Toen ik vorig jaar naar Milaan verhuisde, waarschuwde men me volop voor de zomers die me te wachten zouden staan hier. “In Milaan is de hitte nog veel erger dan in Rome. Om wanhopig van te worden. Je zou je huid eraf willen trekken als dat kon”, zo werd me met veel gevoel voor drama verteld. Na al deze waarschuwingen kon het dan ook niet anders dan dat ik met het ergste rekening hield. Maar… tot nu toe viel het reuze mee. Al is daar nu, in deze afgelopen twee dagen, plotsklaps toch verandering in gekomen.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik de stad het liefst ontvlucht met deze temperaturen. De timing kon dan ook niet veel beter: morgenochtend vlieg ik naar Puglia
Zeven-en-dertig graden gaf de thermometer aan vanochtend, en zo blijft het. En daarmee is die echte zomerhitte ons nog lang bespaard gebleven vergeleken met vorig jaar, toen we halverwege juni al snakten naar een pauze van de allesverzengende hitte. Wie mij een beetje kent, weet, dat ik – net als de meeste mensen hier –de stad het liefst ontvlucht met deze temperaturen. De timing kon dan ook niet veel beter: morgenochtend vlieg ik naar Puglia.
Ik moet bekennen dat ik een kleine déjà vu beleef, nu ik op deze maandagavond mijn koffer inpak
Alweer naar Puglia? Inderdaad. Ik moet bekennen dat ik een kleine déjà vu beleef, nu ik op deze maandagavond mijn koffer inpak en via de ITA-airways app mijn boardingpass download. Het is immers nog maar drie weken geleden dat ik precies dezelfde vlucht nam naar het zuiden: Milaan-Bari, dinsdagochtend tien voor tien. In tegenstelling tot de vorige keer, zal ik Bari nu maar heel kort aandoen. Verder zuidelijk moet ik zijn: in Taranto en in Lecce. Het hoogtepunt van de trip wordt ongetwijfeld het hosten van de concerten op woensdagavond op een adembenemende locatie: het Chiostro dei Domenicani. Ik kwam er in maart dit jaar voor het eerst, en viel gelijk voor de prachtige plek: opgetrokken uit ‘pietra leccese’, de typische gele steen waar het hele barokke stadje mee gebouwd is, met eeuwenoude fresco’s op de muren en prachtig design meubilair. Tegenwoordig is het een boutique hotel, mét zwembad. Toen ik eerder vandaag de lokale weersvoorspellingen controleerde, besefte ik gelijk dat dat geen overbodige luxe gaat zijn: een genadeloze veertig graden zonder ook maar een zuchtje wind staat me daar, in het diepe zuiden, te wachten. Ik mag Milaan dan wel ontvluchten, maar de hitte absoluut niet. Tegelijk met de elegante jurk voor de concerten woensdagavond, gooi ik dan ook een bikini in mijn koffertje.
Ik controleer de weersapp, en constateer dat me daar een aangenaam frisse zeventwintig graden te wachten staat
Maar goed dat er daags na mijn terugkomst uit Puglia een vlucht richting Nederland op het programma staat. Ik controleer de weersapp, en constateer tot mijn tevredenheid dat me daar een aangenaam frisse zeventwintig graden te wachten staat. Ik zal mijn trui meenemen…
P.S. De foto boven deze blog is van drie weken geleden in Puglia. Het was zaterdagochtend, en de avond ervoor had ik voor het eerst 2 concerten gepresenteerd in het Italiaans: één van de gaafste dingen en een echte mijlpaal in mijn grote Italiaanse avontuur. Veel geslapen had ik niet (dat zie je wel een beetje aan mijn ogen), maar er was geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om de uitnodiging voor een mini-roodtrip door Puglia (lees: via het iconische strand in Polignano voor de eerste duik in zee van het jaar naar een lunch aan zee in Monopoli) af te slaan.