#2 Toeval bestaat? Ik dacht het niet! (Nederlands)

Je vaste baan opzeggen, een enkeltje Rome boeken en je hele leven in een grote rode koffer stoppen op weg naar een nieuw avontuur waarvan je slechts vaag de contouren hebt uitgedacht vergt een behoorlijke portie lef. Althans, dat kreeg ik van letterlijk iedereen te horen wanneer ik over mijn plannen vertelde. Gek genoeg voelde dat voor mijzelf helemaal niet zo en de minimale voorbereiding (lees: het boeken van een vliegticket en een AirBNB-appartement voor de eerste twee maanden) deed ik dan ook zonder blikken of blozen tussen één van mijn laatste Hollandse aardappelen en soep door. Of ik dan zo’n koele kikker ben? Nou, alles behalve eigenlijk! Maar ik geloof er heilig in dat je zulke grote stappen niet te veel moet plannen en vooral in het moment moet leven waarbij je al die emoties – die zeker gaan volgen – lekker moet omarmen en een rotsvast vertrouwen moet hebben dat het altijd wel goed komt. Je zult dan snel genoeg merken of je op het goede pad zit en als dat zo is komen de dingen juist vanzelf naar je toe. Toch? Toen ik op maandagochtend voor het eerst wakker werd in mijn Romeinse bed begon het pas allemaal een beetje tot me door te dringen en maakte een heel scala aan emoties zich van me meester. Want wat nu? Daar zat ik dan met al mijn grootste doch redelijk vage plannen. Aangezien ik wel al wist dat ik iets voor mezelf wilde beginnen was het plan om me hier de eerste twee maanden volledig op te focussen. Maar dagen in mijn eentje achter een laptop zitten is niet aan mij besteed dus reageerde ik op twee kleine niet-veel zeggende berichtjes op Facebook. 

Toeval of niet, maar in een gigantische stad uitgestrekt over zeven heuvels bleek dit Italiaanse gezinnetje slechts twee straten verderop te wonen

Het eerste berichtje was van een dame die een Engels lerares en oppas zocht voor haar tweeling van anderhalf. Toeval of niet, maar in een gigantische stad uitgestrekt over zeven heuvels bleek dit Italiaanse gezinnetje slechts twee straten verderop te wonen. Perfect! En redelijk essentieel in Rome aangezien het je gemakkelijk meer dan een uur kost als je naar de andere kant van de stad moet. De jonge vrouw was, na over de hele wereld gewoond te hebben, als zeer succesvol architect neergestreken in New York waar ze er vervolgens achter kwam zwanger te zijn. Van een tweeling nog wel! En voor ik het wist werd de real life vijf-bedrijven-tellende Italiaanse soapopera aan me ontvouwen. Nu zal ik niet te veel in details treden maar ik werd uitgebreid gebriefd over haar noodgedwongen terugkeer naar Italië en alle hoofd-en bijrolspelers in het leven van de kleintjes en hun ietwat gecompliceerde relaties. Aan de nieuwe juf a.k.a. oppas, ik dus, de taak om als een ware Nanny McPhee met vergaande mediatorkwaliteiten op te treden als papà zich af en toe in Rome laat zien en een bemoeizuchtige ex-schoonmoeder (en nonna van de kleintjes) haar portie aandacht komt opeisen in de speeltuin. Ach, nu houdt een beetje drama het leven wel zo spannend en de twee meisjes zijn met hun grote, bijna zwarte Bambi-ogen de schattigste kindjes die ik ooit heb gezien dus besloot ik dit baantje met een grote glimlach te accepteren.

Deze ‘knul’ van de vage profielfoto bleek een succesvolle zakenman met een gigantisch penthouse aan het water

Het tweede berichtje was van een jongen die hulp zocht bij het in dozen verpakken van kinderboeken. Eh, juist. Nou leek me dit geen fantastisch klusje maar wie weet zou het een harstikke gezellige middag worden en zou ik er nog een nieuwe vriend (en een Italiaanse lunch) aan overhouden ook. Ik had met hem om drie uur dinsdagmiddag afgesproken en op weg er naartoe passeerde ik een prachtig huisje. Ik liep verder, maar bedacht me opeens en draaide me om om een foto te maken. Kijkend op het scherm van mijn iPhone zag ik precies voor het huis een jongen aan komen lopen die me ergens wel heel bekend voorkwam. Het volgende moment klonk er een luid en duidelijk ‘Ciao Annaaa!’ en zo kwam ik tijdens mijn allereerste wandeling al een oude vriend tegen die ik hier vier jaar geleden ontmoet heb. In een stad van drie miljoen mensen! Dat leidde natuurlijk tot een spontane dinerafspraak en nu verkies ik werken met mijn laptop in zijn gezellige horecazaak waar ik van hem alles van de kaart mag proeven al boven mijn saaie bureau thuis. Na een enthousiast weerzien haastte ik me naar mijn dozenafspraak maar toen ik aanbelde op het opgegeven adres deed er een vrouw open die zei van niks te weten. De jongen was er niet vanwege een spoedvergadering maar ze vroeg of ik in de buurt wilde blijven, wie weet kwam hij nog wel op tijd terug. Natuurlijk, dacht ik nog, graag of niet met je dozen, maar ik besloot toch te wachten en van de gelegenheid gebruik te maken mijn middag-caffè in de zon te nuttigen. Een uurtje later werd ik door hem gebeld met een stortvloed aan excuses en een smeekbede of ik nog langs kon komen. Luttele minuten later viel mijn mond zowat open tot op mijn knieën, deze ‘knul’ van de vage profielfoto bleek een succesvolle zakenman met een gigantisch penthouse aan het water. En dat was slechts één van zijn optrekjes die hij parttime bewoonde. Trots liet hij me zijn – door hem geschreven – gepersonaliseerde kinderboeken zien en mijn mond zakte nu nog iets verder open. Vlak voor mijn vertrek liet een vriendin me namelijk thuis in Roermond een gepersonaliseerd kinderboekje zien dat ze voor haar vierde verjaardag (back in 1995…) had gekregen en nu bij toeval terug gevonden had. Je raadt het wellicht al maar dit boekje kwam nagenoeg overeen met de – natuurlijk wat gemoderniseerde – boekjes die hij me hier nu liet zien. Hoe bestond het! Overigens waren die doosjes kinderboeken voor niemand minder bestemd als de allergrootsten ter aarde (lees: Adele, Jeff Bezos van Amazon, etc.) Al kletsend ontdekte ik dat hij het boekenbedrijf er eigenlijk ‘naast’ deed en vol trots liet deze man mij een slideshow van zijn andere bedrijf zien. Al bij de tweede pagina slaakte ik een gil. Een paar wel héél bekende ogen keken me aan vanaf het scherm. Niet dat ik de man van deze foto persoonlijk kende – dat alles behalve – maar wel had ik maanden over zijn leven gefantaseerd. Hoe dat zit? Nou, in mijn laatste maanden bij mijn oude werkgever in Nederland deed ik een project waarvoor een teamgenoot een prachtige slideshow had gemaakt die eindigde met een slide waarop we elk teamlid zouden weergeven met een foto. Aangezien deze foto’s nogal op zich lieten wachten had hij ter illustratie een compleet willekeurige foto van een man van Google geplukt en bij al onze namen gezet. Dus iedere keer dat we die presentatie doorliepen keek deze man ons in zesvoud aan vanuit de laatste slide. We werden er op een gegeven moment zo melig van dat we een heel leven voor hem bij elkaar gefantaseerd hadden. Amerikaans zou hij zijn, met twee kinderen. Type succesvol zakenman maar wel traditioneel en een tikkeltje arrogant en zo’n grote pickup truck. Oh, en sowieso een republikein. En nu kwam ik hier in dit penthouse in Rome zomaar achter zijn ware identiteit: het bleek de zakenpartner van mijn nieuwe ‘baas’. Dit verzon je toch niet? Twee uur later zat ik nog steeds met deze meneer te kletsen over zijn bedrijven en begreep ik zijn noodkreet op Facebook helemaal: zijn bedtijd was gemiddeld zo rond vier uur in de ochtend. Een personal assistant kon hij op zijn zachts gezegd wel gebruiken.

Zo had ik mezelf dan in mijn eerste dagen in Rome, een beetje per ongeluk, twee ongetwijfeld interessante baantjes bezorgd waarbij er wel héél veel toevalligheden op mijn pad kwamen. Hoe ik me daarbij voelde? Fantastisch! Maar ook dat alles mogelijk is, juist in een land waarvan zo vaak wordt gezegd dat er geen werk is. Echter, zulke dingen trek je alleen maar aan door je er met je hele gevoel in te storten en juist niet teveel na te denken. Dus, of toeval bestaat? Ik geloof er helemaal niks van.