Meer dan een maand is er voorbij gegaan sinds mijn laatste blog. Langer dan ooit! Dat betekent dat ik na 3,5 jaar opeens een hele maand ‘vrij’ was van bloggen. Tot begin dit jaar, toen ik echt nog iedere week een blog publiceerde, hadden mijn blogs regelmatig een vleugje inspiratie in zich – dat hoop ik tenminste – over hoe mooi het leven kan uitpakken wanneer je je dromen durft na te jagen. En ik moet bekennen: ik mis het wel een beetje, die manier van schrijven. Van vertellen. Maar aangezien ik al een hele maand niet geblogd heb, en er in de tussentijd van alles is gebeurd, moeten de inspiratieblogs nog even wachten. Het is namelijk de hoogste tijd voor een update-blog. Want heeft zich de afgelopen maand allemaal voltrokken?
Weet je nog dat ik zei dat ik weer onlosmakelijk verbonden zou zijn met mijn kleine trolley?
Ik stond aan de vooravond van wat een maand vol reizen zou worden. Weet je nog dat ik zei dat ik weer onlosmakelijk verbonden zou zijn met mijn kleine trolley? Zo was het precies. Daags na die laatste blog, op dinsdag in de héle vroege ochtend, vertrok ik met mijn collega naar Puglia. Een werktrip, want ook hier is het plan om de allermooiste concerten te gaan hosten. In de paar dagen dat we er waren, legden we in onze gehuurde Fiat500 honderden kilometers af, kriskras door de langgerekte, meest zuidoostelijke provincie van Italië. We zagen antieke masserie (eeuwenoude heerboerderijen), het drukke centrum van Bari, en de witte huisjes van Monopoli. We dwaalden door de uitgestorven, maar adembenemend mooie straten van Lecce (zo buiten het seizoen en met een overtrekkend onweer haast een spookstad), en aten de meest heerlijke vis, bombette (een typisch vleesgerecht uit Puglia), en de meest smeuïge burrata.
De maand was nog maar net begonnen, en ik had helemaal geen tijd om ziek te zijn
Helaas werd ik op de derde dag van onze trip wakker met een fikse verkoudheid en lichte koorts. Maar de maand was nog maar net begonnen, en ik had helemaal geen tijd om ziek te zijn. In het weekend, inmiddels weer terug in Milaan, probeerde ik dan ook wat te rusten, want dinsdagmiddag wilde ik me weer helemaal beter voelen. Vandaag ging ik namelijk zowel mijn beste vriendinnetje uit Amsterdam weer zien met haar vriend én mijn broertje en schoonbroer Barry, die allemaal toevalligerwijs tegelijkertijd in Milaan waren aangekomen daags ervoor. Het was een zonovergoten dag, en na een heerlijke lunch en wandeling door de botanische tuinen belandden we bij mijn favoriete tentje bij mij in de straat voor een aperitivo met z’n vijven (mijn broertje en vriendin hadden elkaar al sinds 2015 niet meer gezien!). Het was 21 maart, de eerste dag van de lente, en die kon niet beter beginnen dan dit.
We aten – tot onze grote hilariteit – bij wat haast wel zo’n beetje de meest vreselijke zaak in Milaan moet zijn
Mijn broertje en Barry zouden nog de hele week blijven, dus voor hen had ik nog het één en ander op het programma. Donderdagavond waren ze mijn speciale gasten, op de allereerste rij en recht voor het podium, bij een Candlelight concert: een eerbetoon aan Coldplay. Ze genoten zichtbaar. Voor het concert aten we – tot onze grote hilariteit – bij wat haast wel zo’n beetje de meest vreselijke zaak in Milaan moet zijn: ik was even vergeten een diner-reservering te maken en zo last-minute was dit de enige in de buurt waar we wel nog terecht konden.
Zaterdag zou het absolute hoogtepunt van de week worden
Op vrijdag ging de wekker al op tijd want het was tijd voor een dagtripje. Naar Turijn, waar ik sinds mei vorig jaar – toen voor het songfestival – niet meer was geweest. En zoals het hoort wanneer je op pad bent in Italië, stond de hele dag haast alleen maar in het teken van eten. Van de ‘merenda’ (tussendoortje ’s ochtends) rechtstreeks naar de lunch, vervolgens een gelato, in de namiddag aperitivo en tot slot het diner. Ondertussen sloot ook Miriana zich aan bij ons, mijn lieve vriendin die ik ontmoet heb op het songfestival vorig jaar. Het was een heerlijke dag. Maar toch zou zaterdag het absolute hoogtepunt van de week worden. Er was (wederom) stralend zonnig weer voorspeld, en dus namen we weer de trein. Naar het Comomeer deze keer. De schoonheid van het glitterende meer, de prachtige dorpjes met hun Grand Hotels uit de vorige eeuw waar de grootste Hollywood sterren van de jaren vijftig en zestig hun weg al naartoe wisten te vinden en de zuivere lucht (heel erg welkom na deze maanden in Milaan), waren simpelweg perfect. Ik genoot van het heerlijke gevoel van de boot die deinde op de golven en van de spectaculaire uitzichten over het water. Natuurlijk namen we, net als de dag ervoor in Turijn, pas de allerlaatste trein terug naar Milaan. Terug naar de grote stad. Zondag begon sloom en regenachtig, en na een uitgebreide Italiaanse zondagse lunch was het nu tijd voor een beetje actie: tijd om te klussen! We zetten koers naar de bouwmarkt waar mijn broertje me dicteerde wat allemaal te kopen en ik natuurlijk tegenstribbelde (“een hamer? Waarom heb ik een hamer nodig? En waarom een hele set schroevendraaiers? Is eentje niet genoeg?”). Eenmaal thuis toverde ik een uitgebreide aperitivo op tafel. En terwijl mijn broertje enthousiast aan de slag ging met schroeven, kabels en de van mijn collega geleende boormachine, hielden Barry en ik onze eigen Eurovisie-singalong.
Cagliari deed me denken aan een filmset uit de jaren zestig. Wuivende palmbomen, antieke café’s, oldtimers en mannen in driedelig kostuum die onder het genot van een espresso de ochtendkrant lezen
Ondertussen was ik nog in een chat verwikkeld met de klantenservice van Easyjet. De volgende ochtend, maandag, zou ik namelijk al vroeg aan boord gaan van een vliegtuig richting Sardinië, één van de laatste regio’s van Italië waar ik nog niet was geweest. Maar daar zou nu dus verandering in komen! Ook dit was een reisje voor werk, al moest ik het deze keer zonder mijn collega stellen. En dat vond ik eerlijk gezegd best wel spannend. Maar zoals haast altijd het geval is, bleek dat, eenmaal aangekomen, nergens voor nodig. De Sarden zijn ongelofelijk hartelijk en warm en Cagliari deed me denken aan een filmset uit de jaren zestig. Wuivende palmbomen, antieke café’s, oldtimers en mannen in driedelig kostuum die onder het genot van een espresso de ochtendkrant lezen. Tussen al mijn afspraken door genoot ik van de zon en het heerlijke eten. En zo was ik, voor ik het wist, weer terug in Milaan.
Zo was het al half twee ’s nachts toen ik voor de zoveelste keer deze maand mijn koffer stond in te pakken
Maar wel maar voor 24 uur deze keer. Vier-en-twintig uur waarin een drukke werkdag en een surprisediner voor een Spaanse collega, en inmiddels vriendin, was gepropt. Ik was van plan slechts een uurtje te blijven, maar het was natuurlijk veel te gezellig. En zo was het al half twee ’s nachts toen ik voor de zoveelste keer deze maand mijn koffer stond in te pakken.
Er stond namelijk wéér een minitripje op de planning, en deze keer ging ik niet alleen
Op vrijdagochtend had ik namelijk een vroege vlucht naar Nederland. Eindelijk weer thuis na bijna 3 maanden in Italië. Een week te vroeg voor Pasen, zou je denken, maar dat had een hele goede reden. Er stond namelijk wéér een minitripje op de planning, en deze keer ging ik niet alleen. Mijn lieve vriendin Sanja gaat namelijk trouwen in mei, en op zaterdagochtend overvielen we haar al vroeg voor haar bachelorette-weekend. Brussel was de bestemming! De dresscode was glitter en de limousine was het absolute hoogtepunt. Op zondag keerden we voldaan en met ietwat kleine oogjes weer terug in Nederland.
Inmiddels waren er bij mijn ouders thuis ook de eerste lammetjes geboren. Waaronder de kleine Charly – verstoten door zijn eigen moeder – die jullie gelijk in jullie harten sloten
De ‘settimana santa’, oftewel de Heilige Week voor Pasen brak aan, die ik bij de familie in Nederland heb doorgebracht. Op dinsdag gingen mijn moeder en ik een dagje shoppen in Maastricht, iets dat we altijd doen als ik in Nederland ben. We beginnen met koffie, lunchen op het Vrijthof of Amorsplein en drinken na een dag vol winkels en pashokjes in-en-uit gaan nog een laatste drankje. Op donderdag ging ik naar Utrecht voor een speciaal dinertje: met vier oud-collega’s van de Rabobank die ik alweer meer dan een jaar niet had gezien. We deden ons tegoed aan loempia’s, dim sum en pekingeend en kletsen uitgebreid bij. Op vrijdagavond ging ik op kraambezoek bij vriendin Sanja (die van de bachelorette inderdaad) en op zaterdag dronk ik koffie met mijn vriendinnen in de stad. Inmiddels waren er bij mijn ouders thuis ook de eerste lammetjes geboren. Waaronder de kleine Charly – verstoten door zijn eigen moeder – die jullie gelijk in jullie harten sloten nadat ik erover deelde op Instagram. Ik zag mijn nichtjes op paaszondag voor een wandeling in de zon, en na een heerlijk paasdiner in de avond, was het op maandag, tweede paasdag (Pasquetta in Italië), alweer tijd om mijn koffer in te pakken. Terug naar Milaan. Terug naar de stad waar de lente in volle bloei is. Terug naar het ‘normale’ leventje. En ook terug naar – jawel, het heeft even mogen duren – het bloggen. Want zo zijn jullie weer helemaal up-to-date. Eindelijk!
👍😀
Fijn om weer een blog te kunnen lezen lieve Anne!