“Wat zijn jouw weekendplannen?” Het was vrijdag al na de lunch toen ik eigenlijk nog geen antwoord had op deze vraag. Ik had weliswaar een dag eerder met een vriendin afgesproken om zaterdagavond een aperitivo te gaan doen, maar dat was het dan ook. Bovendien, anders dan in Nederland is zo’n plan allesbehalve in beton gegoten. Agenda’s zijn hier gewoon wat minder heilig, en niet onregelmatig worden dingen op het laatste moment afgezegd. Grappig genoeg staat dat in schril contrast met het haast obsessieve reserveringen-beleid. Van tevoren bellen om een plekje te bemachtigen, een ongeschreven regel in Rome.
Niet veel later kreeg ik opeens een berichtje: “Anne!! Ik ben net geland in Rome”. Eh, had ik iets gemist?
Niet veel later, het liep inmiddels tegen vieren op vrijdagmiddag, kreeg ik opeens een berichtje: “Anne!! Ik ben net geland in Rome”. De afzender? Een van de beste vrienden van mijn Catalaanse vriendin die ik vier weken eerder op haar feest had ontmoet. Eh, had ik iets gemist? Maar nee hoor. Hij bleek naar Rome te zijn afgereisd voor een reünie met twee Italiaanse studievrienden en nodigde me gelijk uit me bij hen te voegen die avond. Het lichtelijke protest van mijn kant “moeten jullie niet lekker met z’n drieën bijkletsen?” werd echter meteen van tafel geveegd en hij deelde me mede dat de reservering al was aangepast van drie naar vier personen. Daar kon ik niks meer tegenin brengen. Eenmaal aangekomen bij de chique sushitent met spectaculair uitzicht over de Spaanse trappen werd ik door de twee gastheren buiten aan de deur van top tot teen opgenomen. Ik was vergeten te checken wat het eigenlijk voor een restaurant was waar ik verwacht werd en de spijkerbroek die ik aan had was op z’n zachts gezegd een beetje casual voor de gelegenheid. Godzijdank had ik mijn slippers op het laatste moment toch nog gewisseld voor een paar hakken. Op welke naam er gereserveerd was? Eh, ik had geen flauw idee. “Maar mijn vrienden zijn er al”, zei ik terwijl ik luchtig met mijn handen gebaarde en al voet over de drempel zetten. Maar de gastheren waren onverbiddelijk: voordat ik de voor-en achternaam en het tijdstip van de reservering correct kon benoemen, mocht ik niet naar binnen.
De tafels voor zowel de lunch als het diner op zaterdag waren al geboekt. Om stipt half 2 stond hen de beste cacio e pepe te wachten en ’s avonds de beste pizza van de stad
Toen ik me eenmaal binnen bij het gezelschap had gevoegd, vroeg ik de mannen naar hun plannen voor dit weekend. Ik hoorde dingen als het Pantheon en de Vaticaanse musea voorbijvliegen, maar wanneer dat precies moest gaan gebeuren was nog geheel onduidelijk. Echter, de tafels voor zowel de lunch als het diner op zaterdag waren al geboekt. Om stipt half 2 stond hen de beste cacio e pepe – de oer-Romeinse pasta met enkel peper en pecorinokaas – te wachten en ’s avonds de beste pizza van de stad. Maar dat het ook handig was om de Vaticaanse musea te boeken? Of het Pantheon? Daar had niemand bij stilgestaan, en zo kwam het dat we er zaterdagmiddag – de heren stonden erop dat ik ook de volgende dag mee op pad ging – ietwat beteuterd bij stonden. De boodschap van de dienstdoende ambtenaar was dan ook niet te missen. Hij bleef het maar schreeuwen tegen de mensenmassa die zich verzameld had voor het Pantheon op het anders zo serene plein: “Oggi solo con prenotazioni!”, oftewel: vandaag alleen met reservering.
Binnenkomen in een nachtclub in Rome is ingewikkelder dan op bezoek gaan bij de Paus
Maar, de aandacht werd al gauw verlegd want er was nog een veel nijpender probleem waar de mannen mee dealden: waar zouden ze ’s avonds op stap gaan? De avond van tevoren was het ze niet gelukt binnen te komen in de trendy nachtclub die ik hen had aanbevolen, en met dit debacle nog vers in het geheugen, is dit waar het in werkelijkheid de hele middag over ging. Terwijl we langs de ruïnes van het tweeduizend jaar oude Forum Romanum liepen, werd er ijverig op de telefoonschermen getuurd om een nachtclub te vinden die door alle drie de heren goed genoeg werd bevonden voor hun jaarlijkse reünie. Maar zie dan nog maar eens last-minute op de gastenlijst te komen, want ook hier geldt: zonder reservering, géén entree. Ik beloofde te helpen en na wat vrienden geappt en gebeld te hebben – die natuurlijk vrienden van vrienden van de eigenaren zijn en vaak “toch nog wat kunnen regelen” – moest ik de mannen toch teleurstellen: binnenkomen in een nachtclub in Rome is ingewikkelder dan op bezoek gaan bij de Paus.
Het wordt zo vaak gezegd, en in mijn ervaring ook zo vaak bevestigd: Italianen zijn impulsief en volgen liever hun gevoel dan hun agenda. Maar laat je niet foppen
Het wordt zo vaak gezegd, en in mijn ervaring ook zo vaak bevestigd: Italianen zijn impulsief en volgen liever hun gevoel dan hun agenda. Maar laat je niet foppen. Want, hoe spontaan het leven hier daadwerkelijk ook is, als het op tafels reserveren aankomt, blijken de Italianen opeens ware organisatietalenten te zijn die héél goed ver vooruit kunnen plannen. Goed eten wordt hier bloedserieus genomen, en ik kan je garanderen: je wilt eten waar die Italianen allemaal gaan eten. Dus bij deze, de gouden tip voor een weekend in Rome: laat het een zoete inval zijn van jewelste, maar zorg er wel voor dat je hier en daar wat tafeltjes reserveert zodat je niet bij de kebabzaak op de hoek eindigt. Tenzij je met die vette hap je verdriet wil weg-eten om het feit dat je niet die vette nachtclub in bent gekomen, natuurlijk.