gedachte nooit helemaal
In mei zou ik namelijk in Turijn zijn voor het Eurovisiesongfestival, en in juni had ik al verschillende dingen in en rond Rome gepland staan. En dan zou de zomer nog moeten aanbreken! Ik wist dus dat ik op korte termijn niks met deze ingeving zou doen, en wellicht wel helemaal nooit. Maar hoewel de maanden verstreken, verdween de gedachte nooit helemaal. Maar of ik daadwerkelijk naar Milaan zou gaan, waarom, en wat ik er dan precies zou gaan doen bleef ook voor mezelf al die tijd onduidelijk.
Hoewel ik er juist totáál niet mee bezig was, daar in het prachtige Puglia, werd het me opeens helemaal duidelijk
Het keerpunt kwam afgelopen zomer terwijl ik onder de douche stond. Hoewel ik er juist totáál niet mee bezig was, daar in het prachtige Puglia, werd het me opeens helemaal duidelijk. Het voelde alsof het me ingefluisterd werd. Ik moest naar Milaan. Hoe ik dat voor elkaar ging krijgen, wist ik niet, maar ik besefte ook dat ik me daar nog helemaal geen zorgen over hoefde te maken. Op dat moment was dit ene besef, dit ene besluit, al meer dan genoeg.
Met het ten einde lopen van de zomer, zette ik de eerste, voorzichtige stappen die later fundamenteel zouden blijken
Want vanaf dat moment stonden al mijn antennes afgericht op Milaan en begon ik het ook tegen de mensen om me heen te vertellen. Met het ten einde lopen van de zomer, zette ik de eerste, voorzichtige stappen die later fundamenteel zouden blijken. Want ik wist ook wel dat gewoon op de bonnefooi naar een stad verhuizen mij niet de voldoening ging geven die ik zocht. Dat gevoel van voldoening dat ik zo sterk op het songfestival had ervaren, in die dynamische wereld van muziek en showbizz. En dus ging ik kijken wat die elementen nou waren die me zo hadden doen genieten daar in Turijn. En nog veel belangrijker: of en hoe ik dat ook in Milaan zou kunnen vinden. En hoe dat verder ging, ga ik jullie in de volgende blog vertellen!